Το Καφενείο των Τρελών του Felipe Alfau, ιδιόρρυθμο και μοναδικό βιβλίο, συνάντησε την επιτυχία πολλές δεκαετίες μετά την πρώτη του έκδοση, καθώς οι αναγνώστες του διέκριναν την ανεξάντλητη ευρηματικότητα του συγγραφέα κι ίσως «αυτή τη συγγένεια με τον Ναμπόκοφ, τον Καλβίνο, τον Έκο. Και θα ’λεγα ακόμη και με τον Μπόρχες…», για την οποία μιλάει η Mary McCarthy.
Οκτώ συνδεόμενες και ταυτόχρονα αυτοτελείς ιστορίες υφαίνουν αυτό το αριστοτεχνικά επινοημένο μυθιστόρημα στο οποίο ο Alfau δημιουργεί ένα ευμετάβλητο ονειρικό τοπίο όπου οι ήρωες -νταβατζήδες, επαίτες και παπάδες μεταξύ άλλων- προσπαθούν να δραπετεύσουν από τον εξουσιαστικό έλεγχο του συγγραφέα. Αδίκως αγνοημένο για μισό αιώνα, το βιβλίο αυτό προανήγγειλε τον μαγικό ρεαλισμό της μοντέρνας λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας.
Felipe Alfau
Ο Felipe Alfau γεννήθηκε το 1902 στην Γκερνίκα της Ισπανίας. Το 1918 μετανάστευσε στην Αμερική για να σπουδάσει μουσική και να εργαστεί ως μουσικοκριτικός σε ισπανόφωνη εφημερίδα της Νέας Υόρκης. Θεωρώντας αδύνατη πλέον την πρόσβαση στο ισπανικό αναγνωστικό κοινό, αποφάσισε να γράψει στην αγγλική γλώσσα. Το καφενείο των τρελών (Locos) γράφτηκε το 1928 και δεν κατόρθωσε να εκδοθεί παρά το 1936 με έξοδα του συγγραφέα, για να βυθιστεί σύντομα στη λήθη.
Το 1987 το βιβλίο γνώρισε μια θριαμβευτική επανέκδοση στην Αμερική και παράλληλα άρχισε να μεταφράζεται σε πολλές γλώσσες, ενώ το 1989 εκδόθηκε για πρώτη φορά το δεύτερο έργο του, Chromos, που το 1948 είχε απορριφθεί από όλους σχεδόν τους εκδότες. Στα πολλά χρόνια που μεσολάβησαν, ο Αλφάου, απογοητευμένος, εγκατέλειψε το γράψιμο για να εργαστεί ως μεταφραστής σε μια ασφαλιστική εταιρεία. Πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1999. Έργα του είναι: Old Tales from Spain (1929), Locos. A Comedy of Gestures (1936), Chromos (1990), Sentimental Songs. La poesía cursi (1992).