Η γκαλερί του Black Duck παρουσιάζει την έκθεση κολλάζ της Άννας Δημητρίου με τίτλο “Εσωτερική ροζαλγία“…
… που θα διαρκέσει από τις 17 έως και τις 28 Σεπτεμβρίου 2012.
Μια σειρά έργων κολλάζ, που δημιουργεί με ψηφιακό τρόπο, παρουσιάζει η στη γκαλερί του Black Duck, από Δευτέρα 17 έως 28 Σεπτεμβρίου 2012.
Για την έκθεσή της αυτή επέλεξε να παρουσιάσει δέκα έργα της, μεγάλων και μικρότερων διαστάσεων, που δημιούργησε από υπάρχουσες φωτογραφίες στο διαδίκτυο ή στην προσωπική της συλλογή τις οποίες και επεξεργάστηκε ψηφιακά. «Όχι δεν χρησιμοποιώ photoshop. Συνθέτω ένα θέμα από φωτογραφίες και ετερόκλητα ψηφιακά στοιχεία. Με την τεχνική αυτή, προσπαθώ να επεξεργαστώ οικείες εικόνες και να δημιουργήσω παράξενες αινιγματικές συνθέσεις που προκαλούνε κι αποσυντονίζουνε τη λογική. Τόσα ετερόκλητα στοιχεία ώστε να μπερδεύουν το μυαλό και να παράγουνε παραισθήσεις. Ίσως και λίγη οπτική ποίηση», λέει η Άννα Δημητρίου. «Κάποιες φορές τα κολάζ παίρνουν την ιστορία στα χέρια τους και σαν graphic novels προτείνουν μια ιστορία χωρίς λέξεις μόνο με εικόνες. Άλλες πάλι συμπληρώνουν μια ιστορία που έχει ήδη γραφτεί σε κείμενο. Επηρεασμένη από την αθάνατη δεκαετία του 60, τα κινηματογραφικά κολάζ του Γκοντάρ, και το κίνημα της pop art επιχείρησα να ανοίξω στην ψυχή μου άλλη μια πόρτα ή έστω μια μικρή χαραμάδα που θα μπορούσε να συνθλίψει τα σκοτάδια μου. Μακάρι και τα δικά σας».
Άννα Δημητρίου – «Εσωτερική ροζαλγία»
Η εσωτερική ροζαλγία είναι ένας τόπος αδιόρατος .Ένας τόπος που κατοικήσαμε όλοι, αφήνοντας πάνω του τα δέρματα της σουρεαλιστικής παιδικότητας και της αθωότητας μας. Είναι ένα μεταφυσικό περιβάλλον που φιλοξενεί μερικά θραύσματα επιλεκτικής μνήμης. Μιας μνήμης σταθερής, που αδυνατεί πια να επαναφέρει το τότε σε πραγματικό χρόνο . Η εσωτερική ροζαλγία ματώνει αρκετά συχνά μέσα μας, όπως μια μύτη ένα ζεστό μεσημέρι του Ιουλίου, και το άλγος που προκύπτει είναι σαν το άλγος μιας μεγάλης απώλειας. Μιας απώλειας ηθικής, και συλλογικής. Μιας απώλειας κοσμικής και κατασκευαστικής. Γιατί τελικά αυτό που χάσαμε είναι ένα μεγάλο μέρος ενός κόσμου που μας ενηλικίωσε και που δεν μπορούμε να συντηρήσουμε πια. Μεγάλες οικονομικοκοινωνικές πιέσεις κατεδάφισαν μια οπτική ασφαλούς ανάπλασης γεγονότων για να ανθίσει κάτι άλλο, έξω από αυτό που μας όρισε. Κάτι άλλο που διαρκώς μας αποξενώνει, γιατί ο δικός μας τόπος είναι η ροζαλγία που δεν θα έχουμε πίσω ποτέ ξανά.