Φαέθων, του Δημήτρη Δημητριάδη στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής

O Δημήτρης Καραντζάς, μετά τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το Φεστιβάλ της Αβινιόν, το Φεστιβάλ Επιδαύρου και το Θέατρο Πόρτα συνεργάζεται για πρώτη φορά με το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής στον νέο κύκλο ζωής του και σκηνοθετεί για δεύτερη φορά έργο του Δημήτρη Δημητριάδη (μετά τον Κυκλισμό του Τετραγώνου), τον Φαέθωντα που παρουσιάζεται για πρώτη φορά ως παράσταση στην Ελλάδα από 19 Φεβρουαρίου 2015.

Ο Δημήτρης Δημητριάδης διεισδύοντας στο εσωτερικό ενός σπιτιού, στο Λονδίνο, -αναφορά στον Άμλετ του Σαίξπηρ- παρακολουθεί πολύ στενά την αναπόδραστη σχέση εξάρτησης των μελών μιας οικογένειας που παλεύουν να βρούν τρόπο να αγαπηθούν, να συνδεθούν και να απαλλαγούν από τα δεσμά τους. Οι δυο πόλοι του έργου ο πατέρας–ήλιος και ο υιός–Φαέθων.

Η παράσταση παρακολουθεί τον φυσικό χρόνο μιας νύχτας αυτής της οικογένειας – που εκτείνεται σε όλους τους χώρους του θεάτρου. Ο Φαέθων είναι ένα έργο για την πράξη. Μία παραβολή για την πάλη του ανθρώπου με το θείο και την ζωτική ανάγκη της αντίδρασης στην όποια άνωθεν επιβολή. Εδώ ο ήρωάς μας, Χάμνετ Λομ (Xάμνετ ο Άνθρωπος) εφαρμόζει τη χριστιανική πίστη του με τέτοιον τρόπο ώστε οι κανόνες της πίστης αυτής διασύρονται και καταργούνται από την ίδια την εφαρμογή τους.

Μια οικογενειακή τραγωδία με οικουμενικές διαστάσεις, που προσπαθεί να ξεριζώσει τη ρίζα του κακού.

Δεν καταφέρνω να μη ζω. Δεν καταφέρνω να αντέχω να ζω.

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Ηχητική δραματουργία: Δημήτρης Καμαρωτός
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Ιωάννα Πιατά

Ερμηνεύουν: Περικλής Μουστάκης, Άρης Μπαλής, Ανέζα Παπαδοπούλου, Εύη Σαουλίδου, Σταυρούλα Σιάμου

Διάρκεια: 100 λεπτά

Φωτογραφίες: Γκέλυ Καλαμπάκα

ΦΑΕΘΩΝ» < φαέθων μτχ. τοῦ φαέθω=λάμπω, φωτίζω, στίλβω. Ὑπῆρχε ἡ φράση: «πάννυχα καὶ φαέθοντα» = νύχτα-μέρα, νυχθημερόν.

O Μύθος

Ο Φαέθων, γιος του Ήλιου και της Κλημένης, της κόρης του Ωκεανού, παίρνει την άδεια του πατέρα του να οδηγήσει το Ηλιακό άρμα του. Όμως ενώ οδηγεί, αντικρύζει τον Σκορπιό στον ουρανό και τρομάζει σε τέτοιο βαθμό που χάνει τον έλεγχο και αφήνει τα ηνία του άρματος. Τα άλογα αφηνιάζουν, ο Ήλιος αρχίζει να ανεβοκατεβαίνει, το άρμα του πλησιάζει τόσο πολύ τη Γη που φωτιές ξεσπούν και τα ποτάμια αρχίζουν να ξεραίνονται. Ο Δίας, θέλοντας να προλάβει χειρότερες καταστροφές, κατακεραυνώνει τον Φαέθωντα στον Ηριδανό ποταμό. Οι Ηλιάδες, οι αδελφές του, θρηνούν, απαρηγόρητες για τον θάνατο του αδερφού τους.

Σημείωμα συγγραφέα

Οσα επιβάλλει ο Χάμνετ Λομ στα μέλη τής οικογένειάς του, σε παράλληλη συνάρτηση προς τις ατέρμονες διακηρύξεις του υπέρ τού χριστιανικού δόγματος και της ευαγγελικής πορείας, αποτελούν τη σύμμετρη και ολική καταδίκη του.

Το θέατρο, αυτός ο εμπράγματος τρόπος αναπαράστασης τού ανθρώπινου γίγνεσθαι, προσφέρει, στην περίπτωση ενός έργου όπως ο «Φαέθων», τη δυνατότητα να καταστεί ορατή η συγκαλυπτική λειτουργία του προτάγματος, δηλαδή το υποκρίνεσθαι, το αποκρύβειν και το αποκρύπτεσθαι, το εξαπατάν και το χειραγωγείν, το προσωπείο ως κατ’ εξοχήν έμβλημα του φαίνεσθαι, με κατάληξη το αποκαλύπτειν μέσω σκηνικών και δραματουργικών μηχανισμών – το στήσιμο της ποντικοπαγίδας στον «Άμλετ».

Ο Χάμνετ Λομ, φορέας και εφαρμοστής του χριστιανικού προτάγματος, μισαλλόδοξος υποστηρικτής του και φανατικός απόστολός του, γίνεται ο αντιστροφέας του. Ως παράφορος λειτουργός του, αποκαλύπτει την πλαστότητά του και την ανεδαφικότητά του, την αντίθετη στην ανθρώπινη ύφανση υφή του. Επιπλέον, καταδεικνύει, ωμά και απροκάλυπτα, τη χριστιανική σωτηριολογία ως ρητορικό προκάλυμμα μιας κολάσιμης πρακτικής την οποία με τα λόγια αρνείται και με τις πράξεις συντηρεί.

Δημήτρης Δημητριάδης