Φαίδων Καστρής: Τι ψωνίζεις στο σούπερ μάρκετ που λέγεται ζωή;

Συνέντευξη: Κατερίνα Χριστοδούλου

Σε αυτό το ερώτημα μας καλεί να δώσουμε απάντηση ο πρωταγωνιστής Φαίδων Καστρής μέσα από έναν ιδιαίτερα απαιτητικό υποκριτικά μονόλογο, ο οποίος πραγματεύεται το δικαίωμα στη διαφορετικότητα,την αδήριτη ανάγκη για επικοινωνία και τον αγώνα για την κατάκτηση της ευτυχίας -με όλες τις συνέπειες που συνεπάγεται αυτός.

Το έργο «Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ» του Γάλλου συγγραφέα Εμμανουέλ Νταρλέ κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Fringe του Εδιμβούργου (2011) και ήταν  υποψήφιο δυο φορές στα βραβεία Moliere του Εθνικού Θεάτρου Γαλλίας (2010, 2011). Στο «Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ», παρακολουθούμε μια συνηθισμένη μέρα στη ζωή της Μαρί-Πιερ, μιας κόρης που επισκέπτεται τον χήρο πατέρα της κάθε Τρίτη για να του καθαρίσει το σπίτι, να του μαγειρέψει και να του πλύνει και, τέλος, να κάνουν μαζί τα ψώνια της εβδομάδας. Μόνο που η κόρη αποτελεί -άθελά της- πόλο έλξης όλων των βλεμμάτων στη γειτονιά και στο σούπερ μάρκετ, μιας και γεννήθηκε αγόρι και βαφτίστηκε Ζαν-Πιερ.

«Στάθηκα τυχερός στη συνεργασία μου με τη σκηνοθέτιδα Κατερίνα Μπερδέκα. Είναι ένας ταλαντούχος άνθρωπος και “ανοιχτός” σε όλα. Δουλέψαμε μαζί το έργο πάνω στις πρόβες, δεν υπήρχε τίποτε δεδομένο εκ των προτέρων», αναφέρει ο Φαίδων Καστρής και μας ανοίγει την πόρτα στη ζωή της Μαρί-Πιερ.

Culturenow.gr.: Το έργο πραγματεύεται το δικαίωμα στη διαφορετικότητα…

Φαίδων Καστρής: Την αποδοχή πάνω απ’ όλα. Η Μαρί -Πιερ έγινε τρανσέξουαλ πριν από χρόνια. Δεν βρίσκεται πάνω στη σκηνή για να διεκδικήσει το δικαίωμά της να είναι γυναίκα.  Αυτό το πέτυχε στο παρελθόν. Τώρα είναι μια 50αρα που έχει ζήσει τη ζωή της. Παρουσιάζεται, βέβαια, ως ένα πλάσμα σκληρό∙ αναγκάστηκε όμως να γίνει έτσι για να επιβιώσει. Κι από την άλλη, αποκαλύπτει ένα χαρακτήρα ευαίσθητο, τρυφερό και στοργικό, κάτι που δεν βρήκε ποτέ την ευκαιρία να εκφράσει, αφού έγινε πόρνη για λόγους βιοπορισμού. Αυτή η ευκαιρία τής δίνεται όταν αναλαμβάνει τη φροντίδα του γέρου και χήρου πατέρα της, αλλά τελικά έρχεται πάλι αντιμέτωπη και αναβιώνει τόσο την πατρική όσο και την κοινωνική απόρριψη. Γιατί κι ο ίδιος ο πατέρας είναι θύμα των ταμπού και των κοινωνικών επιταγών. Αν ο κόσμος που τους περιβάλλει είχε ανοχή απέναντι στη διαφορετική επιλογή της κόρης-γιου, ο πατέρας θα της έδινε “χώρο”, θα την αποδεχόταν, θα μπορούσε να της εκφράσει ελεύθερα την αγάπη του.

Cul.N.: Πιστεύετε ότι, σε επίπεδο κοινωνικό, έχουν γίνει βήματα προόδου όσον αφορά στην αποδοχή της διαφορετικότητας;

Φ.Κ.: Σε κάποιες χώρες γίνονται μεγάλες προσπάθειες. Στη Γαλλία π.χ. παραδίδονται μαθήματα στα σχολεία ώστε να γίνει διαχωρισμός μεταξύ φύλου και σεξ. Δηλαδή, οι σεξουαλικές μας προτιμήσεις να μην καθορίζουν το φύλο μας. Αλλά κι εκεί υπάρχει μεγάλος δρόμος να διανυθεί. Οι τραβεστί και οι τρανσέξουαλ συνεχίζουν να ζουν στο περιθώριο κι αναγκάζονται να έχουν διπλή ζωή.

Cul.N.: Η δική σας προσέγγιση στο συγκεκριμένο θέμα  ποια είναι;

Φ.Κ.: Μέσα από την επαφή μου με το ρόλο, έπεσε και για μένα ένα μεγάλο ταμπού. Μπορούσα μέχρι πρότινος να καταλάβω τον γκέι, αλλά τον τραβεστί, τον άντρα που φοράει φουστάνι δεν μπορούσα να τον καταλάβω. Στο κάτω κάτω τί θα πει η ταμπέλα είμαι στρέιτ, είμαι γκέι, είμαι τραβεστί; Πρέπει να παραδεχτούμε όλοι πως είμαστε διαφορετικοί, γιατί όλοι είμαστε διαφορετικοί. Αν δεν σεβαστούμε ο ένας τον άλλο, είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρξουμε. Και πρέπει καθένας μας να διεκδικεί τη ζωή του, μέσα από τον εαυτό του, γι αυτό που είναι και όχι γι αυτό που θέλουν οι άλλοι (είτε αυτοί είναι γονείς, κοινωνικός περίγυρος κ.λπ.) να είναι.

Και πρέπει να αναλογιστούμε ξανά τί σημαίνει “αγαπώ”, τί σημαίνει “σέβομαι”, τι σημαίνει “δημοκρατία”. Αυτό ακριβώς είναι το θέμα τού έργου: οι ανθρώπινες σχέσεις και το τί ψωνίζεις τελικά στο σουπερ μάρκετ που λέγεται ζωή. Ποιο “προϊόν” θέλεις πραγματικά να είσαι και ποιο “προϊόν” σού επιτρέπουν ή σου επιβάλλουν να είσαι.

Cul.N.: Σας ευχαριστώ πολύ

Φ.Κ.: Κι εγώ σας ευχαριστώ