Προς τιμήν του Σέξτου Προπέρτιου Στον Προπέρτιο ο Έζρα Πάουντ βρήκε έναν ποιητή που πάλευε, μέσα από τους ελεγειακούς ερωτικούς στίχους του, με τα καίρια ερωτήματα της επιβίωσης της ποίησης. Είναι ο ποιητής που αρνείται να αναλυθεί σε ύμνους για τις νίκες του Καίσαρα, να υιοθετήσει την κυρίαρχη επική ποίηση, το «arma virumque cano», ή να ταυτιστεί μαζί της. Όπου φαίνεται πως ενδίδει και υμνεί ο,τι απαιτεί η αυγούστεια προπαγάνδα, υπονομεύεται από την καλά κρυμμένη ειρωνεία, την υποκριτική ταπεινοφροσύνη, την υπαινικτική καταγγελία της βαρβαρότητας των ρωμαϊκών θριάμβων, και φτάνει να χλευάζει τους ομοτράπεζούς του στην έπαυλη του Μαικήνα Οράτιο και Οβίδιο. Στην επιστολή του προς τον A.R. Orage τον Απρίλιο του 1919 ο Πάουντ γράφει: «Αν ήταν δυνατόν θα ευχόμουν να μπορούσα να σκιαγραφήσω έναν πιο σύνθετο χαρακτήρα –όχι μόνο αυτόν του Προπέρτιου– που να εκφράζει το φρόνημα ενός νέου άντρα της αυγούστειας εποχής ο οποίος απεχθάνεται τη ρητορεία και είναι απρόσβλητος από τα βλακώδη ιδεώδη της αυτοκρατορίας».
Ο Προπέρτιος πρόσφερε στον Πάουντ το φιλολογικό και πολιτισμικό υπόβαθρο που του επέτρεψε να αποτυπώσει την ειρωνεία και τον χλευασμό προς την εποχή του, για την οποία θεωρεί ότι αντιμετωπίζει φιλολογικά και πολιτισμικά προβλήματα αντίστοιχα με αυτά της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας την εποχή του Προπέρτιου. Προτείνει μια χαλαρή μετάφραση του πρωτοτύπου ποιήματος –την ελεγεία του Προπέρτιου για τον θάνατο της ερωμένης του Κυνθίας– προσθέτει ακόμα και δικούς του εμβόλιμους στίχους στο έργο του Ρωμαίου ποιητή, έτσι ώστε να δημιουργήσει ένα ποίημα που απευθύνεται στους σύγχρονους αναγνώστες, υπονομεύοντας τις ακριβείς, φιλολογικά άψογες, αλλά ανιαρές μεταφράσεις ακαδημαϊκών δασκάλων, διακηρύσσοντας ότι υποχρέωση του μεταφραστή των κλασικών ποιητικών κειμένων είναι η ανανέωσή τους, με στόχο να συγκινήσουν και να γοητεύσουν το κοινό της εποχής μας.