Ο Φάνης Μουρατίδης, ένας θεατρικός ηθοποιός με σημαντική παρουσία τόσο στην τηλεόραση όσο και στον κινηματογράφο, πρωταγωνιστεί φέτος στην “Ειρήνη” του Αριστοφάνη, που περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα, σε παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Παρά το πιεσμένο του πρόγραμμα λόγω των πολλών παραστάσεων του έργου ανά την Ελλάδα, ο ευγενέστατος ηθοποιός αφιέρωσε σημαντικό μερίδιο του χρόνου του, ώστε να μιλήσει στο www.culturenow.gr, για ποικίλα θέματα με αφορμή την παράσταση.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μπορεί η αρχική επικοινωνία να έγινε για την “Ειρήνη”, όμως η συνέντευξη εξελίχθηκε σε μια εκτενέστερη ανάλυση, που είχε ως βάση της το θέατρο και τον Αριστοφάνη και έφτασε μέχρι την σχέση της κοινωνίας με την τέχνη. Μια παρέκκλιση, από αυτές που απολαμβάνουμε και δίνουν σημαντικότερο νόημα στο θέατρο, από την απλή συμμετοχή σε αυτό, είτε από το ρόλο του συντελεστή, είτε από εκείνον του θεατή.
Συνέντευξη: Νώντας Δουζίνας
Culturenow.gr: Συμμετέχετε στην παράσταση της Ειρήνης του Αριστοφάνη, που αποτελεί την καλοκαιρινή παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Θα μας δώσετε τη δική σας οπτική για το έργο;
Φάνης Μουρατίδης: Αρχικά, νομίζω ότι είναι πια σχεδόν παράδοση στην Ελλάδα, να παρουσιάζουμε κάθε καλοκαίρι παραστάσεις έργων του Αριστοφάνη και να συμμετέχουμε στα Φεστιβάλ. Το δεύτερο σημαντικό κομμάτι, είναι ότι πάντα ένας Αριστοφάνης μπορεί να βρει πολύ εύκολα και με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αντικρίσματα στην σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Το τρίτο σημαντικό στοιχείο, είναι ότι η “Ειρήνη” του Αριστοφάνη, είναι έργο πανηγυρικό στη βάση του, αφού για εμένα πρόκειται για ένα τεράστιο πάρτυ με την έννοια ότι οι άνθρωποι έχουν περάσει από κακουχίες και κάποια στιγμή έρχεται η λύτρωση, το όραμα της δημιουργίας, η προοπτική, η ελπίδα. Ουσιαστικά δηλαδή, η Ειρήνη είναι εκπρόσωπος της ελπίδας και της προοπτικής, μετά από μια περίοδο που στην πραγματικότητα ήταν ένα ολοκαύτωμα. Γιατί το συγκεκριμένο έργο σήμερα; Νομίζω γιατί όπως προείπα δίνει κάτι που δε μας δίνει κανείς, δηλαδή την ελπίδα και το όραμα. Μας δείχνει επίσης, ότι υπάρχει η δυνατότητα να συμβεί αυτό, με έναν τρόπο που ξέρουμε όλοι αλλά κανένας μας δεν κάνει. Δηλαδή, με συλλογική προσπάθεια, ενότητα και πίστη σε έναν κοινό σκοπό και στόχο (για παράδειγμα ο στόχος απελευθέρωσης της Ειρήνης) και ταυτόχρονα, μέσα από μια συνείδηση του ποιοι είμαστε πραγματικά και του πώς έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε. Αυτό, είναι κάτι που δεν έχουμε καταλάβει και που ξεχνάμε συνέχεια, μπροστά στις επιλογές μας, με την έννοια ότι δεν ξέρουμε ποια είναι τα χαρακτηριστικά μας ως λαός, ως συμπεριφορές, ως νοοτροπίες, ως πρότυπα. Αυτό είναι κάτι που μας καθορίζει και φαίνεται συνήθως στις επιλογές μας. Οπότε το έργο, κάνει μια έμμεση πρόταση: Για να τα καταφέρουμε, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με ενότητα, καθώς και να ξέρουμε ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε. Με αυτό τον τρόπο, θα μπορούμε να αναγνωρίσουμε το παρελθόν και αν θέλουμε να το διαγράψουμε, πρέπει να έχουμε μεγάλη συνείδηση του “ποιοί είμαστε”, ώστε να αποφασίσουμε ότι κάτι μας κάνει ή όχι και να πάρουμε μια απόφαση να το αλλάξουμε, μαζί με τους άλλους. Με αυτό τον τρόπο διαβάζω εγώ το έργο.
Culturenow.gr: Στην “Ειρήνη” ερμηνεύετε το ρόλο του Ερμή. Θα μας πείτε λίγα λόγια για τον ρόλο, αλλά και για τον τρόπο προσέγγισής του από εσάς;
Φ.Μ.: Καταρχήν, να πω ότι κάτι που λατρεύω στον Αριστοφάνη είναι πως υπάρχει μια γενναιότητα που ουσιαστικά όμως δείχνει και αυτό που λέμε πραγματικά πολιτισμό. Ας αναλογιστούμε ότι κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν, ένας συγγραφέας ο οποίος συμμετέχει και σε ένα “διαγωνιστικό φεστιβάλ”, κατεβάζει τους θεούς της εποχής του στο επίπεδο των ανθρώπων, αλλά με έναν μεγάλο σαρκασμό για το ποιοι είναι αυτοί οι θεοί και για τα χούγια που έχουν. Δηλαδή, με την έννοια ότι χρησιμοποιούμε το θείο για να δείξουμε έναν καθρέφτη της κοινωνίας μας, δηλαδή ότι και το θείο το έχουμε καταντήσει να είναι κατά έναν τρόπο, ακριβώς ίδιο με τα μούτρα μας. Ο Ερμής είναι ένας θεός άπληστος, ανικανοποίητος, ο οποίος συμμετέχει στη λαμογιά, στη μίζα και δεν είναι ό, τι πιο εκτιμητέο μπορεί να βρει κανείς. Ο Ερμής, είναι αυτός που ουσιαστικά βοηθάει τον Τρυγαίο να απελευθερώσει την Ειρήνη, αφού όμως λαδώνεται. Σκεφτείτε όμως κάτι άλλο. Αν σήμερα κάναμε αυτό το πράγμα και παίρναμε, όχι τον Ιησού, αλλά ακόμη και έναν όσιο ή έναν άγιο που δεν είναι πολύ γνωστός, θα ήταν τεράστιο σκάνδαλο για την εποχή να χρησιμοποιήσεις ένα πρόσωπο, μια μορφή μαρτυρική, στο θέατρο. Αυτό για εμένα δείχνει -γιατί την ώρα που αυτό γινόταν στην αρχαιότητα, δεν επρόκειτο για αμφισβήτηση του θείου, αφού όλοι καταλάβαιναν ποια ήταν η πρόθεση του συγγραφέα απέναντι στην κοινωνία- ποιο είναι το πολιτισμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο συζητάμε. Η διαφορά λοιπόν, ανάμεσα στους ανθρώπους που επικαλούμαστε συχνά, λέγοντας ότι “εμείς δώσαμε τα φώτα μας προς τα έξω”, με εμάς που σήμερα το λέμε αυτό, είναι τεράστια.
Το παράδειγμα που έφερα είναι ενδεικτικό του ότι οι άνθρωποι δεν πάσχουν από έναν φόβο απροσδιόριστο και ένα μένος αδικαιολόγητο προς τα πάντα. Εμείς δεν καταλαβαίνουμε αυτό που θέλουν να μας πουν, αλλά καταλαβαίνουμε ό,τι θέλουμε να καταλάβουμε. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα κομμάτι πολύ καθαρό για να συνειδητοποιήσουμε ότι ακόμη και σήμερα, κάθε έργο, από ένα απλό, ψυχαγωγικό, διασκεδαστικό εργάκι, μέχρι ένα έργο που φλερτάρει με υψηλά νοήματα, εφόσον υπάρχει συνάντηση με το κοινό, έχει έναν πολιτικό χαρακτήρα, είτε αυτός μας αφορά, είτε όχι. Αυτό συμβαίνει διότι η συνάντηση με το κοινό είναι εκ των πραγμάτων μια διαδραστική σχέση, μια σχέση ανοχής, είτε το θέλεις, είτε όχι. Μέσα σε αυτό, θέλω να πω ότι ο πολιτικός χαρακτήρας αυτού του κειμένου δεν έγκειται μόνο στο να σκεφτούμε αυτά τα σύγχρονα, αλλά και συνειδητοποιούμε σήμερα ότι αυτά που περιγράφονται στην ιστορία δεν αλλάζουν στους αιώνες, γιατί αλλιώς το έργο δε θα το θεωρούσαμε σύγχρονο, ούτε επίκαιρο. Αν το έργο είναι σύγχρονο, τότε κάτι δεν έχει αλλάξει. Η ιστορία κάνει κύκλους και αυτό αποδεικνύεται μέσα από το κείμενο, το οποίο δείχνει πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Μπορεί η τεχνολογία να εξελίσσεται, η επιστήμη να εξελίσσεται, αλλά ο άνθρωπος ως ζώον, δεν αλλάζει εύκολα.
Culturenow.gr: Έχετε κάποια εξήγηση για το τελευταίο;
Φ.Μ.: Δεν είμαι σίγουρος για αυτό. Μακάρι να ήμουν επιστήμονας και να μπορούσα να δώσω μια εξήγηση. Φτιάχνω μια δική μου, πρόχειρη, εξήγηση. Νομίζω ότι ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος, γιατί θέλει μια τεράστια δουλειά από τα πρόσωπα. Τεράστια δουλειά μεγάλης παρατήρησης, εγρήγορσης με τον εαυτό μας, τσεκαρίσματος της συμπεριφοράς μας, πού το πάμε οι ίδιοι. Τελικά διαπιστώνω ότι για να μπορέσει να αλλάξει ο ίδιος ο άνθρωπος, πρέπει να αλλάξει η βασική κατεύθυνση της κοινωνίας. Όταν η κοινωνία βάζει σαν υπεραξία την εξουσία και το κέρδος, δε μπορεί να συμβεί ποτέ πραγματική αλλαγή προς την κατεύθυνση για την οποία μιλάμε. Για να μπορέσει να συμβεί μια τέτοια αλλαγή, πρέπει να αλλάξει η υπεραξία. Αν υπεραξία γίνει η ίδια η ζωή, ο πραγματικός σεβασμός για τη φύση, ο πραγματικός σεβασμός για το συνάνθρωπο και προς τη ζωή η οποία συνεχίζεται και μετά από εμάς, αν πάψουμε να σκεφτόμαστε χώρες, κράτη, αλλά πραγματικά την ανθρωπότητα στο σύνολό της, τότε νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει μια προοπτική για να αλλάξει κάτι. Αν δεν αλλάξει αυτή η υπεραξία, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι, γιατί οι συμπεριφορές θα είναι ίδιες και θα επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο.
Culturenow.gr: Δυστυχώς αυτά φαίνεται πως είναι δύσκολο να αλλάξουν…
Φ.Μ.: Ναι! Για αυτό και η δική μας παράσταση, λέγεται “μια ουτοπική αντιπολεμική ιστορία”. Γιατί με αυτή την έννοια, είναι ουτοπία αυτό που συζητάμε. Αυτό πρέπει να το κάνει μια κοινωνία από μόνη της. Αν αύριο αποκτούσαμε έναν ηγέτη ο οποίος θα τέλειωνε το εργάκι με το θέμα “Τράπεζες, κέρδος” και μιλούσε για την ίδια τη ζωή και την αξία της, ότι ήττα είναι να χάνεται μια ζωή χωρίς λόγο, ήττα είναι να χάνονται οι ζωές των ανθρώπων για λάθος σκοπό. Αυτό είναι πραγματική αποτυχία και με αυτό πρέπει να στενοχωριόμαστε. Θα φέρω ένα παράδειγμα που είναι πολύ πιο απλό: Χώρες που έχουν άλλα ήθη και έθιμα, οι οποίες μας παραξενεύουν πάρα πολύ, σε κοινωνίες απομονωμένες σε διάφορα μέρη του πλανήτη που έχουν δικό τους κώδικα και τον ακολουθούν πιστά, έχουν μια λειτουργικότητα μέσω αυτού. Με αυτή την έννοια, όταν φτιαχτεί ένας νέος κώδικας, και επειδή έχει αποδειχθεί ότι ο κόσμος ουσιαστικά κατευθύνεται και δεν κατευθύνει, εύκολα θα μπορούσε να υπάρξει μια λειτουργικότητα και στη δική μας κοινωνία. Απλά δεν το κάνουμε αυτό, γιατί έτσι δεν ξεχωρίζει κανένας και αυτός που ξεχωρίζει είναι αυτός που τα έχει βρει καλύτερα με τον εαυτό του και με τη ζωή. Όμως τώρα τι κουβέντα πιάσαμε, το παρακάναμε νομίζω… Πολλή κουλτούρα!
Culturenow.gr: Η περιοδεία σας ανά την Ελλάδα έχει ξεκινήσει. Ποια είναι η ανταπόκριση του κοινού ως τώρα;
Φ.Μ.: Μέχρι στιγμής η ανταπόκριση είναι πάρα πολύ θερμή, κάτι που προσωπικά δεν περίμενα σε τέτοιο βαθμό. Εμείς κάνουμε από πρόθεση μια παράσταση για τον κόσμο, δεν ήταν πρόθεσή μας να δείξουμε τη μεγάλη μας καλλιτεχνική σκέψη για να μας θαυμάσει το κοινό. Η πρόθεσή μας ήταν να φτιάξουμε μια παράσταση στην οποία να συμμετέχει το κοινό ζεστά, να είναι μέσα σε αυτήν, να του προσφέρουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με όσο πιο απλό και έντιμο τρόπο, ώστε να περάσει καλά, να διασκεδάσει, να σκεφτεί. Με αυτή την έννοια, εισπράττω ότι αυτός ο στόχος επετεύχθη. Σε όλες τις παραστάσεις που δώσαμε ως τώρα, η ένταση και η ανταπόκριση του κοινού είναι η ίδια, οπότε πόσο λάθος να πέσαμε;
Culturenow.gr: Μένοντας στο ίδιο θέμα, πόσο σημαντικές θεωρείτε ότι είναι οι περιοδείες, ιδιαίτερα σε αυτή την εποχή, με δεδομένο ότι μέσω αυτών, οι παραστάσεις παρουσιάζονται πέραν των αστικών κέντρων και σε πιο απομακρυσμένες περιοχές;
Φ.Μ.: Το θέμα για εμένα είναι η πρόθεση. Από εκεί και έπειτα, είναι πολύτιμες οι περιοδείες, αφού ιδιαίτερα στις πολύ απομακρυσμένες περιοχές, ο σεβασμός και η εκτίμηση που σου δείχνει ο κόσμος γίνεται μεγαλύτερος, από τη στιγμή που τους σκέφτηκες και πήγες μέχρι εκεί να κάνεις την παράσταση. Αυτό δεν προέρχεται μόνο από τη δική μου εμπειρία, γιατί είχα αρκετά χρόνια να συμμετέχω σε περιοδεία. Όμως και από συζητήσεις με άλλους ανθρώπους, έχω καταλάβει ότι ο κόσμος θα ήθελε να δει κάτι. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο βάρος πέφτει σε εμάς, γιατί έχει πολύ μεγάλη σημασία η πρόθεση με την οποία πηγαίνεις στο κοινό. Αν πας με πρόθεση να τους τα πάρεις, υπάρχει διπλό κακό. Αφενός, αν τους τα πάρεις μια ή δυο φορές, μετά θα σε καταλάβουν και θα περάσεις στη συνείδησή τους σαν λαμόγιο, εκτός και αν είσαι τόσο καλός ψεύτης και αφετέρου θα κάνεις κακό στους υπόλοιπους οι οποίοι μπορεί να έχουν καλύτερη πρόθεση, γιατί ο κόσμος θα χάσει την εμπιστοσύνη του στο θέατρο και όχι μόνο, αφού οι περιοδείες δε γίνονται μόνο από θεατρικές παραστάσεις. Το πιο σημαντικό κομμάτι είναι το θέμα της προσφοράς. Για εμένα, ειδικά σε αυτές τις εποχές, είναι πάρα πολύ χυδαίο να κάνεις μια περιοδεία με πρόθεση “να ‘κονομήσεις”. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην είναι καλό, όμως η πρόθεσή σου φαίνεται μέσα σε μια δουλειά. Η επιτυχία αυτού που κάνεις είναι άλλο πράγμα και άλλο είναι η πρόθεσή του. Η πρόθεση είναι το Α και το Ω και για εμένα, είτε μας αρέσει είτε όχι, προτεραιότητα έχει το κοινό. Το λέω με την έννοια ότι η ουσία είναι πως σε αυτές τις εποχές, στόχος μας πρέπει να είναι η προσφορά. Οι πολίτες δεν έχουν την πολυτέλεια να βγαίνουν από το σπίτι τους, να στερούνται 10, 15, 20 ευρώ από ένα εισόδημα που τείνουν να το βλέπουν μόνο σε φωτογραφίες και να πηγαίνουμε να τους κοροϊδεύουμε. Δε γίνεται!
Culturenow.gr: Μεταξύ άλλων εξαιρετικών συντελεστών, συνεργάζεστε με έναν κορυφαίο ηθοποιό, που ανήκει σε μια διαφορετική γενιά από εσάς, τον Γιώργο Κωνσταντίνου. Πώς είναι η εμπειρία συνεργασίας με έναν τέτοιο άνθρωπο, αλλά και καλλιτέχνη;
Φ.Μ.: Η εμπειρία αυτή είναι υπέροχη, γιατί καταρχήν ο ίδιος είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, συνεργάτης και συνομιλητής. Για εμένα είναι μεγάλη χαρά από πολλές πλευρές η συνεργασία με τον Γιώργο Κωνσταντίνου, με την έννοια ότι είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει πολύ η ιστορία της δουλειάς μου. Ο Γιώργος, είναι ένας άνθρωπος που βρίσκεται από πολύ μικρός στο θέατρο, αφού σκεφτείτε ότι σε ηλικία 10 ετών έπαιζε σε μπουλούκια και κατά συνέπεια είναι άνθρωπος που έχει άλλη σχέση με το επάγγελμα. Έκανε τεράστια διαδρομή και νομίζω ότι η επιτυχία στον Γιώργο, είναι ότι σήμερα μετά από τόσα χρόνια βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Δείχνει το δρόμο και δείχνει τι σημαίνει η επιτυχία, αφού δεν είναι ένας άνθρωπος που μας ζάλισε για 5 χρόνια, τον παρακολουθήσαμε και μετά τον χάσαμε. Δεν είναι κάποιος που έτυχε κάποια στιγμή να κάνει κάτι και μετά δεν ξαναέκανε τίποτα. Δεν είναι κάποιος που δεν πέρασε δυσκολίες, γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει διανύσει δύσκολα χιλιόμετρα και παρόλα αυτά είναι όρθιος και ευθυτενής, ενώ παράλληλα όταν βγαίνει στη σκηνή, ο χρόνος χάνεται. Θα έλεγα ότι πρόκειται για έναν κανονικό άνθρωπο του θεάτρου, έναν θεατρίνο έτσι όπως το εννοώ εγώ, δηλαδή για έναν άνθρωπο που έχει δουλέψει σαρωτικά γύρω από το χώρο της δουλειάς μας και δεν κόλλησε πίσω από μια ταμπέλα για πάντα. Γιατί η φτώχεια τελικά του καλλιτέχνη είναι όταν του δίνουν μια ταυτότητα, την οποία δε θέλει να αλλάξει με τίποτα. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, έχει κάνει μια διαδρομή που έσπασε όλες τις ταυτότητες. Είναι το θέατρο το ίδιο και δεν είναι μόνο αυτός. Άρα τόσο εγώ όσο και ο Βασίλης (σ.σ. Χαραλαμπόπουλος) νομίζω ότι είμαστε πολύ τυχεροί που συνεργαζόμαστε με τον Γιώργο Κωνσταντίνου.
Culturenow.gr: Είστε ένας ιδιαίτερα αναγνωρίσιμος ηθοποιός, αφού έχετε συμμετάσχει σε τηλεοπτικές, κινηματογραφικές και θεατρικές παραγωγές. Θεωρείτε πως αυτό σας έχει δώσει επιπλέον ώθηση στην καριέρα σας;
Φ.Μ.: Σαφέστατα! Δεν το συζητάμε. Έκανα για 14 χρόνια θέατρο, πριν κάνω τηλεόραση. Ο απλός κόσμος με γνώρισε μέσω της τηλεόρασης, αφού πιο πριν με ήξεραν όσοι ασχολούνταν με το θέατρο. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι δυνατότητες των μέσων είναι τεράστιες. Το θέατρο είναι για τον ηθοποιό ο μητρικός χώρος, ο χώρος μέσω του οποίου ορίζει τη φύση του. Όμως η ώθηση προς τα έξω, είναι σαφέστατα η τηλεόραση, ο κινηματογράφος και γενικά όλα τα μέσα της επικοινωνίας. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα ανάλογα με τις εποχές τους. Δε ζούμε στην εποχή του ’50. Από το 1989 και μετά, τα πάντα άλλαξαν.
Θέλω να σου πω κάτι. Εγώ δεν είμαι από αυτούς που αφορίζουν την τηλεόραση. Είμαι από αυτούς που σέβονται την τηλεόραση και σέβονται και το χέρι που τους έδωσε. Δεν είμαι από αυτούς που αφορίζουν τη διαφήμιση, ούτε το σύγχρονο ελληνικό σινεμά. Δεν είναι ντροπή να σε αναγνωρίζει ο κόσμος και σε καμιά περίπτωση αν αναγνωρίζεσαι από τον κόσμο, αυτό δε σημαίνει ότι είσαι ευτελής στη δουλειά σου. Ντροπή για εμένα είναι να λες ότι κάνεις κάτι μόνο για τα λεφτά. Αν το κάνεις μόνο για τα λεφτά, τότε κάνε κάτι άλλο. Μην ευτελίζεις αυτό που τόσο αγαπάς. Ή να κάνεις τα πάντα με την ίδια συνέπεια, ή μην τα κάνεις. Αν πάλι τα κάνεις, κλείσε το στόμα σου και άφησε εμάς να βγάλουμε τα συμπεράσματα.
Culturenow.gr: Τηλεόραση, σινεμά, θέατρο. Έχετε κάποια προτίμηση;
Φ.Μ.: Αγαπώ το θέατρο γιατί κάθε φορά νιώθω σαν να γυρίζω στο πατρικό μου σπίτι. Σαν το σπίτι που μεγάλωσα και που έκανα τα όνειρά μου. Σαν ένα σπίτι που ακόμη και όταν απομακρύνομαι, το νοσταλγώ. Όλα τα άλλα κουβαλούσαν για εμένα το χώρο του άγνωστου και της περιπέτειας. Θέλω να σου πω όμως ότι, επειδή κατά τη γνώμη μου πιο σημαντικοί από όλα είναι οι άνθρωποι, όλα μου έδωσαν τη δυνατότητα να γνωρίσω σπουδαίους ανθρώπους. Το λέω γιατί θέλω να τελειώνει η ιστορία ότι μόνο το θέατρο είναι που μετράει. Το θέατρο είναι πολύ βασικό, όμως η ιστορία είναι η σχέση με τους ανθρώπους. Τι να κάνω μια παράσταση θεάτρου εξαιρετική, όταν πρέπει συνεργάζομαι με γαϊδούρια; Για αυτό λέω ότι είναι οι άνθρωποι αυτοί που κάνουν τα πάντα. Η δική μας δουλειά, είναι η πρώτη που μας μαθαίνει να συνεργαζόμαστε με τους άλλους. Αυτή πρέπει να είναι η προτεραιότητά μας λοιπόν, ο σεβασμός στο κοινό, από όποια σκοπιά. Αυτό που θέλω να έχω στο μυαλό μου, είναι ότι έδωσα ό,τι καλύτερο μπορούσα.
Culturenow.gr: Μετά την Ειρήνη, έχετε κάποια καλλιτεχνικά σχέδια για το χειμώνα, που θα μπορούσατε να μας ανακοινώσετε;
Φ.Μ.: Το χειμώνα θα ανεβάσουμε στο Θέατρο Χώρα ένα έργο του John Godber με τον ελληνικό τίτλο “Τα μούτρα”, σε διασκευή των Βασίλη Ρίσβα, Δήμητρας Σακαλή και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη. Πρόκειται για 4 μπράβους σε ένα club, που περιγράφουν τι έγινε το προηγούμενο βράδυ στο μαγαζί. Μπαίνουμε μαζί τους στην περιπέτεια της νύχτας, αλλά το σημαντικό είναι ότι γίνονται ήρωες.