Η Εύα Μήταλα συνεχίζει την ενασχόλησή της με την μεταξοτυπία και παρουσιάζει στον 1ο όροφο του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα την δεύτερη ατομική της έκθεση. Η αφηρημένη πλέον δομή της σύνθεσης των έργων της και ο διαισθητικός τρόπος με τον οποίο τα δημιουργεί οδηγούν σε μοναδικές μεταξοτυπίες διαφόρων μεγεθών, αποτυπωμένες σε χαρτί και βαμβάκι.
Η Μήταλα εφευρίσκει μια διαδικαστική γλώσσα που εμπνέεται από μια ποιητική παρατυπία και μεταβλητότητα, που είναι δύσκολο να παραχθεί μαζικά ακόμη και με το μέσο της μεταξοτυπίας. Βασιζόμενη στις παρατυπίες των πειραματικών τεχνικών μεταξοτυπίας, με τις αδυναμίες και τα λάθη που εμπεριέχουν οι τεχνικές αυτές, η εικαστικός επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στο απεικονιστικό στοιχείο του ημιτελούς και προτείνει ένα ακανόνιστο κόψιμο και συνδυασμό των κινήσεων της πρακτικής της. Οι εικόνες που παράγονται περιλαμβάνουν ένα στοιχείο ρίσκου και αβεβαιότητας και επικεντρώνονται στην εμφάνιση και την αίσθηση που μας προκαλούν τα πράγματα, ορίζοντας με σαφήνεια ότι στα έργα της καμία φόρμα και κανένα στοιχείο δεν θα πρέπει να ξεχωρίζει από οποιοδήποτε άλλο.
Η Μαρίτα Τάταρη, καθηγήτρια Αισθητικής και Φιλοσοφίας στο Ruhr University Bochum, γράφει για την τελευταία δουλειά της Εύας Μήταλα:
«Ανάγοντας το ψηφιακό μας παρόν σε μια από τις πρώτες τεχνικές αναπαραγωγής, τη μεταξοτυπία σε χαρτί και βαμβάκι, η Εύα Μήταλα φέρνει επιφάνειες τυπωμένες σε διαφορετικά στρώματα αντιμέτωπες με την ζωντανή υλικότητα του χρόνου. Τρύπες, λεκέδες, μπαλώματα, η πραγματική φθορά των οργανικών υλικών που χρησιμοποιήθηκαν στην εκτύπωση, εκθέτουν τις επιφάνειες αυτές στο εφήμερο, το τυχαίο, την εξαφάνιση. Μοναδικά συνυφασμένες με το τίποτα από το οποίο αναδύεται η ορμή του χρόνου – η ζωή -, οι πολυεπίπεδες επιφάνειες αποκαλύπτουν το δικό τους γίγνεσθαι ως μοναδικότητα ενός ζωντανού τώρα. Το ζητούμενο δεν είναι η εμπειρία του τί αναπαριστούν οι μεταξοτυπίες, αλλά η αίσθηση μια συνειδητότητας. Επιπλέοντας εντός δεν είμαστε θεατές, είμαστε οι ίδιοι αυτό το τώρα, είμαστε η ζωντανή πλαστικότητα και οι αέναες μεταμορφώσεις της ύλης που διανοίγουν τα έργα της Μήταλα: το αναβράζον σχεσιακό πλεόνασμα που συνιστά και μεταπλάθει το παρόν μας.»