Η Μελίνα Γιαλαμά έγραψε…
Εμπνέομαι, από τα παραμύθια, γιατί δεν γνωρίζουν τη μεσότητα, εφόσον όλα σε αυτά κυμαίνονται μεταξύ των άκρων. Επιπλέον, δεν γνωρίζουν το σύνηθες μέτρο του κοινού ανθρώπου, κάτι που αποτυπώνεται και στα βλέμματα των παιδιών. Μάλιστα, προσωποποιούν και εξατομικεύουν διαφορετικά στοιχεία πέρα από τη λογική του χώρου και του χρόνου και επεκτείνονται αδιάκριτα από τον οργανικό στον ανόργανο κόσμο, από τον άνθρωπο και τα ζώα στα δέντρα και τα λουλούδια!
Η πραγματικότητα της ζωής με την απαράβατη και σκληρή νομοτέλειά της μας καταθλίβει και λαχταράμε να ζήσουμε κάποτε και δίχως αυτή, πλάθοντας μύθους. Ο κόσμος του παραμυθιού είναι ολότελα φανταστικός, απουσιάζει η αληθοφάνεια, οι φυσικοί νόμοι δεν ισχύουν και όταν ο άνθρωπος είναι ανίσχυρος γίνεται κάποιο θαύμα. Ας πιστέψουμε όλοι σε αυτό!