Ο Φίλιππος Τάρλοου σημειώνει:
Πέρασαν 10 χρόνια από την τελευταία μου έκθεση στην Αθήνα. Ο πυρήνας της συνεχιζόμενης έρευνας μου είναι οι εικαστικές τέχνες, το θέατρο, η μουσική, η ποίηση, η ευρύτερη κουλτούρα ως μία αδιαχώριστη ολότητα.
Είμαι βαθιά ευγνώμων για το γεγονός, ότι η καλλιτεχνική μου ταυτότητα σχηματίστηκε Κατά την διάρκεια των 15 ετών που έζησα και εργάστηκα στην Ελλάδα, όταν ήμουνα 25 ως 35 ετών. Οι φίλοι και δάσκαλοι μου, ο Γιάννης Τσαρούχης, η Νίκη Καραγάτση, ο Γιώργος Μανουσάκης ήταν κομβική σημασίας σε αυτή μου την εξέλιξη. Ο Γιάννης που ασχολήθηκε με πάθος με τα σκηνικά και τα κοστούμια στο θέατρο, όσο και με την ζωγραφική, μου άνοιξε ένα πρώτο παράθυρο σε αυτή την αδιάπτωτη ροή ενέργειας που διατρέχει την μουσική, το θέατρο και την ζωγραφική.
Η ποίηση του Ανδρέα Εμπειρίκου ήταν μία ακόμα πρώιμη επιρροή που με βοήθησε να κατανοήσω πως δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα στον ρυθμό που παράγουν οι ήχοι και τις εγχαράξεις μιας επιφάνειας. Πολύ πρόσφατα, ο σπουδαίος μουσικός της τζαζ Thelonious Monk έγινε και αυτός μέντορας μου: «Η ανορθόδοξη προσέγγιση του στο πως παίζει πιάνο, που συναρτάται από επιθετικές κρούσης, δραματική χρήση switched key releases, σιωπές και δισταγμούς». (D. Graham, 2017)
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στον μη προβλέψιμο ήχο του Monk μπορείτε να προσθέσετε την αγάπη που ανέπτυξα τελευταία για τον ράπερ Kendrick Lamar, υπόκρουση του οποίου με συντροφεύει συχνά την ώρα που ζωγραφίζω. Πιστεύω ότι ο Thelonious θα ήθελε πολύ να είχε γνωρίσει τον Kendrick, ο οποίος σίγουρα θα ήθελε να είχε γνωρίσει τον Εμπειρίκο!
Πολλά από τα λάδια αυτής της έκθεσης, έχουν ως πηγή έμπνευσης την τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων του Τόκιο το 2020. Με συγκίνησε βαθιά ο καταπληκτικός σχεδιασμός των σκηνικών και των κοστουμιών, των σκέιτμπορντερς και των μουσικών.
Πολλά από αυτά τα έργα περιλαμβάνουν διάφορες σκηνές από την εορταστική τελετή και την αντιθετική σχέση που δημιουργεί η κίνηση, οι ρόλοι των performers, ο ήχος και ο χορός.
Θα δείτε επίσης μία σειρά έργων φτιαγμένο στο ύπαιθρο, στο Cottonwood Creek, στα βουνά του Colorado, όπου η γυναίκα μου κι εγώ ζούμε εδώ και τριάντα χρόνια. Μου αρέσει πολύ να ζωγραφίζω δίπλα στο ρυάκι. Κάποιες φορές νομίζω ότι είναι απλώς μία αφορμή για να καθίσω μερικές ώρες και να ρουφήξω όσα βλέπω και την μουσική του ορμητικού νερού που τρέχει. Τα βράχια έχουν αδιαμφισβήτητα γίνει οι μούσες μου και τα σχήματα τους συχνά μετατρέπουν τα έργα μου σε κάτι πολύ διαφορετικό από το ίδιο ορμητικό ρυάκι.
Τα μεγαλύτερα λάδια αυτής της έκθεσης είναι ως επί το πλείστον πρόσφατη δουλειά μου, που δημιουργήθηκε στο στούντιο μου στο Colorado τους τελευταίους έξι μήνες. Έχω επίσης συμπεριλάβει κάποια παλαιότερα έργα μου σε χαρτί, μερικά από το 2009, σε gouache, νερομπογιές, κάποια με ενσωματωμένα κολάζ. Το παλαιότερο είναι από το 2005 και είναι ένας χαρακτηριστικός παραδοσιακός μαντρότοιχος (πεζούλα) από το νησί της Άνδρου. Τα περισσότερα έργα μου σε χαρτί είναι ύπαιθρος και είναι φτιαγμένα επιτόπου.
Τέλος θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στο Νίκο Βατόπουλο, τον γνωστό δημοσιογράφο και κριτικό Τέχνης που με σύστησε στο Γιώργο Τζάνερη και την γκαλερί Genesis, χωρίς την υποστήριξη των οποίων αυτή η έκθεση δε θα μπορούσε να έχει γίνει. Η μεγαλύτερη χαρά μου είναι ότι ο γιος μου Δημήτρης μπορεί να μοιραστεί μαζί μου ιδέες που και ο ίδιος ανακαλύπτει μέσω της δικής του θεατρικής διαδρομής, ως καλλιτεχνικός διευθυντής και σκηνοθέτης του θεάτρου πορεία.
Επιμέλεια Έκθεσης: Γιώργος Τζάνερης
Κεντρική εικόνα θέματος: Φίλιππος Τάρλοου, 2017 watercolor, 20x25cm. Λεπτομέρεια του έργου.