Πρόκειται για τους Γεράσιμο Αβλάμη, Ελένη Γκινοσάτη και Κωνσταντίνο Πάτσιο, οι οποίοι πραγματεύονται, ο καθένας με τον τρόπο του, την έννοια του κενού ή μη κενού στην τέχνη. Την οργάνωση και επιμέλεια της έκθεσης έχουν η Μαρία Ξανθάκου και η Λουίζα Καραπιδάκη. Η αφαιρετική προσέγγιση της ζωγραφικής, είναι κοινό στοιχείο στο έργο και των τριών καλλιτεχνών.
Η δουλειά του Γεράσιμου Αβλάμη, με εμφανή μινιμαλιστικά στοιχεία, εμπνέεται από την πόλη και είναι βαθιά επηρεασμένη από το graffitti και την street art, με τα οποία επίσης ασχολείται: «στα έργα μου υπάρχει μια σχέση πύκνωσης και αραίωσης», λέει ο Γεράσιμος Αβλάμης. «Η αντίθεση κενού-γεμάτου έχει έντονο χαρακτήρα. Συχνά χρησιμοποιώ γραμμές και σύμβολα, πολλά στρώματα λευκού χρώματος, αφαιρώντας από την κουλτούρα του δρόμου την πλουραλιστική, έθνικ διάθεση της. Τα έργα έχουν γραμμικό χαρακτήρα και δύο διαστάσεις, καθώς στόχος είναι να μην προκαλούν ψευδαισθήσεις στο θεατή, να έχουν όσο το δυνατόν αφαιρετική υπόσταση, ώστε να μην τον καθοδηγούν, αλλά να τον αφήνουν ελεύθερο σε μια σύγχρονη κοινωνική παρατήρηση της τέχνης.»
Στα χειρονομιακά έργα της Ελένης Γκινοσάτη η ένταση του χρώματος είναι πιο ορατή, αλλά πάντα η αφορμή είναι η κενή επιφάνεια που συναντά σε ένα χρωματιστό ύφασμα: «Στα έργα μου γίνεται μια απεικόνιση της πραγματικότητας της κοινωνίας γύρω μας, κατακερματισμένης, διασπασμένης, αλλόκοτης. Πάνω στον καμβά οι φόρμες και οι χειρονομίες δεν ανταποκρίνονται σε πραγματικά είδωλα-σύμβολα τα οποία είναι συνηθισμένος να διακρίνει ο ανθρώπινός νους, αλλά σε επινοήσεις της στιγμής», επισημαίνει η Ελένη Γκινοσάτη. «Ζωγραφίζω σε μεγάλες επιφάνειες χρησιμοποιώντας έντονες αντιθεσεις, εντάσεις, αυξομειώσεις, γραφές-διαγραφές, λάθη-διορθώσεις. Η ζωγραφική μου πολλές φορές λειτουργεί και ως λύτρωση-λύση, διαφυγή σε άλυτους προβληματισμούς και κοινωνικά ζητήματα.»
Ο Κωνσταντίνος Πάτσιος, παρουσιάζει έργα τα οποία είναι κολάζ σε χαρτί. Στη δουλειά του o έρωτας για το κενό έρχεται σε αντιδιαστολή με τον τρόμο του κενού -horror vacui:«Η δουλειά μου παίρνει την έμπνευση της από το «δέρμα» της πόλης, από τις αφίσες που είναι επικολλημένες στους τοίχους και εμπεριέχει τη φθορά των στοιχείων τους. Αποτελεί κάτι ανάμεσα σε προσωπικό ημερολόγιο και ημερολόγιο πόλης», λέει ο Κωνσταντίνος Πάτσιος. «Πρόκειται για περιεκτικά έργα με λίγα παραστατικά στοιχεία, με έντονη αντίθεση ανάμεσα στις κενές και τις γεμάτες επιφάνειες, όπου η χειρονομία, ή το σχήμα έχουν τον πρώτο λόγο και όχι τόσο η ζωγραφική αφήγηση. Με ενδιαφέρει πολύ να παίρνω κάτι και να το μεταμορφώνω, να του δίνω νέα διάσταση», καταλήγει.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η ιστορικός τέχνης Λουίζα Καραπιδάκη γράφει αναφορικά με τη συνάντηση των τριών καλλιτεχνών στην έκθεση “Amor Vacui“:
«Τρεις διαφορετικές εικαστικές γραφές συνυπάρχουν και ορίζουν μια σύγχρονη εικονογραφία μέσα από το ατέρμονο παιχνίδι του κενού-μη κενού στην τέχνη. Τα επιβαλλόμενα κενά δεσπόζουν, αν και δυναστεύονται από τον φόβο του κενού και οι καλλιτέχνες πιστοί στους άυλους κανόνες του amor vacui διαπραγματεύονται αισθητικά τα έργα τους με διαφορετικά καλλιτεχνικά μέσα, ζωγραφική, κολλάζ, σχέδιο και μικρές εγκαταστάσεις. Ο θεατής καλείται να ανακαλύψει μέσα από ένα συναρπαστικό υπερθέαμα μιας μεταμοντέρνας εικαστικής αφηγηματικότητας μορφές της σύγχρονης «κενοφοβίας» στον αφηρημένο εξπρεσιονισμό της Ελένης Γκινοσάτη, στις ευρηματικές εικονογραφικές μεταπλάσεις του Κωνσταντίνου Πάτσιου και στις χωρίς όξυνση σχεδιαστικές αντιπαραθέσεις του Γεράσιμου Αβλάμη».
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Κωνσταντίνος Πάτσιος, Loverman
