Εσωτερικό, του Μωρίς Μαίτερλινκ σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Γκιζώτη στο Πάνω Σπίτι

Δύο άντρες βρίσκουν μία κοπέλα νεκρή στην όχθη ενός ποταμού. Ενόσω οι γονείς της κοπέλας, που δεν την περιμένουν ακόμη, περνούν ήσυχα και ξένοιαστα το βράδυ τους, οι δύο άντρες που έχουν επωμιστεί την αναγγελία του θανάτου στέκουν μπροστά στα παράθυρα του σπιτιού, πίσω απ’ τα οποία διακρίνουμε την οικογένεια. Μένουν άναυδοι μπροστά στη θέα της ευτυχίας της οικογένειας. Μετέωροι μπροστά στην τρομακτική αυτή θέα, θα ήθελαν σχεδόν να σταματήσουν το χρόνο. Είναι όμως επιφορτισμένοι με μια αποστολή να εισβάλλουν και να πλημμυρίσουν το εσωτερικό με τη δυστυχία που φέρουν.

Ο πυρήνας της παράστασης

Στο Εσωτερικό του Μαίτερλινκ οι πρωταγωνιστές του έργου στέκουν έξω από ένα σπίτι και παρατηρούν τη βουβή οικογένεια. Στη δική μας ανάγνωση, οι ήρωες του μέσα και του έξω ταυτίζονται. Μία οικογένεια που φέρει το τραύμα του χαμού της κόρης, αναπαριστά την ημέρα του θανάτου της για να μπορέσει να εξυγιάνει το παρελθόν της. Κοιτούν μέσα από τα παράθυρα και βλέπουν τον εαυτό τους χρόνια πριν, πριν το χαμό, όταν ήταν ακόμη ευτυχισμένοι.

Η ευτυχία, για τον Μαίτερλινκ, γίνεται πολύ τραγικότερη της δυστυχίας, γιατί απαιτεί πολλά περισσότερα από τον άνθρωπο. Η δυστυχία, πλέον, καραδοκεί σε κάθε γωνιά, έτοιμη να κατασπαράξει κάθε ευτυχία που μπορεί να βρίσκεται μέσα μας. Έτσι η ευτυχία πλέον γίνεται εφήμερη, γίνεται εύθραυστη και δυσεύρετη και όσο περνούν τα χρόνια μαθαίνουμε και ζούμε δίχως αυτή· δεν την έχουμε ανάγκη. Εκείνο που είναι το πιο σπαρακτικό στο Εσωτερικό, εκείνο που συνταράσσει και απελπίζει τους μάρτυρες έξω από το σπίτι, δεν είναι το δραματικό τέλος εν εξελίξει, αλλά πολύ περισσότερο η τρομακτική θέα της ευτυχίας.

Ο χώρος

Το Πάνω Σπίτι είναι ο ιδανικός χώρος για το Εσωτερικό καθώς βρίσκεται συνεχώς σε συνομιλία με την κατάσταση των ηρώων. Ένα νεοκλασικό αρχοντικό ως το τωρινό σπίτι της οικογένειας που αναδιαπραγματεύεται το παρελθόν της. Κάθε σπιθαμή του χώρου φέρει τα σημάδια μιας άλλης ζωής, μιας ζωής που πλέον έχει παρέλθει και τώρα μένουν μόνο τα νεκρά της απομεινάρια.

Το σπίτι του παρελθόντος, μια μακέτα όπου οι ήρωες αναπαριστούν τους εαυτούς τους στιγμές πριν την αναγγελία του θανάτου της κόρης. Μια κάμερα που πηγαίνει από παράθυρο σε παράθυρο και παρατηρεί, με εξονυχιστική λεπτομέρεια, το εσωτερικό και τις τελευταίες στιγμές ευτυχίας της οικογένειας.

Συντελεστές

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία, φωτισμοί: Παναγιώτης Γκιζώτης
Μουσική: Δημήτρης Ροΐδης
Σκηνικά: Μαίρη Βασιλάκη
Κοστούμια: Στέβη Παχή
Οργάνωση παραγωγής: Librart Performing Arts Ensemble
Εκτέλεση παραγωγής: Μαριάννα Ράντου

Επί σκηνής: Γκαλ Α. Ρομπίσα, Κωνσταντής Μιζάρας, Μαρία Χατζηχριστοδούλου, Δήμητρα Καραγιώργου