Μια συγκλονιστική αφήγηση της ζωής της ιδιαίτερης Μεξικανής ζωγράφου Frida Kahlo σε κείμενα / επεξεργασία κειμένου Κατερίνας Δαμβόγλου και δραματουργία Μιράντας Βατικιώτη.
Η βιογραφία της εκρηκτική, γεμάτη πάθος, ένταση, ανεξέλεγκτους θυμούς, ένθερμες επιθυμίες, ανικανοποίητα όνειρα, αδιέξοδα και αγάπη. Χτυπημένη σωματικά καταδικάζεται να ζει με σκληρούς φυσικούς περιορισμούς και αφόρητους πόνους, που τους ξορκίζει « κινώντας» τη ζωή της στο μέγιστο. Αντίβαρο η ιδιόμορφη ζωγραφική της, που την οδηγεί σε εσωτερικά μονοπάτια ελευθερίας, εκφράζοντας έτσι τη δική της οπτική για τον κόσμο. Έναν κόσμο που δεν ήταν και τόσο δίκαιος μαζί της, παρ’ όλα αυτά εκείνη με την αντοχή και το πείσμα της τον άντεξε και τον αντιμετώπισε με σθένος και αξιοπρέπεια. Επαναστατικό πνεύμα διέπει όλο το καλλιτεχνικό έργο, της εμπνευσμένα προκλητικής Μεξικάνας.
Ο ρεαλισμός και ο σουρεαλισμός των ζωγραφικών συνθέσεών της δηλώνουν τους μύχιους, αισθησιακούς και παράφορους πόθους της μυστηριακής ψυχής της. Στους πίνακες αποτύπωσε όλη την εναγώνια πάλη της απέναντι στο φθαρτό, το προσποιητό και το αμετάκλητο της θνητότητας.
Η αστάθεια του χαρακτήρα, τα συνεχόμενα λάθη και η αρρώστια, που επηρέασε καθοριστικά την κινησιολογική της ικανότητα σμίλεψαν μία ενθουσιώδη προσωπικότητα. Χωρίς συμπαγή πυρήνα και μέση δομή έδρασε σε όλη τη ζωή αμφιθυμικά, υπερβατικά και «βίαια». Ο έρωτας ήταν κινητήρια δύναμη, αλλά οι λάθος επιλογές δεν άφησαν περιθώριο για υγιή αντίδραση σε καθετί αυτοκαταστροφικό. Οι ατυχείς εγκυμοσύνες και η ολέθρια σχέση της με τον Ντιέγκο την πείσμωνε και μάταια προσπαθούσε να αποδείξει την αξία της. Αντάρτικος αέρας κινούσε και μετακινούσε τα «θέλω» της.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ένα συνεχές αναμμένο πυροτέχνημα ήταν η πολυτάραχη πορεία της με όχημα την ανάφλεξη και τον ερωτισμό. Ουσιαστικά δε συναντήθηκε ποτέ με το βαθύτερο «είναι» της και σ’ αυτό δεν βοήθησαν οι πρόσκαιροι έρωτες με τον Μπρετόν ή τον Τρότσκι. Αλλά και οι σχέσεις της με γυναίκες στον ίδιο παρονομαστή την οδηγούσαν πάντα. Ο συναισθηματικός και ο σωματικός πόνος ήταν το θανάσιμο κοκτέιλ, που τη συντρόφεψε μέχρι το τέλος. Μια αδούλωτη γυναίκα, σύμβολο σωματικής ανθεκτικότητας, πνευματικής δύναμης και ψυχικής καρτερίας.
Αυτή, λοιπόν, την περσόνα καλείται να ενσαρκώσει η Κατερίνα Δαμβόγλου με τη βοήθεια του Robin Beer, που χειρίζεται φως, ήχο και βίντεο.
Η νεαρή ηθοποιός με απαράμιλλο ταπεραμέντο, χάρη, υποκριτική κομψότητα και τσαγανό, αναπτύσσει το ρόλο με σφοδρό ρεαλισμό και περίσσια λυρικότητα. Έτσι απογειώνει την ιστορία αυτής της μοιραίας γυναίκας, που αναμετρήθηκε γενναία με το θάνατο, σκορπώντας θετική ενέργεια. Μέσα στο ερμηνευτικό της κέντρο δεν άφησε περιθώρια για κενά, αμηχανία ή υπερβολές. Υπηρέτησε με παραδειγματικό σεβασμό και πειθαρχία το κείμενο χωρίς μελοδραματισμούς, παρότι η ζωή της Φρ. Κάλο προσφέρεται ίσως για κάτι τέτοιο. Εκφράστηκαν τέλεια όλες οι πλευρές της πληθωρικής, ατίθασης Φρίντα, κάνοντας το κοινό να νιώσει τη μέθεξη με την ηρωίδα. Η ατμόσφαιρα μέσα στο θέατρο κατανυκτική, μας μεταφέρει στον μικρόκοσμο της φλογερής ζωγράφου, στην καθαρή, εξωτική και υπερπραγματική διάσταση της τέχνης της.
Στο «Φρίντα κι Άλλο», η ομάδα Fly Theater [Δαμβόγλου – Beer], χρησιμοποίησε αρχές του σωματικού θεάτρου, δηλαδή προσήλωση στο χώρο, το ρυθμό, το σώμα και το θεατρικό παιχνίδι. Με αυτόν τον τρόπο μεταφέρεται ιεροτελεστικά και πετυχημένα η προσωπική ζωή της αιρετικής Φρίντα.
Η σκηνοθετική γραμμή ευθυγραμμισμένη με την καταλυτική φυσιογνωμία της συγγραφής, ρέει, καλπάζει προς το ζητούμενο στόχο, με μέτρο και ευελιξία.
Στήθηκε ένα θεατρικό στερέωμα, όπου συμπυκνώθηκαν μέσα από την «περιπέτεια» της καλλιτέχνιδος και κάποιες ιστορικές αλήθειας της εποχής.
Η Ερμίνα Αποστολάκη, ανέλαβε τη σκηνογραφία / κοστούμια και εύστοχα μεταμόρφωσε την Κ. Δαμβόγλου σε Φ. Κάλο. Η Ελένη Παπαδάκη επιμελήθηκε τη ζωγραφική / κατασκευή σκηνικού με εξαιρετική ικανότητα. Βοηθός σκηνογράφου / ενδυματολόγου η πολύ καλή Κατερίνα Μπασκούτα.
Η συμβολή του αξιόλογου Robin Beer στο όλο concept της καλλιτεχνικής σύλληψης βοήθησε στην απογείωση του θεατρικού μονολόγου. Χειρίζεται αριστοτεχνικά και δημιουργεί ζωντανά ήχο και βίντεο δημιουργώντας το φωτεινό, αλλά και ταραγμένο σύμπαν της Φρίντα. Όλο το σκηνικό κλίμα προάγει τη δραματικότητα του έργου με τα βαθιά νοήματα, τα σκοτεινά ανεξερεύνητα κομμάτια και τις ανθρώπινες πτυχές. Το τελικό αποτέλεσμα άκρως ικανοποιητικό, μας κάνει να διψάμε για «Φρίντα κι άλλο».
Ένα όνομα διαχρονικό στο πέρασμα του χρόνου, που ακόμα και σήμερα ταυτίσεις κληροδοτεί στο κοινό της, αλλά και προβληματισμό.
Μία ιδιαίτερα ποιοτική θεατρική παραγωγή στο θέατρο 104 στο Γκάζι, που προτείνεται χωρίς αμφιβολία και θα καλύψει τους θιασώτες αυτού του καλλιτεχνικού είδους.
