Κάθε ενότητα καταλαμβάνει έναν αυτόνομο χώρο, όπου κάθε εικαστικός εκθέτει μέρος της πρόσφατης ατομικής του δημιουργίας, η οποία λειτουργεί ως ανεξάρτητη παρουσία στο πλαίσιο μιας συνολικής ομαδικής έκθεσης.
Τα σχέδια της Ινούς Βαρβαρίτη παρατηρείται ότι δεν περιορίζονται στα όρια της ζωγραφικής αναπαράστασης, αλλά αποτελούν κατά κύριο λόγο μια εννοιολογική προσέγγιση απέναντι στην ιστορία, στη μνήμη και στη διαμόρφωση του εθνικού φαντασιακού. Επίσης στο πλαίσιο μιας εννοιολογικής προσέγγισης, το εν εξελίξει κοινό project της Ινούς Βαρβαρίτη με τον Γιάννη Δελαγραμμάτικα “The willingness to revisit, 2012-2018”, ξεκινά από την επιτελεστική διαδικασία του «συλλέγειν» αναμνηστικών αντικειμένων (souvenir) και αποκτά τη μορφή εγκατάστασης, διερευνώντας τη σημασία των αντικειμένων ως φορείς νοημάτων, ως προϊόντων ανταλλαγής ή οικονομικής εκμετάλλευσης στο πλαίσιο του τουρισμού και της πολιτιστικής πρακτικής.
Οι γλυπτικές προτάσεις της Λαμπρινής Μάρκου περιστρέφονται γύρω από την έννοια της αμφιθυμίας· σταθερότητα και αποσταθεροποίηση, ύλη και της αποϋλοποίηση, απτικότητα και οπτικότητα, αποτελούν τις κύριες κατευθύνσεις των έργων που παρουσιάζει.
Τέλος, τα έργα του Πάνου Φαμέλη και του Σωκράτη Φατούρου τείνουν προς τη διασάλευση των στενών ορίων μεταξύ ζωγραφικής και γλυπτικής, μεταξύ οπτικότητας και απτικότητας· ο πρώτος δημιουργεί υφές με τη χρήση παχιάς πάστας χρώματος, ενώ ο δεύτερος χρησιμοποιεί μεικτές τεχνικές επεξεργασίας βιομηχανικών υλικών. Οι δύο εικαστικοί καταφέρνουν τελικά να εμπλέξουν στο έργο τους τον δισδιάστατο με τον τρισδιάστατο χώρο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ανατρέχοντας στο παρελθόν αναλογίζεται κανείς τη θέση του φορμαλιστή θεωρητικού και τεχνοκρίτη Clement Greenberg, ο οποίος σε άρθρο του 1945 με τίτλο «Η νέα γλυπτική», υπερασπιζόταν την καθαρότητα και την ακρίβεια των ορίων των καλλιτεχνικών μέσων. Η τήρηση των ορίων, πίστευε πως επιτρέπει στις τέχνες να είναι μεταξύ τους διακριτές· η γλυπτική ως τέχνη του τρισδιάστατου απευθύνεται περισσότερο στην αίσθηση της αφής, ενώ η ζωγραφική ως δισδιάστατη τέχνη στην αίσθηση της όρασης. Τη δήλωσή του θα διαψεύσει ο ίδιος δέκα χρόνια αργότερα, όταν διαπίστωσε πως η σύγχρονη τέχνη έτεινε να καθιστά τα όρια μεταξύ των τεχνών ολοένα και πιο διαπερατά και συνεπώς δυσδιάκριτα. Πράγματι, έκτοτε η πορεία της σύγχρονης τέχνης πήρε διαφορετική τροπή (μινιμαλισμός, εννοιολογική τέχνη), μια πορεία που συνεχίζεται έως τις μέρες μας, με τη σύγκλιση των διαφορετικών μέσων να υπερβαίνει κάθε φορμαλιστική προσέγγιση.
Η έκθεση έχει ως στόχο να προβάλει και να αναδείξει τους τρόπους που αντιμετωπίζουν τις τρέχουσες καλλιτεχνικές πρακτικές πέντε σύγχρονοι δημιουργοί μέσα από διαφορετικές οδούς και προσεγγίσεις, βάσει του προσωπικού τους ύφους και τρόπου έκφρασης.
Five perspectives
Ινώ Βαρβαρίτη
Ινώ Βαρβαρίτη / Γιάννης Δελαγραμμάτικας
Λαμπρινή Μάρκου
Πάνος Φαμέλης
Σωκράτης Φατούρος