Η επιμελήτρια της έκθεσης σημειώνει σχετικά:
Σαν άλλες πυριτιδαποθήκες της ψυχής έτοιμες να εκραγούν ανά πάσα ώρα και στιγμή, οι προτομές που «χτίζει» ο Αντώνης Γιακουμάκης πάνω στον καμβά, με πάστα λαδιού μπόλικη, να ρέει άφθονη και διαχέεται έτσι, ώστε να σχηματοποιεί ανάγλυφα ανθρώπινα πρόσωπα και χρώμα έντονο και υπερβάλλον τόσο, όσο χρειάζεται για να τους προσδώσει εκφραστικότητα, δεσπόζουν κυρίως χάρη στο συναισθηματικό φορτίο που κουβαλούν. Μορφές σχεδόν τρισδιάστατες, ανεπιτήδευτα σκληρές εκ πρώτης όψεως, αιχμηρές, αναμφίβολα αρσενικές και ρωμαλέες – σε αντιδιαστολή προφανώς με την προηγουμένη ενότητα της δουλειάς του καλλιτέχνη που απεικόνιζε φιγούρες γυναικείες – και με παντελή απουσία ευδιάκριτων χαρακτηριστικών προσώπου (κύριο γνώρισμα εξάλλου της χειρονομιακής γραφής του Γιακουμάκη), στέκουν παρατεταγμένες η μια δίπλα στην άλλη, πάνω στο νοητό βάθρο που τις έχει στήσει ο καλλιτέχνης, καθώς πρόκειται σαφώς για προτομές, ως μια στρατιά «φλεγόμενων» αγωνιστών.
Διότι, οι μορφές που αποτυπώνει περίτεχνα ο ζωγράφος φέρουν εντός τους μια φλόγα άσβεστη ως πρωταρχικό υλικό ύπαρξης. Φέρουν εντός τους τη δίνη των συναισθημάτων μιας ζωής, τον πόνο, την θλίψη, τη λύτρωση, το γέλιο, τη μοναξιά, την ανασφάλεια, το θυμό και κάθε δυνατό συναίσθημα που πηγάζει από την ψυχή. Φέρουν εντός τους την σπίθα της δημιουργίας, αυτό το κολασμένο δαιμόνιο της ασίγαστης επιθυμίας του ανθρώπου να γευτεί και ο ίδιος για λίγο, ως άλλος Θεός, την αθανασία. Φέρουν εντός τους τον διακαή πόθο της σαρκικής επαφής με ένα άλλο πλάσμα, αυτό το αρχέγονο ερωτικό παιχνίδι της κατάκτησης. Φέρουν εντός τους την αέναη ανησυχία του σκεπτόμενου είδους, αυτό το λαίμαργο σαράκι της εξέλιξης και της προόδου. Φέρουν εντός τους, τέλος, το σπέρμα της ύπαρξης, ψήγματα της ίδιας της κοσμογονίας, υλικό θαυματουργό, ικανό να πλάσει άνθρωπο.
Από αυτή λοιπόν την Πρώτη ‘Υλη είναι πλασμένος ο άνθρωπος που σκιαγραφεί εικαστικά ο Γιακουμάκης, από αυτό το πρωταρχικό εκρηκτικό μίγμα που λαθραία έχει τρυπώσει στα σωθικά του και τον «κατατρώει» διαρκώς, που πάλλεται εναγωνίως μέσα σε ένα κοχλασμό ενστίκτων με μια δύναμη παράτολμη. Μια σειρά ανδρών λοιπόν που παρατάσσεται ατρόμητα ως φρουρά μπροστά στα μάτια των θεατών, έχοντας σε κοινή θέα ανερυθρίαστα την ηφαιστειογενή τους ύπαρξη να φλέγεται σύγκορμη. Μια στρατιά ανδρών με κεραυνό στο βλέμμα, αντάρα στην ψυχή και κόλαση στο αίμα, συμπυκνώνοντας έτσι εικαστικά όλη την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, την οποία η ποίηση του Νίκου Καρούζου πολύ εύστοχα αποτυπώνει στον ακόλουθο στίχο: «να με σώσουν τα όνειρα ή να με συντρίψουν – ένα τ’ονομάζω». – Δόμνα Χανουμίδου
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Βιογραφικό
O Αντώνης Γιακουμάκης γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, συνέχισε με σπουδές στο τμήμα Ζωγραφικής και Εφαρμογών του Vakalo Αrt and Design College, με καθηγητές τη Μαριγώ Κάσση, την Κατερίνα Μερτζάνη και τον Γιάννη Παπαγιάννη. Κυρίως χρησιμοποιεί στα έργα του λάδια, μελάνια και κάρβουνο. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις. Η τρίτη του ατομική παρουσιάζεται στην γκαλερί Art Zone 42 υπό τον τίτλο ‘Explosive Charge’. Έργα του βρίσκονται σε σημαντικές ιδιωτικές συλλογές.