Μεσολόγγι. Μια πόλη αποκλεισμένη. Γύρω γύρω η απειλή και στο κέντρο η Ερώτηση.. πως μπορεί κάποιος να είναι ελεύθερος όταν είναι φυλακισμένος. 200 χρόνια μετά, η ερώτηση παραμένει η ίδια, όχι πια μόνο τοπικά αλλά παγκόσμια.
Το ταξίδι των Ελεύθερων Πολιορκημένων ξεκίνησε για την ομάδα μας πριν πέσει καν ο σπόρος των εορτασμών των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση. Ο σπόρος έπεσε στο χωράφι της ΕΥΤΟΠΙΑΣ μας το 2016. Διαβάζοντας ξανά το αριστούργημα του Σολωμού, διερευνώντας την ιστορία της εξόδου του Μεσολογγίου και συναντώντας απόγονους των πεσόντων δεν είχαμε ιδέα πώς αυτή η ιστορία θα μας ωθούσε βιωματικά στην αναζήτηση και την εξερεύνηση της πραγματικής έννοιας της ελευθερίας και με πόσους διαφορετικούς τρόπους θα ερχόταν η πρόκληση αυτή στις ζωές μας. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό! Η παράσταση δεν πήρε από την αρχή τη σημερινή της μορφή. Στην πρώτη της εκδοχή, φτιαγμένη για να χωρέσει σε ένα βαγόνι τρένου, στην Αμαξοστοιχία Θέατρο Το Τρένο στο Ρουφ, ήταν παραδόξως πιο πολυάριθμη: είχαμε στην παρέα μας τη Λίνα Τριανταφύλλου με το τσέλο της, τη Στέλλα Χατζημιχελάκη και τον Χάρη Αγγέλου, δηλαδή είμασταν έξι ερμηνευτές επί σκηνής.
Όταν επανήλθαμε με αφορμή τους εορτασμούς, κρατήσαμε την ίδια μορφή, με μόνη αλλαγή τον Βαγγέλη Ρόκκο στον ρόλο του αφηγητή-ποιητή. Είχαμε αρχικά συμπεριληφθεί στις εκδηλώσεις της πλατφόρμας 2021. Δυστυχώς δεν ευοδώθηκε η συνεργασία γιατί δεν είχαμε χορηγούς. Ξανά αναπροσαρμογές.. έπρεπε να μικρύνει το σχήμα για να είμαστε πιο ευέλικτοι ως παραγωγή χαμηλού κόστους. Έτσι πήραμε τη σημερινή μορφή, τρεις ερμηνευτές κι ένας μουσικός επί σκηνής. Οι αναπροσαρμογές δεν ήταν πάντοτε εύκολες. Οι σχέσεις των ανθρώπων κλονίζονται στη διαδικασία. Είναι πολύ δύσκολο όταν δεν υπάρχει παραγωγός και πρέπει από τη μια να αναμετριέσαι με το θηρίο και τα ξωτικά της σκηνής και από την άλλη να μετράς νούμερα και να συνομιλείς με λογιστικούς όρους κάνοντας επίμονα τηλεφωνήματα, μιλώντας με φορείς που συχνά δεν έχουν επαφή με το καλλιτεχνικό κομμάτι. Είναι μια διαρκής μάχη με παράπλευρες απώλειες. Φυσικά το τοπίο, μετά κι από αυτήν την παγκόσμια περιπέτεια έχει αλλάξει, κι ακόμη αλλάζει. Άγνωστο και ζοφερό ξετυλίγεται εμπρός μας.
Θα αποφύγω να μιλήσω ξανά για τον περιβόητο αόρατο εχθρό που κυρίευσε τις ζωές μας, κρίνοντας από την προσωπική μου δυσφορία στο άκουσμα του. Ωστόσο η αναμέτρηση με την προσωπική ελευθερία είναι ένα υπαρξιακό ερώτημα που χτυπάει σε όλα τα επίπεδα την πόρτα μας. Έχω παρατηρήσει πως όταν καταπιάνομαι με μια έννοια, με ένα ερώτημα, μέσα από τον θεατρικό κόσμο, το ερώτημα αυτό κατακλύζει τη ζωή μου καθόλη την περίοδο της θεατρικής διαδικασίας. Κάνοντας πρόβα στο σπίτι μας για παράδειγμα, και έχοντας ταυτόχρονα δυο ακραίες αντιδράσεις από τους γείτονες μας: από τη μια η κοπέλα του 1ου, θερμή ακροάτρια στο άκουσμα της μουσικής της παράστασής μας που ξεχείλιζε από τις χαραμάδες, να μας ζητά να συνεχίζουμε να τροφοδοτούμε το άκουσμά της και από την άλλη η γυναίκα του 2ου την ίδια στιγμή να στέλνει εξώδικα στον σπιτονοικοκύρη για την διαταραχή που της προκαλούσαν οι πρόβες του ισογείου.. μια εξωφρενική αναμέτρηση με την προσωπική ελευθερία στο κέντρο της Αθήνας, στους πρόποδες της Ακρόπολης. Παρατηρώ πως όλοι μας έχουμε στραφεί στους εαυτούς μας και στον μικρόκοσμό μας μετά από τον εγκλεισμό. Ο καθείς και τα θηρία του. Γι’ αυτό επανέρχεται τόσο έντονα η έννοια της «ενσυναίσθησης», στις ζωές μας, λέξη που κινδυνεύει να εξαφανιστεί από το λεξιλόγιό μας. Πολύ λυπηρό…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στην παράσταση μας η σύνδεση με τον εχθρό γίνεται μέσα από την αφήγηση του μύθου του Αϊ Γιώργη με το θεριό. Όπου «δράκοντας» βάλε τον όποιο εχθρό του τότε και του σήμερα, ό,τι απειλεί την ελευθερία, προσωπική και συλλογική. Η πίστη επίσης είναι μια αξία πολύ ισχυρή. Υπάρχει δύναμη ανεξάντλητη στη σπηλιά της πίστης. Στην πίστη ρέει βάλσαμο γλυκό.
Κλείνω με μια μαγική συνθήκη που προέκυψε στη διαδικασία της δημιουργίας της παράστασής μας.. . Ήρθαν κοντά μας να συμπράξουν και να καλύψουν τα κενά άνθρωποι αγαπημένοι που δεν είναι πια στη ζωή. Συγκεκριμένα, χρειαζόταν ο αφηγητής μας να παίζει ακορντεόν. Ο ηθοποιός Βαγγέλης Ρόκκος που ερμηνεύει αυτόν τον ρόλο έφερε στην πρόβα το ακορντεόν του πατέρα του και μπήκε αυτονόητα στη διαδικασία να μάθει να παίζει για να υπηρετήσει τις ανάγκες του έργου. Επίσης έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να αντικατασταθεί το τσέλο, το οποίο έδινε ένα πολύ συγκεκριμένο χρώμα στην παλέτα μας. Εμφανίστηκε σχεδόν φυσικά το κλαρινέτο του πατέρα μου και ο Γιώργος τού έδωσε ξανά πνοή για να συνοδέψει την αφήγηση μας. Στη διαμόρφωση του σκηνικού μας χρειαστήκαμε αντρικά πανωφόρια για να στηθεί το αλωνάκι των πεσόντων. Ως παραγωγή χαμηλού κόστους ανατρέξαμε όπως ήταν επόμενο στις ντουλάπες μας. Η Μάιρα συμπλήρωσε το αλωνάκι με τα πανωφόρια του πατέρα της.
Στη γενική μας πρόβα, η οποία να σημειώσω πως έγινε στο υπόγειο ενός φιλόξενου φούρνου της γειτονιάς μας, ανάμεσα στις μυρωδιές των ψωμιών, κοιταχτήκαμε και σιωπηλά συναποφασίσαμε πως αποτίνουμε φόρο τιμής σε μια μεγαλύτερη λίστα από αυτήν των νεκρών Εξοδιτών που διαβάζεται στην έναρξη της παράστασής μας.
Εβελίνα Αραπίδη | Ηθοποιός
Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης – Κάρολος Κουν, τελειόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και διπλωματούχος της τεχνικής Suzuki Method of Actors. Έχει βραβευτεί με Α’ Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο Kiev Andiyivski Festival of Chamber Performance στο Κίεβο για την παράσταση «Pietà».
Έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από τριάντα θεατρικές παραγωγές εκ των οποίων οι πιο πρόσφατες είναι, «StamboulTrain» του Γκράχαμ Γκρήν σε σκηνοθεσία Τ. Λύγαρη, «Ριχάρδος ο 3ος» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Π. Ερωτοκρίτου για τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, «Τρωάδες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Θ. Τερζόπουλου, «Pietà» του Γ. Στεφανακίδη σε σκηνοθεσία του ιδίου, «Women of Passion» της Ε. Αρσένη σε σκηνοθεσία Τ. Λύγαρη και με την οποία εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Θεατρική Ολυμπιάδα το 2018, «Το Γεφύρι της Άρτας» σε σκηνοθεσία Ι. Χατζηαντωνίου, «Νιόβη» του Γ. Στεφανακίδη σε σκηνοθεσία του ιδίου, «Ένας Όμηρος» του Μ. Μπήαν σε σκηνοθεσία Τ. Λύγαρη, «Μετά – μια performance για την καταστροφή του κόσμου» σε σκηνοθεσία Ε. Παπακωνσταντίνου, «Frida/Frida» σε σκηνοθεσία E. AndreGonzales, «Ούπς μια παράσταση κόμιξ» σε σκηνοθεσία Γ. Κακλέα, «Αθωότητα» σε σκηνοθεσία Χ. Λύγκα.
Έχει συνεργαστεί επίσης με τους σκηνοθέτες Ν. Διαμαντή, Γ. Κοντραφούρη, Λ. Κονιόρδου, Δ. Χρονόπουλο, Ν. Χατζηπαππά, Μ. Κουγιουμτζή, Γ. Λαζάνη, Ε. Γαβριηλίδη, Π. Μάκκα. Στην τηλεόραση έπαιξε στη σειρά «Μάγισσες της Σμύρνης» του Κ. Κουτσομύτη. Στον κινηματογράφο έπαιξε στις ταινίες «Τραγουδώ αν τραγουδάς» του Νίκου Κορνήλιου, «Μητριαρχία»του Ν. Κορνήλιου, «Το παλαιοπωλείο της οδού Ruth Kjaer» της Ά. Σιώκου, «Ελετης Ξένος» του Δ. Θέου. Είναι μέλος της καλλιτεχνικής εταιρείας ΕΥΤΟΠΙΑ.