Οι Αλέξανδρος Κατσής, Ζακ Κωστόπουλος και Μαρία Λούκα στο εγχείρημά τους Society doesn’t fit me but my little black dress does (08.10.2021-20.02.2022) χαρτογραφούν με καλειδοσκοπικό τρόπο ατομικότητες και κοινότητες που δεν χωρούν στα ασφυκτικά όρια της κανονικότητας, με τη μορφή του δεύτερου να πρωταγωνιστεί, δραματικά και αμετάκλητα.
Η έννοια της διαφορετικότητας αποτυπώνεται και στη σειρά πορτρέτων Chrysalis στην ομότιτλη έκθεση της Όλγας Στεφάτου (08.10.2021-20.02.2022), με την οποία αναγνωρίζει και τιμά την ατομικότητα των ταυτοφυλικών και διεμφυλικών γυναικών που ζουν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες από χώρες όπως η Συρία, το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Καμερούν και η Γκάνα, κι εκείνων που αναζητούν άσυλο.
Η διαδραστική εγκατάσταση niform (08.10-12.12.2021) του Samuel Bianchini ζητά από τον θεατή να αναλογιστεί ότι η εικόνα γίνεται ορατή χάρη στη δική του στάση, και μόνον έτσι οι μορφές των αντρών των γαλλικών δυνάμεων καταστολής αποκτούν την κλιμακούμενη ευκρίνειά τους.
Ο Philippe Chancel αποτυπώνει με τον φωτογραφικό του φακό τα τεράστια, ανθρώπινα μωσαϊκά υπό τους ήχους του λαϊκού κορεάτικου τραγουδιού Arirang (08.10.2021-20.02.2022), προσφέροντας το συμβολικό, ιδεολογικό πλαίσιο, την ιστορία, την καθημερινότητα και τα επιτεύγματα του λαού της Κορέας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Ρέα Παπαδοπούλου περιδιαβαίνει τον Ελαιώνα στην Αθήνα και περιεργάζεται φωτογραφικά την περιοχή τη νύχτα, με αρχιτεκτονικά ακονισμένη ματιά, ψηλαφώντας τα υπαινικτικά ημίφωτα του δημοτικού φωτισμού και των περιμετρικών προβολέων ασφαλείας, που δημιουργούν απρόσμενες εστίες προσοχής και αβυσσαλέα κενά (Dark Tree, 08.10.2021-20.02.2022).
Σκηνές στατικές και σε κίνηση, αλλά και η Ελλάδα της κρίσης μετά το 2010 συνθέτουν την έκθεση Parallel Crisis του Γιάννη Καρπούζη (08.10.2021-20.02.2022), στην οποία η φωτογραφία περιγράφει το κοινωνικό και οικονομικό γεγονός της εποχής.
Οι εκθέσεις που θα παρουσιαστούν στο MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης-Συλλογές Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (Εγνατίας 154, Θεσσαλονίκη) λειτουργούν:
ΤΡ | ΤΕ | ΠΑ | ΣΑ | ΚΥ > 10:00-18:00, ΠΕ > 12:00-20:00
Την Παρασκευή 08 Οκτωβρίου ο χώρος θα είναι ανοιχτός 10:00-21:00 με δωρεάν είσοδο για το κοινό.
Η είσοδος στον χώρο προϋποθέτει πιστοποιητικό εμβολιασμού/νόσησης SARS-Cov-2 (έως 6 μήνες από τη διάγνωση), είτε Ευρωπαϊκό Ψηφιακό Πιστοποιητικό COVID-19, είτε αρνητικό εργαστηριακό rapid test αντιγόνου έως 48 ώρες πριν τη επίσκεψη. Οι επισκέπτες καλούνται να φέρουν αστυνομική ταυτότητα ή διαβατήριο, για τον έλεγχο ταυτοπροσωπίας. Η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική καθ’ όλη τη διάρκεια παραμονής στους χώρους.
Αναλυτικά
Παρασκευή 8 Οκτωβρίου
«Society doesn’t fit me but my little black dress does»
Αλέξανδρος Κατσής, Ζακ Κωστόπουλος, Μαρία Λούκα
Με την υποστήριξη: Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ
Διάρκεια: 08 Οκτωβρίου 2021-20 Φεβρουαρίου 2022
Το πρότζεκτ στέκεται ως ένα συλλογικό πείραμα αναστοχασμού και μοιράσματος. Στόχο αποτελεί η αφήγηση μιας ιστορίας, μέσα από έναν συνδυασμό λέξεων και εικόνων, βασισμένη στον ανθρωπότυπο του Ζακ Κωστόπουλου και την κατοπτρικά κατασκευασμένη ντραγκ περσόνα της Zackie Oh. Επιδίωξη στάθηκε η δημιουργία ενός καλειδοσκοπίου ατομικοτήτων και κοινοτήτων που δεν χωρούν στα ασφυκτικά όρια της κανονικότητας. Το σύνολο του έργου ήταν αποτέλεσμα συλλογικής ζύμωσης, προβληματισμού και ανταλλαγής μεταξύ των τριών συντελεστών, με τον Ζακ Κωστόπουλο να συμμετέχει ενεργά στο πρότζεκτ με δικά του κείμενα.
«Chrysalis»
Όλγα Στεφάτου
Με την υποστήριξη: Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ
Διάρκεια: 08 Οκτωβρίου 2021-20 Φεβρουαρίου 2022
Η σειρά πορτρέτων Chrysalis αναγνωρίζει και τιμά την ατομικότητα των ταυτοφυλικών και διεμφυλικών γυναικών που ζουν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες όπως επίσης κι εκείνων που αναζητούν άσυλο. Με καταγωγή από διάφορες χώρες όπως η Συρία, το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Καμερούν και η Γκάνα, οι συμμετέχουσες ανεβαίνουν στη σκηνή και φωτογραφίζονται, φορώντας χρυσαφένιες ενδυμασίες φτιαγμένες από κουβέρτες διάσωσης. Τα πορτρέτα και τα συνοδευτικά κείμενα απεικονίζουν τη διαφορετική εμπειρία της κάθε γυναίκας και το μεταναστευτικό μονοπάτι που ακολούθησε, ενώ το σκηνικό τοποθετεί τη θαρραλέα έκφρασή της στην καρδιά της εικόνας. Η κάθε ενδυμασία είναι μοναδική και καθρεφτίζει το πνεύμα των γυναικών.
«niform»
Samuel Bianchini
Επιμέλεια: Ηρακλής Παπαϊωάννου
Με την υποστήριξη: Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ
Διάρκεια: 08 Οκτωβρίου-12 Δεκεμβρίου 2021
Η διαδραστική εγκατάσταση niform του Samuel Bianchini (2007-2020) προσφέρεται για πολλαπλό αναστοχασμό και ζητά από το κοινό να αναλογιστεί τη ραγδαία εξελισσόμενη τεχνολογία της εικόνας ως πεδίο όχι ανώδυνης εντυπωσιοθηρίας αλλά πολιτικής σκέψης στο οποίο κανείς ερευνά και αμφισβητεί. Το niform απεικονίζει το ομαδικό πορτρέτο αντρών των γαλλικών δυνάμεων καταστολής και μέσα από μια εντυπωσιακή διαδικασία ζητά από τον θεατή να αναλογιστεί ότι η εικόνα γίνεται ορατή χάρη στη δική του στάση. Η διαδραστική και συμμετοχική θέαση γίνονται εδώ κομβικές. κανείς δεν μπορεί να δει μόνος την εικόνα ολόκληρη. Ο θεατής καλείται να εξετάσει την αντίληψη της αναπαράστασης ως διαδικασία εγγενώς ελλειπτική, στην οποία η ακινησία παγιώνει μια περιοριστική οπτική γωνία. Το niform προτρέπει επίσης στον στοχασμό του βαθμού ελευθερίας του σύγχρονου πολίτη την εποχή της παντοδυναμίας του ψηφιακού εικονόκοσμου, υποδεικνύοντας, σε μια σκηνοθετημένη εκδοχή sousveillance, ότι η αστυνομία δεν είναι υπεράνω παρατήρησης, υπεράνω λογοδοσίας, ακόμη και τη δυσοίωνη εποχή της «καθολικής» ασφάλειας.
«Arirang»
Philippe Chancel
Επιμέλεια: Ηρακλής Παπαϊωάννου
Διάρκεια: 08 Οκτωβρίου 2021-20 Φεβρουαρίου 2022
Το Arirang είναι ένα λαϊκό κορεατικό τραγούδι, μια ιστορία αγάπης με χιλιάδες παραλλαγές, που θεωρείται ύμνος της χώρας και εκτιμάται ότι μετράει 600 χρόνια ζωής. Αναγορεύτηκε μνημείο άυλης κληρονομιάς της UNESCO. Η έκθεση αποτυπώνει τους Μαζικούς Αγώνες οι οποίοι ενορχηστρώνουν το πολιτικό αφήγημα της Βόρειας Κορέας, με έμφαση στο Εργατικό Κόμμα και τις ένοπλες δυνάμεις, με συμβολισμούς συχνά δυσδιάκριτους στο δυτικό βλέμμα.
Τα τεράστια μωσαϊκά εικόνων που προκύπτουν προσφέρουν το συμβολικό, ιδεολογικό πλαίσιο, την ιστορία, την καθημερινότητα και τα επιτεύγματα του λαού συνιστώντας σκηνοθετημένη κρατική προπαγάνδα που εκτελείται από τους πολίτες.
Η έκθεση Arirang μας μυεί σταδιακά στην ατμόσφαιρα των εκδηλώσεων, με τη βαθιά πολυχρωμία και τους ζωηρούς πολιτικούς συμβολισμούς. Η απόλυτη ακρίβεια στην εκτέλεση υποδηλώνει μεταφορικά μια κοινωνία που στηρίζεται στην πειθαρχία και τη συλλογικότητα. Ωστόσο, οι φωτογραφίες του Chancel από το Arirang Festival φαίνεται να στέλνουν ένα επίκαιρο μήνυμα και στις δυτικές κοινωνίες, που υιοθετούν μαζικές πειθαρχήσεις λιγότερο ορατές στον δημόσιο χώρο, αλλά όχι λιγότερο αποτελεσματικές. Ένα ερώτημα που ίσως αναδύεται είναι αν ο άνθρωπος του 21ου αιώνα μπορεί να παραμένει συμμετοχικός ενώ παράλληλα ισχυροποιείται η ατομική του ταυτότητα.
«Dark Tree»
Ρέα Παπαδοπούλου
Επιμέλεια: Ηρακλής Παπαϊωάννου
Διάρκεια: 08 Οκτωβρίου 2021-20 Φεβρουαρίου 2022
Η έκθεση αποτυπώνει την σημερινή φυσιογνωμία του Ελαιώνα στα δυτικά του Δήμου Αθηναίων τον οποίο διαμορφώνουν βιομηχανίες, χώροι αποθήκευσης, ερειπωμένα κτίρια, χωματερές, μαζί με σποραδικές εστίες κατοίκησης τις οποίες κοσμούν ανθισμένες νερατζιές. Η Ρέα Παπαδοπούλου περιεργάζεται φωτογραφικά την περιοχή νύχτα, αναδεικνύοντας την ανάγκη της χλωρίδας να διεκδικήσει ζωτικό χώρο εκεί που η ανθρώπινη δραστηριότητα υποχωρεί. Επιπλέον, αποτυπώνει τοπία αινιγματικά όσο και περίπλοκα και αφουγκράζεται τον Ελαιώνα καθώς αυτός από αρχαίος ελαιώνας ταλαντεύεται σήμερα αμήχανα ανάμεσα σε μεταβιομηχανικό σκουπιδότοπο, στόχο φανταχτερών σχεδίων εμπορικής ανάπλασης και μαγικό τόπο.
«Parallel Crisis»
Γιάννης Καρπούζης
Με την υποστήριξη: Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού
Διάρκεια: 08 Οκτωβρίου 2021-20 Φεβρουαρίου 2022
Το έργο Παράλληλη Κρίση είναι ένα δημιουργικό τεκμήριο που πραγματεύεται τους τρόπους με τους οποίους το μέσο της φωτογραφίας είναι ικανό να περιγράψει καταστροφική οικονομική κρίση έπληξε κοινωνικά και οικονομικά την Ελλάδα. Υποστηρίζει πως αυτό που πραγματικά καταγράφει η φωτογραφία στην Ελλάδα είναι μια συγκεκριμένη κατάσταση απάθειας: θέματα χωρίς δυνατότητα ανάπτυξης, η αναπηρία της ανεργίας, εγκλωβισμένοι μετανάστες, γειτονιές όπου βασιλεύουν η σιωπή και ο φόβος. Η Παράλληλη Κρίση είναι ένα έργο για τη σχέση μεταξύ μιας κοινωνικής κρίσης και μιας ακίνητης εικόνας (φωτογραφία).