Πώς θα βλέπαμε τον κόσμο αν ήμασταν ενενήντα χρονών; Θα αποδεχόμασταν το τέλος που πλησιάζει ή θα θέλαμε να πιούμε τη ζωή μέχρι την τελευταία σταγόνα;

Την ξεχωριστή παράσταση “Ενενήντα” παρουσιάζει η Βαλέρια Δημητριάδου στην Πειραιώς 260 από τις 15 έως τις 18 Ιουνίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2024.

Μέλος της ομάδας των C for Circus, η Βαλέρια Δημητριάδου, που βραβεύτηκε από την Ελληνική Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών για το έργο της Και εφύτευσεν ο Θεός Παράδεισον, δίνει ένα νέο κείμενο με χιούμορ και τρυφερότητα, ένα πραγματικό εγκώμιο στη ζωή.

Λίγα λόγια για το έργο:

Ένας ηλικιωμένος άντρας ενενήντα ετών και ο σαραντάρης γιος του. Οι δυο τους σε μια πόλη που τρέχει. Σε μια άγρια πόλη. Ο γέρος, παρότι γέρος, νιώθει σαν μόλις να γεννήθηκε. Κι ο νέος, παρότι νέος, νιώθει λες κι η ζωή του πλησιάζει στο τέλος της.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Αδύναμος, τρωτός κι ευάλωτος όπως είναι, αποφασίζει να στείλει τον πατέρα του σε οίκο ευγηρίας. Το μόνο στήριγμα του γέρου είναι η νεαρή φίλη του, ένα ανάπηρο κορίτσι, με το οποίο βρίσκονται καθημερινά στη λίμνη του κεντρικού πάρκου της πόλης.

Γιατί ένας ηλικιωμένος άνθρωπος να πρέπει να αποδεχτεί το τέλος; Γιατί να μην μπορεί να βγει έξω, να ερωτευτεί, να κάνει έρωτα; Επειδή όντως δεν μπορεί ή επειδή δεν του το επιτρέπουν όλοι οι άλλοι, εμείς;

Σε μια εποχή σαν τη δική μας που εξιδανικεύει τη νεότητα, η παράσταση Ενενήντα αναδεικνύει ένα θέμα ταμπού: τα γηρατειά. Με ζωντανή μουσική επί σκηνής, αφηγείται έναν φανταστικό μικρόκοσμο που αντιστέκεται σθεναρά στο δυστοπικό μας παρόν προτάσσοντας την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Ο θάνατος είναι δίπλα μας. Παραμονεύει. Και άμα ανήκεις και στην τρίτη ηλικία είναι ακόμα πιο κοντά. Η γνώση αυτή υπάρχει απ’ όταν σχεδόν αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως ύπαρξη. Παρά τη γνώση όμως, αρνείσαι να το δεχτείς. Το ξεχνάς. Και επειδή ξεχνάς τον θάνατο, ξεχνάς και τη ζωή. Ξεχνάς να ζεις. Και, ναι. Είναι πράγματι δύσκολο να ζει κανείς εν έτει 2024 σε μία απρόσωπη πόλη που μόνο ζητάει και δεν προσφέρει. Είναι δύσκολο να μη σε αγχώνει το πώς θα βιοποριστείς, το πώς θα πορευτείς γενικότερα. Παρόλα αυτά, ο χρόνος περνάει. «Περνάνε οι μέρες», που λέει και στο έργο. Και συχνά περνάνε χωρίς ίχνος χαράς, παρά μόνο με βάρος, θλίψη και άγχος. Η προσωπική μου ανάγκη αντίστασης λοιπόν σ’ αυτήν την καθίζηση ήταν που με οδήγησε στο να γράψω ένα έργο που έχει ως κεντρικό ήρωα έναν ενενηντάχρονο που σφύζει από ζωή, με έναν ενενηντάχρονο ηθοποιό που εξυψώνει το έργο παίζοντας και απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή του σαν να είναι δέκα χρόνων. Υπάρχει φως. Όχι διάχυτο, αλλά υπάρχουν οι αχτίδες του. Και είναι οι άλλοι. Αυτοί που είναι εκεί να μας ακούσουν, να μας σταθούν στα δύσκολα αλλά και να χαρούν με τη χαρά μας. Οι «οικογένειές» μας. Θα ήθελα την παράσταση αυτήν να την αφιερώσω στην πεθερά μου, την οποία έχασα αναπάντεχα μια νύχτα, τρεις βδομάδες πριν την πρεμιέρα μας.

Βαλέρια Δημητριάδου

Ταυτότητα παράστασης:

  • Κείμενο – Σκηνοθεσία Βαλέρια Δημητριάδου
  • Σκηνικά Τίνα Τζόκα
  • Κοστούμια Δήμος Κλιμενώφ
  • Σχεδιασμός φωτισμού Τάσος Παλαιορούτας
  • Κίνηση Κατερίνα Φωτιάδη
  • Mουσική Βαλέρια Δημητριάδου
  • Βοηθός σκηνοθέτιδας Αθηνά Σακαλή
  • Σχεδιασμός ήχου Φοίβος Παπαγιάννης
  • Παίζουν (με αλφαβητική σειρά) Βαγγέλης Αμπατζής, Αντριάνα Ανδρεόβιτς, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Έλη Δρίβα, Μαρία Κατσανδρή, Μιχάλης Πανάδης, Δημήτρης Παπαγιάννης, Μαριάμ Ρουχάτζε
  • Οργάνωση – Εκτέλεση παραγωγής Χρύσα Κοτταράκου, Βασιλεία Τάσκου

Διαβάστε επίσης:

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου: Η οπτική ταυτότητα και το Καλλιτεχνικό Πρόγραμμα 2024
Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2024: Οι παραγωγές που θα παρουσιαστούν στην Πειραιώς 260