Είναι τόσο βαθιά η ψευδαίσθηση της αθανασίας στον άνθρωπο, ώστε σε στιγμές άκρας υγείας, και όχι μόνο, να αντιμετωπίζει τη ζωή του ως ένα διαρκές παρόν. Γι αυτό κι ο Χάιντεγκερ εξηγεί πως η φράση: «Μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε», συμπεριλαμβάνει όλους τους άλλους εκτός από την αφεντιά μας. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος καταλήγει να αντιμετωπίζει την αρρώστια, τον πόνο και τον θάνατό του ως κάτι παράδοξο, άδικο και ανεξήγητο. Κάπως έτσι περιγράφει κι ο Λέων Τολστόι την ψυχολογία του ήρωά του στην ιδιοφυή νουβέλα Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς. Ο πρωταγωνιστής βυθίζεται ξαφνικά στην κινούμενη άμμο μιας ανεξήγητης αρρώστιας, ενός αδιαμφισβήτητου πόνου, ενός αναπόφευκτου τέλους. Τον τρόμο που του προκαλεί αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση τον διαβάζει στα βλέμματα των οικείων του, την απορία και την αδυναμία στα βλέμματα των ιατρών του, την συγκαταβατική συμπόνια που βαθμιαία μετατρέπεται σε απάθεια και αδιαφορία στα βλέμματα των ξένων. Δυστυχώς, ακόμα και στο θάνατό του κανείς δεν απαλλάσσεται εντελώς από τους ενοχλητικούς άλλους.