Στη σειρά «Φωτογραφικά Ζεύγη», που διευθύνει ο θεωρητικός της φωτογραφίας και ιδρυτής του «Φωτογραφικού Κύκλου», Πλάτων Ριβέλλης, παρουσιάζεται η δουλειά δύο φωτογράφων και μελών του σωματείου «Φωτογραφικός Κύκλος», των οποίων οι δρόμοι της ζωής ή της φωτογραφίας συναντώνται με κάποιο τρόπο. Μπορεί να είναι συγγενείς ή αχώριστοι φίλοι. Μπορεί το θέμα της φωτογραφίας τους να είναι κοινό, ή και η καλλιτεχνική τους προσέγγιση να είναι όμοια. Μπορεί όμως να συνδέονται και μέσα από την ουσιαστική διαφορά μιας φαινομενικά όμοιας δουλειάς.
Φέτος, παρουσιάζονται φωτογραφίες του Σπύρου Πολυτάρχου και του Γιάννη Ζήση. Την επιμέλεια της συγκεκριμένης έκθεσης έχει ο φωτογράφος Πάνος Ροζάκης.
Ο επιμελητής της έκθεσης σχολιάζει σχετικά με το έργο των δύο φωτογράφων: Η «ποιητική» φωτογραφία μοιάζει με το παιδικό παιχνίδι. Προκύπτει όταν ο δημιουργός είναι συγκεντρωμένος και ανέμελος· όταν είναι απόλυτα παρών και ταυτόχρονα ξεχνάει τον εαυτό του. «Χτίζοντας» το δικό του «παραμύθι» στ’ αλήθεια και στα σοβαρά. Χωρίς πεποίθηση και επίγνωση· με πίστη και με τόλμη.
Σπύρος Πολυτάρχου
Οι φωτογραφίες του Σπύρου Πολυτάρχου μας γοητεύουν και μας παραπλανούν. Μας γοητεύουν με τη φαινομενική εικαστικότητα των χρωμάτων, την ατμόσφαιρα των τονικών αντιθέσεων, τη θεατρικότητα των συνθέσεων και την εκφραστικότητα των βλεμμάτων. Ταυτόχρονα, μας παραπλανούν με τη νοσταλγική και ονειρική τους διάθεση παρασύροντάς μας σε προφανείς ερμηνείες. Εντούτοις, πίσω απ’ αυτές τις εύκολες κατηγοριοποιήσεις δεν κρύβεται μόνο η ματιά ενός «ενήλικου» δημιουργού, που με επίγνωση και μαστοριά κάνει επίκληση στη μνήμη ανασύροντας ψηφίδες του παρελθόντος. Ο θεατής διαισθάνεται ότι ο φωτογράφος είναι ο ίδιος το «παιδί», που σ’ ένα «μυθικό» παρόν εξιδανικεύει, μεγεθύνει και ονειροπολεί. Ένα παιδί που τελικά μας μαγνητίζει και μας συγκινεί, γιατί το βλέπουμε να στήνει μπροστά μας το σκηνικό του κόσμου του και να σκηνοθετεί τον εαυτό του.
Γιάννης Ζήσης
Ο Γιάννης Ζήσης καταφέρνει να «γεννήσει» την οπτική έκπληξη κινούμενος στον οικείο του χώρο και παρατηρώντας με περιέργεια όσα το βλέμμα της συνήθειας θα προσπερνούσε. Με την ίδια ευκολία, όμως, που ανακαλύπτει το απροσδόκητο στο τετριμμένο, προσεγγίζει τολμηρά ό,τι του είναι άγνωστο και τον παραξενεύει, πετυχαίνοντας την οικειοποίησή του. Έτσι, τελικά, οι εικόνες του, παρά τη θεματική τους ποικιλία, επενδυμένες με τη γοητεία της ανακάλυψης και τη χαρά του παιχνιδιού, την τρυφερότητα και τη ζεστασιά της ματιάς του, μας προσφέρουν έναν κόσμο ταυτόχρονα φυσικό και παράδοξο που μας καθησυχάζει και μας ταράζει. Ένα ελιξίριο παιδικότητας και ένα αντίδοτο στην πλήξη.
* Η είσοδος στο χώρο γίνεται με επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή νόσησης για τον COVID-19.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Σπύρος Πολυτάρχου