Το φως, σύμφωνα με την ίδια, συμβολίζει την αλήθεια, την αφύπνιση και τις αληθινές αποχρώσεις του Εαυτού. Η ζωγράφος λέει χαρακτηριστικά: “ Μόλις αντιληφθούμε το δικό μας φωτεινό δρόμο και εναρμονιστούμε μαζί του, τότε ξεκινούν τα θαύματα. Απελευθερώνονται μέσα μας άγνωστες μέχρι σήμερα δυνάμεις. Ένα αίσθημα πληρότητας ζεσταίνει και λυτρώνει τη ψυχή μας. Είμαστε όλοι ενσωματωμένοι σ’ αυτόν τον κοσμικό ρυθμό που ούτε η εξέλιξη της τεχνολογίας, ούτε οι ρυθμοί της κοινωνίας το επηρεάζουν. (…) Όσο βαθύτερα διεισδύουμε στον Εαυτό τόσο βαθύτερα μπορούμε να κοιτάξουμε το Είναι και των άλλων ανθρώπων, να συνειδητοποιήσουμε την ουσία της ζωής και να προσφέρουμε αγάπη”.
Η κριτικός και ιστορικός τέχνης Ήρα Παπαποστόλου γράφει για τα έργα της ζωγράφου στον κατάλογο που συνοδεύει την έκθεση: “Η Μιλένα Δημητροκάλλη, στην τελευταία της δουλειά, αλλάζει χρωματική γκάμα. Φεύγει από τα ψυχρά χρώματα, δουλεύει με τα πιο θερμά και χρησιμοποιεί πολύ περισσότερο το λευκό. Αυτό συμβαίνει συνειδητά μιας και σκοπός της είναι να μιλήσει στο θεατή για το εσωτερικό φως του ανθρώπου. Το φως αυτό δεν συμβολίζει παρά την ίδια μας την ψυχή που συνδέεται άμεσα με το σύμπαν και τον δικό μας δρόμο τον οποίο καλούμαστε να ακολουθήσουμε σε αυτόν τον κόσμο. Είναι η δική μας φωτεινή πορεία που, μόλις την ανακαλύψουμε, δεν μπορούμε παρά να μεταλαμπαδεύσουμε το φως της και στους γύρω μας. Είναι το συναίσθημά μας ή, αλλιώς, αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούμε “αγάπη”.
Αυτή η σκέψη και άποψη για τη ζωή, δίνει έργα με τίτλους όπως “Φως”, “Ελεύθεροι όπως ο Ωκεανός”, “Πνευματική Άνοιξη”, “Ζήσε στη Λιακάδα” κ.α. Και, πραγματικά, κοιτώντας τα έργα της Μιλένας Δημητροκάλλη, ο θεατής βλέπει λιβάδια με αγριολούλουδα, θάλασσες, καλοκαίρια και ηλιαχτίδες. Βλέπει τη φωτεινή πλευρά της ψυχής του που μπορούν να εκφράσουν τα χρώματα που παίρνει ο ουρανός μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα, ο ήλιος όταν λάμπει, η ήμερη θάλασσα και ολόκληρη η φύση όταν μπαίνει η άνοιξη. Κόκκινο, κίτρινο, μπλε, ροζ, πράσινο, πορτοκαλί. Όλα είναι εκεί, στα έργα της, σαν ένας ύμνος στο Φως που είναι και η αληθινή πλευρά της ζωής”.
Λίγα λόγια για τη Μιλένα Δημητροκάλλη
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Σπούδασε Οικονομικά και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο. Παρακολούθησε έναν κύκλο μαθημάτων στη Φιλοσοφία του Νου από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και ολοκλήρωσε μαθήματα Σχεδίου και Ζωγραφικής στην Αθήνα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Έχει εργαστεί στον τομέα της Διαφήμισης, στην Οργανωτική Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων ΑΘΗΝΑ 2004 και για την οργάνωση και λειτουργία ενός μικρού ξενοδοχειακού συγκροτήματος στη Νάξο. Από το 2011 ασχολείται συστηματικά με τη ζωγραφική.
Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε πολλές γκαλερί και διοργανώσεις σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει διακριθεί σε διεθνείς εικαστικούς διαγωνισμούς και το 2013 απέσπασε το πρώτο βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό τέχνης Mitteleuropa Prix International Art Prize.
Σκέπτεται τον εαυτό της σαν μία παρορμητική καλλιτέχνιδα και την ενδιαφέρει να ζωγραφίζει αυτό που νιώθει και όχι αυτό που βλέπει. Ο καμβάς για εκείνη είναι η απόλυτη ελευθερία του νου της και η αφηρημένη ζωγραφική ο δικός της τρόπος ενδοσκόπησης και απόδοσης των ανθρώπινων συναισθημάτων μέσω χρωμάτων, σχημάτων και διαφορετικών τεχνικών.
Έργα της ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.