Πέρασα την πόρτα της Στοάς το 1999. Πριν 23 χρόνια. Ζω εκεί τα 23 από τα πενήντα της. Απίστευτο! Μεγάλη μου χαρά και μεγάλη μου τιμή.
Η Στοά έγινε το σπίτι μου κυριολεκτικά. Είναι το σπίτι κι άλλων «παιδιών» που μαθήτευσαν δίπλα στη Λήδα και τον Θανάση. Κι οι δυο τους αγκαλιάζουν τους ηθοποιούς, μεταλαμπαδεύουν με γενναιοδωρία τις γνώσεις τους, επιμένουν σε κάθε ρόλο σου να δώσεις ότι καλύτερο διαθέτεις, κι ακόμα πιο πολύ. Λατρεύουν να σε βλέπουν να εξελίσσεσαι. Και καμαρώνουν. Αυτό συμβαίνει κάθε φορά, σε κάθε έργο, σε κάθε παράσταση.
Και τώρα, μετά από δυόμιση χρόνια παγώματος θεατρικού και όχι μόνο, η Στοά μας, η Λήδα μας και ο Θανάσης μας γιορτάζουν τα πενήντα τους χρόνια με μια ακόμα παράσταση, με έναν ακόμα μοναδικό Μποστ, κάνοντας ακούραστα όλα τα παραπάνω. Δημιουργώντας ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Έφηβοι, πρωτοποριακοί επί της ουσίας, όπως τους έχω ζήσει όλα αυτά τα χρόνια. Αναζητώντας πάντα. Ποτέ στάσιμοι.
«Ακούω ήχον κώδωνος» επιτέλους και η παράσταση αρχίζει. Βαθιά ανάσα προσωπική μετά από όλα αυτό το διάστημα της «απραξίας» που έφερε η πανδημία.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Και όλα επανήλθαν. Η μαγική, για μένα, και υπέροχη περίοδος της προετοιμασίας της παράστασης. Τα κοστούμια, να βρεθούν, να καθαριστούν, να προσαρμοστούν στην καινούρια θεατρική παρέα, να ραφτούν κάποια από τη Λίτσα. Η Λέα σχεδιάζει, παίρνει μέτρα, φτιάχνει μακέτα, ο Λευτέρης κατασκευάζει το σκηνικό, κουβαλάνε με το φορτηγό του Ανδρέα τελάρα με το Χρήστο, η Κλεοπάτρα ζωγραφίζει. Παραγγελίες για το φροντιστήριο μας έρχονται στην πόρτα. Η Λέα συνεχίζει ακούραστη να ράβει, με την Έρρικα να βοηθάει, ζωγραφίζει τον Διάκο, η Ρόζα διορθώνει κάποιες λεπτομέρειες. Με τον Θανάση κόβουμε με τη σέγα ξύλα για διάφορες κατασκευές, βιδώνουμε τραπέζια και ό,τι χρειάζεται, η λίστα με τις δουλειές ατελείωτη, χαιρόμαστε που μένουμε όλη την ημέρα στο θέατρο. Μετά πρόβα. Η Άννα, ο Διονύσης, ο Γιώργος, η Ευδοκία, η Μαρία, ο Άρης, ο Γιλμάζ, ο Χρήστος, η Αναστασία, ο Αργύρης, η Δήμητρα, προσηλωμένοι, αφάνταστα χαρούμενοι. Μοιραζόμαστε την αγωνία του καθενός για το ρόλο του, σκαλώνουμε, ο Θανάσης επιμένει, κάνει χιούμορ για να σπάσει την ένταση των προβών και την όποια απογοήτευση, η Λήδα παίρνει παράμερα όποιον δυσκολεύεται και τον συμβουλεύει με το γνωστό της πάθος. Προχωράμε, βρίσκουμε το φως για τους ρόλους, χειροκροτούμε ο ένας τον άλλον που τα καταφέρνουμε. Παίζουμε και τραγουδάμε τα υπέροχα τραγούδια του Διονύση και του Βασίλη. Ξαποσταίνουμε κάνα βραδάκι όλη η παρέα και πίνουμε κρασάκι μιλώντας… μόνο για την παράσταση. Ανυπομονούμε να ξεκινήσουμε. Δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό.
Η Μαρία και η Ευαγγελία κλείνουν συνεντεύξεις, ο Γιάννης μας, στήνει το πρόγραμμα, τις αφίσες, τα banners, τα flyers. Η Μαριλένα μας φωτογραφίζει, ο Γρηγόρης γυρίζει και φτιάχνει τα βίντεο για την τηλεόραση, ο Θανάσης κι εγώ φτιάχνουμε το ραδιοφωνικό σποτ στο studio του Κώστα και του Βασίλη. Η Σταυρούλα, η Δήμητρα και η Ελευθερία τραβούν κι άλλες φωτογραφίες και βίντεο από τις πρόβες μας, από τα καμαρίνια της Στοάς. Τα παραδίδουν στον άλλο Βασίλη για να τα κοινοποιήσει στον κόσμο. Στην παρέα μας έρχεται ο Κώστας και ο Μιχάλης να φροντίσουν για τον ήχο, ο Ηρακλής για τα φώτα, η Έφη μας γνωρίζει την Πόπη που θα είναι μαζί μας στην περιοδεία που οργάνωσε η Κατερίνα, εμείς γνωρίζουμε τη Βάσω που συντονίζει από το γραφείο όλα και όλους, έρχεται και το Μαράκι για το φροντιστήριο και τα προγράμματα που τύπωσε ο Δαβίας. Κι ο Πάνος να φροντίζει ότι χρειαζόμαστε να το έχουμε.
Γελάμε πολύ, μιλάμε Μποστικά και στην καθημερινότητα μας, μπαίνουμε στην τελική ευθεία.
Η παράσταση αρχίζει. Μυρίζει θέατρο. Το Θέατρο της Στοάς.
Διαβάστε επίσης:
Ακούω ήχον κώδωνος, σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου σε περιοδεία