Στην ελληνική αρχαιότητα η έκλειψη θεωρούνταν κακός οιωνός, προμήνυμα διχόνοιας και δυστυχίας. Στη σημερινή Ελλάδα οι συνεχείς εκλείψεις που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια πέρα από την απολαυστική εμπειρία της παρατήρησης των αστρονομικών φαινομένων, μαρτυρούν μια υπόγεια πλευρά που συνοδεύεται με τις προλήψεις.
Στην έκθεση φωτίζονται εκείνες οι ενδείξεις που περνούν αθέατες μέσα από τη ρουτίνα της κανονικότητας , με τις αποτυχίες και τις τρικλοποδιές της καθημερινότητας οι οποίες μεταφράζονται σε μια γεωμετρία των ελλειπτικών σχημάτων, των εκλείψεων τους και των σκιών που αφήνουν οι προβολές τους.
Αυτή η αμφίσημη προσέγγιση στην έκλειψη, στο έργο του Κωστή Βελώνη, Γιάννη Παπαδόπουλου και Πάνου Τσαγκάρη μεταγράφεται ως αντίσταση στις προϋπάρχουσες δομές, ως ένα σφάλμα που επιδιώκει τη συνέχιση του, την ένταση μιας διαταραχής που γίνεται προϊόν δημιουργικότητας και αναθεώρησης της καθεστηκυίας τάξης.