Η Ντίνα Μπαλονά, η Βούλα Γουνελά και η Ελευθερία Ραπανάκη παρουσιάζουν έργα από τις προσωπικές τους συλλογές, στη γκαλερί του Black Duck, από την Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου έως την Τρίτη 4 Μαρτίου.
Το ιδιαίτερο στυλ στη ζωγραφική της Ντίνας Μπαλονά και οι έντονες χρωματικές αντιθέσεις της Ελευθερίας Ραπανάκη, συναντούν τα κεραμικά της Ελευθερίας Γουνελά, σε μια έκθεση που αναδεικνύει την γυναικεία εικαστική δράση.
Την έκθεση επιμελείται η Κέλλυ Αθανασιάδου.
Λίγα λόγια για τα έργα
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ελευθερία Ραπανάκη: «Στο έργο μου, εντός πλαισίου πάντα και κανόνων, επιδιώκω την άμβλυνση των δομών χρησιμοποιώντας ως όχημα προσωπικές φωτογραφίες, αναμνήσεις, εμπειρίες και πρότυπα. Τότε με ένα πρίσμα οπτικής διαστολής πάνω σε ολόκληρο το εποικοδόμημα, αποτυπώνω τη συναισθηματική αξία του σήμερα».
Ντίνα Μπαλονά: «Με αφορά η ατομική και σε επανάληψη η συλλογική παρουσία ,όπως και η πρακτική δυνατότητα του πολλαπλασιασμού της ίδιας ακριβώς εικόνας στο άπειρο. Στη συνέχεια όμως, αναιρώ τη τυποποιημένη διάσταση της με μια σχεδιαστική – άρα μοναδική – χειρονομία. Η γραμμή εκφράζει επίσης μια σχέση ενικού και πληθυντικού, που σχετίζεται με συνειρμούς φυσικών και πνευματικών στοιχείων και παίζει κυρίαρχο ρόλο με τον σχεδιαστικό της χαρακτήρα, τον επαναλαμβανόμενο ρυθμό της και την συμβολικότητα της. Ο ρυθμός της σύνθεσης, από τις γραμμές και τις μεγάλες τονικές μάζες, δημιουργεί ένα χώρο, ο οποίος παραπέμπει σε υπαρξιακό περιβάλλον. Η πράξη της επανάληψης είναι το εργαλείο, που κάνει τις λεπτές διάφορες μεταξύ φαινομενικά όμοιων να μετατρέπονται σε υπαρξιακά ερωτήματα».
Βούλα Γουνελά: «Η Βούλα Γουνελά ανήκει στους λίγους ευρωπαίους καλλιτέχνες του πηλού που δουλεύει σιωπηλά στην τέχνη της υπομονής, μακριά από τους μηχανισμούς της παράδοσης και τα κελεύσματα της εξωστρεφούς όψιμης νεωτερικότητας.
Οι αναφορές της σε προϊστορικές φόρμες και οργανισμούς, η λιτότητα της γραφής και η απουσία της εύληπτης αφήγησης, η κίνηση προς τα επάνω που δίνει στις φόρμες και η ακύρωση του ογκυρού της τρίτης διάστασης, το χρώμα και οι συνθετικές απολήξεις του σε σχέση με το χώρο, δίνουν έργα δυναμικά και ώριμα. Η συνεπής μαθητεία στο μοντέρνο και το ξεπέρασμα της αισθητικής τάξης των πραγμάτων, συμπίπτει με τις εννοιολογικές αναφορές μιας ιδεολογίας που, αγρυπνεί στα ζητήματα της τέχνης και υπερασπίζεται το στοχασμό, υποδεικνύοντας έμμεσα έναν τρόπο ανάγνωσης του γλυπτικού πλαστικού χώρου και των ισχυρών μορφών που δημιουργεί», όπως σημειώνει η κριτικός τέχνης Μαρία Μαραγκού.