Ο δρόμος ήταν μακρύς και ανεμοδαρμένος από τη στιγμή που αυτά τα τραγούδια γεννήθηκαν στο κεφάλι μου μέχρι τη στιγμή που κυκλοφόρησαν. Ήταν ένας δρόμος γεμάτος στροφές 180 μοιρών, αδιέξοδα, γέφυρες και τούνελ, με αφετηρία και λήξη τη Βαρκελώνη, που όμως πέρασε πολλές φορές από τη Μαδρίτη, το Λονδίνο, το Βερολίνο, τη Νέα Υόρκη και φυσικά την Αθήνα.
Σχέσεις που μοιάζουν με νησιά, όχι τόσο παραδεισένια όσο θα θέλαμε. Έρωτες δίχως ανταπόκριση που δίνουν φτερά και έμπνευση, μας μετατρέπουν σε εφήβους, μας κάνουν να καπνίζουμε σα φουγάρα, να πίνουμε σα νεροφίδες, να μιλάμε ατέλειωτα, να ονειρευόμαστε αλλοτινούς καιρούς, να ονειρευόμαστε με ανοιχτά μάτια. Αγάπες που μας μετατρέπουν τη μια στιγμή σε ήμερα σκυλάκια και την άλλη σε αιμοσταγείς λυκανθρώπους. Ευτυχισμένοι εραστές περιδιαβαίνουν εκστατικοί θλιβερά τοπία. Σταθμοί υπεραστικών λεωφορείων τα χαράματα, από όπου πρέπει να περάσεις για να φύγεις μακριά από μια αγάπη που προσπαθείς να σκοτώσεις με το ζόρι. Υπνοδωμάτια στοιχειωμένα από τα φαντάσματα στιγμών οικειότητας και πάθους που δε θα επαναληφθούν. Μάταια παιχνίδια που ωστόσο είναι απαραίτητο να παίξεις αν θες να λες ότι έχεις ζήσει και όχι απλά υπάρξει.
Σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου κάποιος αργοσβήνει. Ο Θάνατος χορεύει στις σκιές. Εκείνη τη φρικτή στιγμή κρατάς το χέρι αυτού που είναι έτοιμος να φύγει και η αγάπη που σας ενώνει, η αγάπη όλων όσων περιμένουν στωικά έξω από το δωμάτιο τη σειρά τους να μπουν, διώχνει μακριά το φόβο για λίγο. Μόνο το τώρα μετράει. Μετά πας σε ένα μπαρ και πίνεις, πιστεύοντας ότι πάντα κάποιος άλλος φταίει. Όμως τελικά εσύ είσαι πάνω από όλα υπεύθυνος για το πώς θα αντιμετωπίσεις όλα τα ατάκτως ερριμμένα γεγονότα που θα φέρει η ζωή στο δρόμο σου. Η αγάπη, το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός ας φωτίζουν το δρόμο σου.
Παρόλο που ο δίσκος ξεκινάει με μια φράση που κόβει τα γόνατα, “Κάποτε είχα ένα όνειρο που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα“, δεν πρόκειται για ένα έργο που μιλά για την ήττα ούτε την πίκρα, αλλά για τη χαρά της ζωής, τον αυτοσεβασμό, τη συντροφικότητα, την αγάπη ως τον απόλυτο θεραπευτή. Είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε τη ζωή μας, κάνουμε συνέχεια λάθη, κολυμπάμε ατσούμπαλα, δαμάζουμε τα κύματα, γελάμε στα μούτρα της δίνης, καθώς αρμενίζουμε στο μαγικό ωκεανό του Χώρου και του Χρόνου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Info:
O Ευριπίδης Σαμπάτης είναι μουσικός, συγγραφέας, DJ και εικαστικός, Με το προσωπικό του μουσικό όχημα, Evripidis and his Tragedies, άλλοτε ως one-man show κι άλλοτε ως πολυάνθρωπο εύρημα, έχει παίξει live σε διάφορους χώρους, από μικρά μπαρ έως διεθνή φεστιβάλ, όπως το Primavera Sound, σε διάφορες Ευρωπαϊκές πόλεις, αλλά και στη Νέα Υόρκη, ενώ έχει ανοίξει για τους John Grant, Richard Hawley, Jens Lekman, Peter, Bjorn & John, Arab Strap, Club 8 και πολλούς άλλους διεθνείς καλλιτέχνες. Το χαρακτηριστικό ύφος του Ευριπίδη διακρίνεται από μια ορχηστρική ποπ διάθεση με βάση το πιάνο, με στίχους που συνδυάζουν τον άκρατο ρομαντισμό, τον αυτοσαρκασμό, το-ενίοτε μαύρο-χιούμορ και μια οξεία παρατήρηση των σύγχρονων καιρών και της ανθρώπινης φαιδρότητας.
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 36
Photo: Daniel Riera