Φοίβος Δεληβοριάς: Μια τυχαία μέρα κρύβει κάτι αιώνιο

Αθεράπευτα σινεφίλ, βαθιά ρομαντικός και μελαγχολικά αισιόδοξος θα έλεγα∙ ένας μεγάλος που μπορεί να βλέπει με τα μάτια ενός παιδιού τις μικρές λεπτομέρειες της ζωής και να τις τραγουδάει με την κιθάρα του ανά χείρας, εισπράττοντας την «αγάπη και συνείδηση μιας ζωντανής πόλης».

Αναφέρομαι φυσικά στον Φοίβο Δεληβοριά, ο οποίος, με αφορμή τις “Best of” παραστάσεις του στον Σταυρό του Νότου, έκανε ένα flashback στην καλλιτεχνική του διαδρομή, θυμήθηκε ήχους και εικόνες, σταμάτησε για λίγο στην δική του «Καλλιθέα», μας άφησε να «κρυφοκοιτάξουμε» στο εργαστήρι της δημιουργίας του και ευχήθηκε στο αγαπημένο μουσικό στέκι του Νέου Κόσμου να «μην φοβηθεί να ομορφύνει».

Συνέντευξη: Ερριέττα Μπελέκου

Culture Now: Κάνοντας ένα γρήγορο flashback στην πορεία σας μέχρι τώρα, εντοπίζετε κάποιο κομβικό σημείο το οποίο θα λέγατε ότι σημάδεψε την μουσική σας περιπλάνηση;

Φοίβος Δεληβοριάς: Έχω πει τόσες φορές για τον Χατζιδάκι και για τα μαθήματα από τον Ορφέα Περίδη και για τον Σαββόπουλο. Παίζει όμως να είναι και η στιγμή που ρώτησα τη μάνα μου ακούγοντας μια μουσική του Vangelis «Γιατί δεν έγραφαν παλιότερα τέτοιες μουσικές;» ή η άλλη που αναρωτήθηκα ακούγοντας το «Blackbird» των Beatles «θα έγραφε ποτέ κανείς σήμερα έτσι»;

C. N.: Αν σας ζητούσα να δώσετε έναν τίτλο στην καλλιτεχνική σας διαδρομή, ποιος θα ήταν αυτός;

Φ. Δ.: «Προαστιακός» θα μπορούσε να είναι ένας τίτλος. Ή «Χάλια». Ή «Καλλιθέα».

C. N.: Καλλιθέα. Ποια είναι τα συναισθήματα που γεννά το άκουσμα αυτής της λέξης, καθώς και οι πρώτες αναμνήσεις –ευχάριστες ή δυσάρεστες- που σας φέρνει στο μυαλό;

Φ. Δ.: Μου αρέσει πάνω απ’ όλα το νόημά της. Μου θυμίζει όμως και παιχνίδι σε μια πλατεία με ένα άγαλμα. Και μια επώδυνη πτώση από το αλογάκι στο περίπτερο της πλατείας αυτής. Όλα υπό τη συνοδεία του τραγουδιού του Μπιθικώτση «Ένα όμορφο αμάξι».

C. N.: Κάθε νέα σας δουλειά θα λέγαμε ότι είναι και μία προσωπική αφήγηση- κατάθεση ψυχής. Ποιο είναι εκείνο το σύμπλεγμα πραγμάτων το οποίο σας οδηγεί τις περισσότερες φορές στο “εργαστήρι της δημιουργίας”;

Φ. Δ.: Κάποια πράγματα καλούν ένα παλιό παράπονο. Ή φέρνουν μια παλιά λατρεία στις σωστές της διαστάσεις. Ή αποκαλύπτουν πως μια τυχαία μέρα κρύβει κάτι αιώνιο.

C. N.: Εάν κρυφοκοιτάγαμε στο εργαστήρι σας, ποια είναι η εικόνα που θα αντικρίζαμε;

Φ. Δ.: Έναν μεγάλο σε δωμάτιο παιδιού, κάπως σαν τον Τομ Χανκς στο «Big» να προσπαθεί να κάτσει σ’ ένα καρεκλάκι χωρίς να το σπάσει και να πει ένα τραγούδι παιδικό με την ραγισμένη φωνή του.

C. N.: Πρωτότυπη μουσική για θέατρο. Πόσο δύσκολο αλλά και γοητευτικό συγχρόνως είναι να “ντύσεις” το έργο ενός άλλου καλλιτέχνη με το δικό σου έργο;

Φ. Δ.: Απίθανο πράγμα-και γεμάτο από την ομορφιά των ηθοποιών. Αυτό είναι το κλειδί. Ο έρωτας για την άγνωστή σου ομάδα.

C. N.: Όπως αντιλαμβάνομαι από τις περισσότερες συνεντεύξεις σας, αλλά και από τη σελίδα σας «Foivos Film» στο facebook, είστε αθεράπευτα σινεφίλ! Ποια κινηματογραφική ιστορία θα λέγατε ότι σας έχει “στοιχειώσει” και το soundtrack ποιας ταινίας θα θέλατε να είχε την δική σας υπογραφή;

Φ. Δ.: Είμαι ο Γκουίντο Ανσέλμι, ο Άλβι Σίνγκερ, ο Μπέντζαμιν Μπράντοκ, ο Τράβις Μπικλ, ο Τζωρτζ Μπέϊλι, ο Μακρυκώστας, ο Κοντογιώργης και ο Δράκος του Κούνδουρου. Θα έγραφα λίγη, λιτή μουσική για το “Πάθος της Ζαν Ντ’Αρκ» του Ντράγιερ. Ή, μάλλον, όχι. Δεν ξέρω αν θα ήμουν ικανός.

C. N.: Σας έχουμε δει αρκετές φορές live, σε μουσικές σκηνές, φεστιβάλ αλλά και σε απρόσμενους χώρους (όπως πεζοδρόμια και ταράτσες). Τί εισπράττετε από τον κόσμο σε κάθε ζωντανή σας εμφάνιση;

Φ. Δ.: Αγάπη και συνείδηση μιας ζωντανής πόλης.

C. N.: Από 15 Οκτωβρίου, και για τρία μόνο Σάββατα, επιστρέφετε σ’ έναν γνώριμο για εσάς χώρο, τον Σταυρό του Νότου που γιορτάζει φέτος τα 20 χρόνια του! Τί θα του ευχηθείτε για τη συνέχεια;

Φ. Δ.: Να μη φοβηθεί να ομορφύνει. Μπορεί –όπως όλοι μας- πολύ περισσότερο.

C. N.: Το ευφάνταστο artwork της αφίσας -που φιλοτέχνησε ο Δημήτρης Μακρής-μου δίνει την εντύπωση ότι θα παρουσιάσετε ένα πρόγραμμα «εφ’ όλης της ύλης», σαν να θέλετε να αφηγηθείτε τα πάντα από την αρχή πριν περάσετε στο επόμενο κεφάλαιο. Κάνω λάθος; Σε ποια μονοπάτια πρόκειται να μας ταξιδέψετε μουσικά;

Φ. Δ.: Ανθολογώ ο ίδιος τα τραγούδια μου, για να με σπρώξω σε κάτι καινούργιο. Όπως κοιτάς παλιές φωτογραφίες και είτε σε τσαντίζουν και θες να τις σκίσεις είτε θες να βρεις ξανά κάτι που έχασες.

C. N.: Συνήθως, όταν αποχαιρετάς μία εποχή υποδέχεσαι μία άλλη… Ποιες είναι λοιπόν οι επόμενες “περιπέτειες” του Φοίβου Δεληβοριά;

Φ. Δ.: Πολύ σύντομα θα τις ανακοινώσω. Είναι δύο μεγάλα όνειρα που πλησιάζουν επιτέλους προς το μέρος μου.

C. N.: Αντί επιλόγου… Τί νοσταλγείτε από το χθες, τί σας φοβίζει στο σήμερα και τί ελπίζετε για το αύριο;

Φ. Δ.: Νοσταλγώ τον καθαρότερο αέρα, με φοβίζει η έλλειψη πόρων στη γη και το μακελειό στο οποίο θα οδηγήσει και ελπίζω όσοι έχουν ισχύ να μην την χρησιμοποιήσουν εναντίον μας.

photo: Αθηνα Παπαγιάννη

Ο Φοίβος Δεληβοριάς για δύο ακόμη live στον Σταυρό του Νότου, στις 22 & 29 Οκτωβρίου! Περισσότερες πληροφορίες εδώ