Fresh Painting, French Painting: έκθεση στη γκαλερί The Breeder

Η γκαλερί The Breeder εγκαινιάζει την Πέμπτη 28 Μαΐου την έκθεση Fresh Painting, French Painting, σε επιμέλεια του Frédéric Bonnet.

Μια προσέγγιση στη ζωγραφική αλλά δια της πλαγίας οδού.


Η πρόσκληση από την γκαλερί The Breeder για την παρουσίαση Γάλλων καλλιτεχνών στην Αθήνα δεν θα μπορούσε να σημαίνει απλά μια «γαλλική» έκθεση, πόσο μάλλον όταν αυτός ο χαρακτηρισμός μικρή σημασία έχει σήμερα για ένα έθνος που δεν είναι αναδυόμενο στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Προέκυψε λοιπόν η ανάγκη να εργαστούμε βάσει μιας γενικής ιδέας, αλλά αντί για μία αφήγηση ή ένα θέμα θεωρήσαμε πιο ουσιώδες –ειδικά σήμερα που είναι ξανά σχεδόν παντού στη μόδα– να ασχοληθούμε με το ζήτημα της ζωγραφικής αυτό καθαυτό. Ιδιαίτερα από την άποψη της Γαλλίας, χώρας που στα τέλη του 20ού αιώνα είχε πολύ διφορούμενη έως περίπλοκη σχέση με τη ζωγραφική. Γενικά, από τη δεκαετία του 1980 και μέχρι πρόσφατα η ζωγραφική θεωρούνταν παρωχημένη, αν όχι αντιδραστική. Ταυτόχρονα, κινήματα εντελώς καινοτόμα, όπως το Supports/ Surfaces, που έχει ανακαλυφθεί εκ νέου σήμερα και που ουσιαστικά πρότεινε μια μορφή αποδόμησης της ζωγραφικής, δεν γίνονταν τότε πολύ κατανοητά εκτός Γαλλίας.

Χωρίς να εντάσσεται σε μια ιστορική προοπτική, αυτή η έκθεση επικεντρώνεται σε μια νέα γενιά καλλιτεχνών οι οποίοι δεν είναι τυπικοί ζωγράφοι, όμως όλοι τους υιοθετούν ποικίλες και ενθουσιώδεις ιδέες για τη ζωγραφική, χωρίς ωστόσο να ικανοποιούνται από τις μορφές και τα υλικά της κλασικής ζωγραφικής. Οπότε αποκλείεται να δείτε λάδια πάνω σε τελαρωμένους καμβάδες. Αντίθετα, υπάρχουν έργα που χρησιμοποιούν την ύλη της ζωγραφικής και θέτουν ερωτήματα σχετικά με τη σύλληψή της, έργα που υπερβαίνουν τα όρια του πίνακα ή αντίθετα που ενώ ταυτίζονται ή μοιάζουν με τους πίνακες ως προς το σχήμα, η ουσία τους δεν πηγάζει από κάποια ζωγραφική ύλη.

Έτσι, τελικά δημιουργείται μία ζωγραφική φρέσκια, «Fresh Painting», και σε άμεση επαφή με την πραγματικότητα.

Ο Bertrand Lavier είναι εδώ μια μάλλον «κηδεμονική» μορφή. Από την αρχή της καριέρας του το 1969 καταπιάνεται κυρίως με την προβληματική των ιδιοτήτων της ζωγραφικής ως μέσου. Το Rue du Pont-Louis-Philippe (2012) είναι το τύπωμα σε καμβά μιας φωτογραφίας από ένα τζάμι καλυμμένο, με μια πολύ εκφραστική χειρονομία, με λευκό χρώμα, πράγμα που δημιουργεί αμφιβολίες σε σχέση τη φύση της. Το ίδιο διφορούμενη είναι και η δημιουργία του Bloc de peinture rouge (1986), από καθαρό ακρυλικό: ζωγραφική λοιπόν, που όμως εδώ έχει γίνει γλυπτική.

Ο Pascal Pinaud, τον οποίο ο κριτικός Thomas Golsenne χαρακτηρίζει «serial painter», επανεξετάζει αδιάκοπα τη «μεγάλη τέχνη» με τη χρήση αντικειμένων και χειρονομιών που προέρχονται από τη λαϊκή κουλτούρα. Επίσης οι Ρόδακές του (Rosaces, 2003) θέτουν εκ νέου το ζήτημα της διακοσμητικής τέχνης με τα τυπικά διακοσμητικά γύψινα στοιχεία των εσωτερικών αστικών χώρων του Παρισιού, ενώ οι Test’art που τους συνοδεύουν είναι κοντινά φωτογραφικά πλάνα μπογιάς που έχει πέσει πάνω σε αυτοκίνητα.

Ο Nicolas Chardon χρησιμοποιεί συνηθισμένα χρωματιστά υφάσματα –κυρίως μαντράς ή βισύ– για να επιδοθεί σε ασκήσεις κλασικής σύνθεσης στοιχειωδών σχημάτων, με αναφορές στα αβανγκάρντ κινήματα. Ωστόσο, η παράδοση σκοντάφτει στην αρχή της πραγματικότητας και καταλήγει κακοποιημένη από τις αλλοιώσεις που επιβάλλει το τέντωμα του υφάσματος πάνω στο τελάρο.

Η εγκατάσταση των We Are The Painters (δίδυμο αποτελούμενο από τους Nicolas Beaumelle και Aurélien Porte) ερευνά μέσω της μορφής της μούσας, την  ιδέα της σύλληψης, της κατασκευής –ή μήπως της καταστροφής;– ακόμα και τις δυνατότητες της ίδιας της ζωγραφικής. Η έρευνά τους πάνω στην ζωγραφική εν τω γίγνεσθαι ενώ ανακαλεί την προβληματική των κλασικών μέσων και της διακόσμησης, δεν περιορίζεται στην ζωγραφική σαν το μόνο μέσο σε χρήση.

Για τον Olivier Millagou η ζωγραφική είναι το άλλοθι για να αναπτύξει την ψευδαίσθηση του εξωτικού. Ταυτόχρονα πίνακες και στοιχεία μιας εν δυνάμει εγκατάστασης, τα Sand Paintings αποτελούνται από πραγματική λευκή άμμο από την παραλία πάνω σε ξύλινες φέρουσες επιφάνειες που το σχήμα τους ακολουθεί το ακριβές και πραγματικό σχήμα των μακρινών, φανταστικών ακτογραμμών όπως τις έχει αντιγράψει ο καλλιτέχνης από το Google Maps.

Για τον Jérôme Robbe η ζωγραφική είναι πραγματικά θέμα στοχασμού. Ο καλλιτέχνης ανατρέπει κώδικες και χρήσεις μέσω πειραματισμών που αποδέχονται το αβέβαιο και το τυχαίο, σε μια διαδικασία διαρκούς αναζήτησης. Η σειρά έργων Draps είναι φτιαγμένη από πλάκες πλεξιγκλάς περασμένες με χρωματιστό βερνίκι όπου το σχέδιο προκύπτει τυχαία με την αφαίρεση της προστατευτικής χαρτοταινίας από το υλικό.

Αν και περισσότερο γνωστός για την ποικιλία και το μπρίο που χαρακτηρίζουν την ενασχόλησή του ως σχεδιαστή, ο Julien Tiberi πρόσφατα επέλεξε να καταπιαστεί με τη ζωγραφική τέχνη. Χρησιμοποιεί άμορφα, ακατανόητα σχήματα που έχουν ως  βάση μια φωτογραφία το περιεχόμενο της οποίας δεν αποκαλύπτεται ποτέ καθώς θολώνεται στο Photoshop. Το αποτέλεσμα είναι εικόνες που δημιουργούν πάντα ερωτήματα, ενώ η τεχνική δημιουργίας τους παραμένει εξίσου ασαφής.

Η Isabelle Cornaro δεν είναι ούτε εκείνη ζωγράφος αλλά υπέκυψε, καθώς δούλευε νέα γλυπτά και εγκαταστάσεις που συχνά υποβάλλουν την ιδέα της ζωγραφικής. Δημιουργεί σύντομα φιλμ που χαρακτηρίζονται από μινιμαλιστικούς κινηματογραφικούς κανόνες, εσωτερικές συνθέσεις που έχουν συλληφθεί ζωγραφικά, οι οποίες αξιώνουν εγγύτητα με τον ζωγραφικό πίνακα, ή και παραπέμπουν κάποιες φορές σε νεκρή φύση όταν πρόκειται για αντικείμενα.

– Frédéric Bonnet

Συμμετέχουν: Nicolas Chardon, Isabelle Cornaro, Bertrand Lavier, Nicola Martini, Olivier Millagou, Pascal Pinaud, Jérôme Robbe, Julien Tiberi, We Αre Τhe Painters

Την Πέμπτη 28 Μαΐου 2015, 7μμ θα πραγματοποιηθεί συνάντηση με τον επιμελητή της έκθεσης Frédéric Bonnet και τους καλλιτέχνες Pascal Pinaud, Jérôme Robbe, We Αre Τhe Painters.