Πάντα αγαπούσα περισσότερο το Πάσχα από τα Χριστούγεννα. Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό, λίγο έξω από την Λευκωσία, και τα έθιμα, οι μυρωδιές, η γιαγιά Αθανασία, όλα ενίσχυαν μέσα μου την ελληνικότητα του τόπου μου, κι έτσι ένιωθα πιο κοντά στον εαυτό μου. Έπειτα, το θαύμα της Ανάστασης το έβρισκα πάντα πολύ πιο μεγαλειώδες απ’ αυτό της γέννησης. Η νίκη του καλού, η ζωή που επικράτησε του τελεσίδικου. Τί άνοιγμα! Τί απεραντοσύνη!
Βέβαια, καθόλου δεν υποτιμώ την χαρά που σκορπούν τα χιλιάδες πολύχρωμα λαμπάκια τις μέρες των Χριστουγέννων! Αν και ο ακραία εμπορικός χαρακτήρας των γιορτών, μόνο αθώος δεν είναι, με ενοχή παραδέχομαι πως υπάρχουν στιγμές που θέλω όσο τίποτα να ενδώσω στην μαγεία, κι ας είναι ψέμα! Έτσι κι αλλιώς, από παιδί ακροβατούσα μεταξύ παραμυθιού και πραγματικότητας. Όντας με το ένα πόδι στην γη και το άλλο στον πλανήτη του Μικρού Πρίγκιπα, το να συνομιλείς ερωτικά με ένα τριαντάφυλλο και να φροντίζεις καθημερινά τα τρία σου ηφαίστεια, εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να μου φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό! Ήμουν και θα είμαι πάντα ανοιχτή και στη χρυσόσκονη και στο χώμα. Τα δέχομαι και τα παράγω όλα, αρκεί να
ακουμπάνε αληθινά σε κάποια χορδή μου.
Κάπως έτσι αντιμετώπιζα πάντα και την μουσική. Πέρασα από τόσα πολλά είδη, έκανα βουτιές τεράστιες στην κλασική μουσική, στην ροκ, στα αμερικάνικα 80s, στον Χατζιδάκι, στην Φλέρυ, στον Θεοδωράκη, στους ποιητές μας… Τόση ομορφιά, σε τόσα διαφορετικά μέρη, τόσοι τρόποι να γράψεις και να τραγουδήσεις… Την Πέμπτη 5 Ιανουαρίου θα ανέβω μαζί με τρεις σπουδαίους μουσικούς στην σκηνή του Caja de musica για να πω ακριβώς αυτό. Είμαστε χιλιάδες μικρά κομματάκια ζωής. Άλλο κλαίει, άλλο γελάει, άλλο θέλει κι άλλο φοβάται. Σωπαίνουμε και φωνάζουμε, ταξιδεύουμε παντού και μένουμε ακίνητοι για λίγο, είμαστε όλα μαζί κι ένα μόνο μας ενώνει. Η αγάπη.
Ο Αντρέας Αποστόλου, ο Δημήτρης Φροσύνης και ο Στέφανος Δημητρίου θα απλώσουν νότες ουράνιες κι εμείς θα περπατήσουμε από την Μικρασία στην Κύπρο, από ‘κει στο βροχερό Λονδίνο του Sting μέχρι την Σενεγάλη του Youssou Ν’ Dour. Θα θυμηθούμε τις φωνές που μας καθόρισαν, την Μαρία Δημητριάδη, την Τάνια και τον Μητροπάνο, θα ψιθυρίσουμε και θα τραγουδήσουμε δυνατά, για να μπει ο καινούριος χρόνος με τον ένα και μοναδικό τρόπο που του πρέπει. Με φως! Αυτό το λάιβ θα πετύχει μόνο αν κι ο τελευταίος άνθρωπος σ΄αυτή την συνομιλία, συντονιστεί απόλυτα με τις υπόλοιπες καρδιές.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Photo Credit: Γιάννης Μαργετουσάκης