Future N.O.W.: Ένα νέο θεατρικό φεστιβάλ στο YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση

10.4.21 | 21:00 | Ηλίας Αδάμ, We are in the army now
11.4.21 | 21:00 | Βίκυ Κυριακουλάκου, Η τέχνη του πολέμου
14.4.21 | 17:00 | Οι 4 σκηνοθέτες του Future N.Ο.W. συζητούν / Διαδικτυακή ανοιχτή συζήτηση DRAMATURGY NOW
17.4.21 | 21:00 | Δημήτρης Μπαμπίλης, Babybird Babybird
18.4.21 | 21:00 | Εύα Γιαννακοπούλου, Kin Baby

Future N.O.W.: Το μέλλον είναι εδώ, τώρα, στον Νέο Κόσμο. Εδώ είμαστε. Κάτω από παγόβουνα που λιώνουν. Με εγχειρίδια μάχης υπό μάλης. Ανάμεσα σε θερμόαιμους προστάτες της Γης, επιστήμονες και νέα είδη. Με τέσσερις ψηφιακές πρεμιέρες, μια διεθνή διαδικτυακή ανοιχτή συζήτηση και μία εκ βαθέων κουβέντα με τους καλλιτέχνες του φεστιβάλ για τον πολιτισμό και την έλλειψή του το 2021.

Ένα νέο θεατρικό φεστιβάλ γεννιέται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το FUTURE N.O.W., και θα είναι διαθέσιμο στο YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση. Οι πρώτες τέσσερις παραστάσεις, οι οποίες προκρίθηκαν μέσα από το Open Call του περασμένου Μαρτίου, που πραγματοποιήθηκε εν μέσω του πρώτου lockdown, προτείνουν νέες, αστείες, απροσδόκητες ιστορίες, αντιμετωπίζοντας το μέλλον ως παρόν. Γιατί, τι τελικά θέλουμε να είμαστε στο μέλλον; Πιο αστείοι, πιο έξυπνοι, πιο πλούσιοι, πιο σοφοί, πιο προσαρμοστικοί, πιο ανθεκτικοί; Ένα είναι βέβαιο: το μέλλον δεν έχει συμβεί ακόμη. Και η ιδέα πως θα είναι καταδικασμένο δεν έχει αποδειχθεί. Όπως σημειώνει ο Βρετανός στοχαστής John Higgs: «Πρόκειται για μια ιστορία που εμείς λέμε στον εαυτό μας». Η πρώτη σοδειά καλλιτεχνικών πρότζεκτ που προέκυψαν μάς κλείνει το μάτι, ανοίγει τον δρόμο για την επόμενη και δηλώνει με θράσος και χιούμορ πως το μέλλον δεν θα είναι αβίωτο. Κάθε άλλο.

Καθώς οι παραγωγές δεν μπόρεσαν να παρουσιαστούν με ζωντανό κοινό, όπως ήταν προγραμματισμένες για τον Νοέμβριο του 2020, παρουσιάζονται ως ένα νέο είδος που φλερτάρει με τον κινηματογράφο. Βραβευμένοι κινηματογραφιστές της νεότερης γενιάς επιστρατεύτηκαν και, σε συνεργασία με τους τέσσερις σκηνοθέτες του φεστιβάλ, δημιούργησαν εκδοχές ειδικά σχεδιασμένες για το ψηφιακό περιβάλλον. Τα γυρίσματα δεν περιορίζονται στις σκηνές της Στέγης, αλλά επεκτείνονται και σε εξωτερικούς χώρους, δημιουργώντας ένα μεικτό είδος.

Μια ομάδα σκληροπυρηνικών υπερασπιστών του περιβάλλοντος και της κοινωνικής ισότητας μάς στρατολογούν (Ηλίας Αδάμ, We are in the army now, 10 Απριλίου). Ένα παγόβουνο λιώνει πάνω από τα κεφάλια μας (Βίκυ Κυριακουλάκου, Η τέχνη του πολέμου, 11 Απριλίου). Τέσσερις ειδικοί εξετάζουν «πού πήγαν τα μωρά;» (Δημήτρης Μπαμπίλης, Babybird Babybird, 17 Απριλίου). Η Κεντρική Σκηνή μεταμορφώνεται σε ένα κλαμπ για τα νέα είδη που τώρα γεννιούνται (Εύα Γιαννακοπούλου, Kin Baby, 18 Απριλίου). Ο κινηματογραφιστής Άλκης Παπασταθόπουλος σκηνοθετεί για το YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση το We are in the army now του Ηλία Αδάμ και το Κin Βaby της Εύας Γιαννακοπούλου. Ο Παπασταθόπουλος έχει βραβευτεί για το βίντεο κλιπ στο “Gomenaki” και έχει κερδίσει το βραβείο του HBO Europe για καλύτερο τηλεοπτικό πρότζεκτ στο Midpoint TV Launch με το “Sleepover”, που επιλέχθηκε και από το Sundance Institute για το YouTube New Voices Lab του. Ο Παναγιώτης Κωστούρος, με σημαντικές μικρού μήκους ταινίες στο βιογραφικό του και δουλειές εντός και εκτός Ελλάδας, ανέλαβε την κινηματογραφική εκδοχή της Τέχνης του πολέμου της Βίκυς Κυριακουλάκου. Ο Χρήστος Σαρρής, σκηνοθέτης με διεθνείς συνεργασίες, head of creative του Ιδρύματος Ωνάση, δημιουργός μεταξύ άλλων και της σειράς συναυλιών Stages A/LIVE, σκηνοθετεί το Βabybird Babybird του Δημήτρη Μπαμπίλη.

Τέλος, το FUTURE N.O.W. παρουσιάζει βιντεοσκοπημένη μια διαδικτυακή διεθνή ανοιχτή συζήτηση και ένα εργαστήριο για ειδικούς και λάτρεις της νέας δραματουργίας που πραγματοποιήθηκαν τον Νοέμβριο του 2020 με τίτλο DRAMATURGY NOW, καθώς και μία ανατρεπτική συζήτηση με τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν στο φεστιβάλ, δίνοντας φωνή στις σκέψεις και τις αγωνίες των νέων δημιουργών, με τίτλο «Το μέλλον του θεάτρου ως παρόν». Το μέλλον είναι εδώ, τώρα, στον Νέο Κόσμο και σε όλο τον κόσμο, μέσω της ψηφιακής πλατφόρμας του YouTube, με την ευχή να ξαναβρεθούμε σύντομα στις θεατρικές πλατείες.

Συντελεστές
Σύλληψη & Σχεδιασμός: Ιλειάνα Δημάδη
Συνεπιμέλεια: Κωνσταντίνος Τζάθας
Οργάνωση Παραγωγής: Δήμητρα Δερνίκου, Βασίλης Παναγιωτακόπουλος
Τεχνική Διεύθυνση: Λευτέρης Καραμπίλας, Phil Hills
Δραματουργική υποστήριξη καλλιτεχνών: Μανώλης Τσίπος (DAS Feedback Method)
Εκτέλεση Παραγωγής: Δέσποινα Σιφνιάδου, Ειρηλένα Τσάμη, Νικήτας Βασιλάκης
Επιτροπή αξιολόγησης προτάσεων Open Call: Ιλειάνα Δημάδη, Χρήστος Καρράς, Χριστίνα Λιάτα, Κωνσταντίνος Τζάθας, Πρόδρομος Τσιαβός
Επιμέλεια κινηματογραφήσεων: Χρήστος Σαρρής
Ανάθεση & Παραγωγή Φεστιβάλ Future N.O.W.: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Δραματουργικό σημείωμα
ΜΕΛΛΟΝ Ι: Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΑΞΕ, ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟ ΞΕΡΕΙ ΗΔΗ
Εδώ είμαστε. Μετά από μια κοσμογονία. Mε τους καλλιτέχνες να στρέφουν το βλέμμα τους στους δρόμους των πόλεων, στις κοινωνικές εξεγέρσεις και στις καταστροφές του πλανήτη, στους ηγεμονικούς λόγους και στην κυρίαρχη κουλτούρα. Δεν κάνουν τέχνη μέσα από τα δωμάτιά τους. Ξέρουν πως το Instagram δεν είναι λιγότερο δημόσιο από την πλατεία Συντάγματος. Πως ο Steve Jobs είναι εξίσου επιδραστικός με τον Bertolt Brecht. Ζουν με το πρόβλημα και εφευρίσκουν καλλιτεχνικά πρωτόκολλα αντιμετώπισης ή/και υπέρβασής του.

Όλα αυτά ξεκίνησαν με ένα Open Call τον περασμένο Μάρτιο, για νέα πρωτότυπα έργα που να γραπώνουν το εκρηκτικό παρόν (Future Ν.Ο.W. = New Original Works). Λάβαμε και αξιολογήσαμε εκατοντάδες προτάσεις. Σφυγμομετρήσαμε τον παλμό των ανθρώπων και των καιρών και προτείναμε την από κοινού παρουσίαση τεσσάρων έργων, αναδεικνύοντας τις μεταξύ τους διασυνδέσεις. Επιπλέον, με υποτροφίες έρευνας και ανάπτυξης, ενθαρρύναμε άλλη μια σειρά προτάσεων, τις οποίες θα δούμε μελλοντικά. Τέλος, συστήσαμε ένα εργαστήριο συλλογικής σκέψης.

Γίναμε ένα πείραμα. Οι τέσσερις καλλιτέχνες και οι συνεργάτες τους, ο προσκεκλημένος δραματουργός Μανώλης Τσίπος και οι άνθρωποι της Στέγης συστήσαμε μια εφήμερη κοινότητα, που σκέφτεται, εργάζεται και ανταλλάσσει ιδέες και πρακτικές από κοινού. Σε απροσδόκητες συναντήσεις με ιστορικούς, ποιητές, κοινωνικούς ανθρωπολόγους, ακτιβιστές, γενετιστές, δημοσιογράφους, μαίες και απλούς περαστικούς. Κάποτε μοναχικά και άλλοτε κοινοβιακά. Εντός της Στέγης, αλλά και στο Victoria Square Project, στο ΑΠΑΡÄΜΙΛΛΟΝ, στο ΒΟΤΑΝΙΚΟΣ Live Stage, στα καφενεία του Νέου Κόσμου και στην κορυφή της Πάρνηθας. Ήμασταν simul et singulis, όπως λέει το λατινικό ρητό: Όλοι μαζί και ο καθένας μοναδικός.

Τα έργα που προέκυψαν από αυτές τις διεργασίες γράφτηκαν και δουλεύτηκαν μέσα στην πανδημία. Δεν θα μάθουμε ποτέ πώς θα έμοιαζαν αν αυτή δεν είχε συμβεί. Αν αυτή δεν μας είχε σπρώξει να δώσουμε ένα σκαστό φιλί στον 21ο αιώνα, όπως τον ξέραμε, και να ξανοιχτούμε στην τωρινή μεταμορφωτική ριπή του χρόνου.

Το μέλλον έγινε παρόν. Ας δηλώσουμε ευθαρσώς πως δεν είναι αβίωτο και ας το αποκωδικοποιήσουμε. Το θέατρό μας ξεκίνησε ήδη να το κάνει. –Ιλειάνα Δημάδη

ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ FUTURE N.O.W.

Ηλίας Αδάμ, We are in the army now
10 Απριλίου 2021 | 21:00

Διάρκεια: 80 λεπτά

«Είμαστε στον καιρό των τεράτων, ανάμεσα σε έναν κόσμο που πεθαίνει και σε έναν άλλον που παλεύει να γεννηθεί.» Τέσσερις wannabe σούπερ ήρωες. Κυβερνοχώροι. Video games. Smartphones. Νέες πραγματικότητες. Ένας campy, προσωπικός στρατός. Θα τους εμπιστευτείτε; Ήρθε η ώρα της «στρατολόγησης».

Ξεχάστε τη Μικρή Σκηνή. Έχει μεταμορφωθεί σε ένα υβριδικό social medium: κάτι μεταξύ Instagram account και οθόνης iPhone. Ξεχάστε (και) το θέατρο όπως το ξέρατε. Τα πάντα εδώ στραφταλίζουν από την ultrapop αύρα του κυβερνοχώρου. Οι τέσσερις περφόρμερ θυμίζουν τους σούπερ ήρωες Power Rangers, τα Pokemon και τη σέξι Cardi B. Όλα συμβαίνουν μέσα σε μια campy ατμόσφαιρα, γεμάτη snapshots από τις ζωές οριακών millennials, με χορογραφίες τύπου TikTok και βιντεοκλίπ της Britney Spears, με βαθιά εξομολογητικές selfies και memes για την αμφιλεγόμενη σχέση κοινωνικής-περιβαλλοντικής δικαιοσύνης και κοινωνικών μέσων. Μόνο που εκείνο που ποστάρεται είναι η συλλογική οργή και ορμή μιας ολόκληρης γενιάς, μαζί με όλο το άγριο χιούμορ που την διακατέχει. Μήπως είμαστε όλοι σούπερ ήρωες έτοιμοι να πολεμήσουμε; Χωρούν στην ίδια selfie ο Steve Jobs και η εργατική τάξη της Νίκαιας; Είναι ο ομοφοβικός πατέρας και η θρησκόληπτη Ελληνίδα μάνα ένα ακόμη πρότζεκτ εν εξελίξει; Εξηγούνται οι ιδεολογίες με emoji; Σε μια εποχή που είναι σαν να μην υπάρχουν πια δράστες, που τα πράγματα είναι ρευστά και ακατανόητα, ποιον θα πολεμήσουν οι ήρωες; Η Gen Z παίρνει τα όπλα και μας υποδέχεται σε έναν νέο κόσμο, όπου τα emoji και τα Pokemon συνυπάρχουν με την ακραία ευαισθησία και τον αιρετικό ακτιβισμό και σε ένα θέατρο εξίσου ψηφιακό όσο και αθεράπευτα σωματικό.

Κείμενο & Σκηνοθεσία: Ηλίας Αδάμ
Σκηνικά, Κοστούμια & Ψηφιακός Χώρος: Sita Messer
Συνεργασία στο κείμενο και τη δραματουργία: Χρήστος Βρεττός, Χριστίνα Μαυρομμάτη
Συντονισμός δραματουργικών εργαστηρίων: Χρήστος Βρεττός
Πρωτότυπη Μουσική: Gary Salomon
Χορογραφίες: Πάνος Μαλακτός
Σχεδιασμός Φωτισμών: Παναγιώτης Λαμπής
Δημιουργία Video & Animation: Ίρια Βρεττού
Συνεργασία στα σκηνικά και τα κοστούμια: Ηλέκτρα Σταμπούλου
Παίζουν: Στυλιάνα Ιωάννου, Τζέο Πακίτσας, Σοφία Πριόβολου, Gary Salomon
Οργάνωση Παραγωγής: Cultόpια
Ανάθεση & Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συντελεστές κινηματογράφησης
Σκηνοθεσία: Άλκης Παπασταθόπουλος
Παραγωγή: Χρήστος Γιαννακόπουλος
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Πέτρος Γκορίτσας
Μοντάζ: Άλκης Παπασταθόπουλος
Ηχητικός Σχεδιασμός: Δάφνη Φαραζή
Διεύθυνση Παραγωγής: Ελένη Μολφέτα
Ηχοληψία: Δάφνη Φαραζή
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Μολφέτα
Βοηθός Κάμερας: Ελένη Λόλα
Color Grading: Αρετή Παπαϊωάννου

Ο Ηλίας Αδάμ είναι σκηνοθέτης, δραματουργός και περφόρμερ. Γεννήθηκε το 1991 στην Ελλάδα και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν». Τα έργα του έχουν παρουσιαστεί σε σκηνές στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στη Γερμανία. Έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας, τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το Maxim Gorki Theater, το Ringlokschuppen Ruhr κ.ά. Το 2019 προσκλήθηκε στο Internationales Forum του Theatertreffen (Berliner Festspiele).

Ο Ηλίας Αδάμ συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Τον Απρίλιο του 2020 σκηνοθέτησε μια μικρού μήκους ταινία/παράσταση με τίτλο ΑΜΛΕΤ, a desktop performance, στο πλαίσιο του προγράμματος αναθέσεων ENTER του Ιδρύματος Ωνάση, όπου καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο έφτιαξαν νέα έργα στην περίοδο του πρώτου lockdown, μέσα σε 120 ώρες.

Όπως αναφέρει στο site του ο Ηλίας Αδάμ για τα έργα του: «Μου αρέσει η εξομολόγηση και το να χτίζω γέφυρες από το προσωπικό στο πολιτικό. Να δημιουργώ εναλλακτικές αφηγήσεις και να κάνω ορατές τις φωνές που έχουν αποσιωπηθεί. Με γοητεύει η μετασχηματιστική δύναμη της αυτοβιογραφίας αναμειγμένη με μυθοπλασία. Υιοθετώ στοιχεία από την αισθητική camp: τεχνάσματα, ελαφρότητα, επιδεικτικότητα και υπερβολή που σοκάρει. Γεννημένος στο κατώφλι του νέου αιώνα, ενσωματώνω στα έργα μου τις αναφορές μου στην ποπ κουλτούρα.»

https://www.onassis.org/el/whats-on/future-now/we-are-army-now-elias-adam

Βίκυ Κυριακουλάκου, Η τέχνη του πολέμου
11 Απριλίου 2021 | 21:00

Διάρκεια: 118 λεπτά

Ένα παγόβουνο κρέμεται πάνω από τα κεφάλια έξι αλλόκοτων υπαλλήλων γραφείου. Αρχικά το αγνοούν, όμως η μοίρα τους μεταμορφώνεται όταν αυτό φανερώνεται μπροστά τους. Μια ανοιχτή παραβολή, με τη μορφή γλυκόπικρης οπερατικής εγκατάστασης, για τα πάσης φύσεως παγόβουνα που επιλέγουμε να ξεχνάμε.
«Όταν γνωρίζεις καλά τον εχθρό και γνωρίζεις και τον εαυτό σου καλά, μπορείς να δώσεις εκατό μάχες και να κερδίσεις και τις εκατό» αναφέρει ο Σουν Τσου. Έξι υπάλληλοι γραφείου περνούν την εργασιακή τους καθημερινότητα έχοντας πάνω από το κεφάλι τους ένα παγόβουνο. Εγχειρίδιο επιβίωσής τους είναι το έργο του Σουν Τσου «Η τέχνη του πολέμου», που μπορεί να γράφτηκε πριν από πολλούς αιώνες, αλλά αποτελεί το «ευαγγέλιο» του σύγχρονου μάνατζμεντ. Πώς επιβιώνει μια «στρατιά» στελεχών στο δικό της πεδίο μάχης, όταν η χρηματοοικονομική αγορά είναι ένας ιδιότυπος ζωολογικός κήπος, όπου ο καθένας έχει το παρατσούκλι-ζώο του, ανάλογα με τη συμπεριφορά του στις αλλαγές των κεφαλαιαγορών; Τι συμβαίνει στη ζωή τους όταν το παγόβουνο αρχίζει να λιώνει; Τι ενώνει επαναστατικά τραγούδια, βαλς οπερέτας, τον κρητικό πυρρίχιο και το νεοζηλανδέζικο haka με στελέχη που φαντασιώνονται νέα μοντέλα εργασίας; Μήπως, όμως, αυτό που μύχια επιθυμούν είναι μια νέα, πρωτόφαντη πραγματικότητα; Η παράσταση μας ταξιδεύει στη limbo μιας ανταγωνιστικής συνθήκης με απρόβλεπτες συνέπειες. Φυτά, κρουστά, ντιτζεριντού, live μουσική, χορός και ψυχική μετατόπιση από έναν θίασο που υπόσχεται να μας ετοιμάσει για τη μάχη που καταφθάνει. Με έναν εχθρό που μπορεί τελικά να είναι και φίλος.

Σύλληψη & Σκηνοθεσία: Βίκυ Κυριακουλάκου
Μουσικοί live: Νίκος Νικολακόπουλος, Άρης Καλλέργης
Ηθοποιοί: Άντριαν Φρίλινγκ, Βάλια Παπαχρήστου, Λάμπρος Γραμματικός, Βίκυ Κυριακουλάκου
Γάτα σε κορνίζα: Βίλλυ
Μαντολίνα: Ματούλα Φιοράτου, Στεφανία Αβραάμ
Λαούτο: Γιώργος Παναγόπουλος
Σκηνικά: Δήμος Κλιμενώφ
Κοστούμια: Μαρία Σεσίλ Ιγγλέση
Σχεδιασμός Ηχητικού Τοπίου: Νίκος Νικολακόπουλος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελισάβετ Ξανθοπούλου
Special Effects Design: Νίκος Νικολακόπουλος
Γλύπτης: Οδυσσέας Τσιόκας
Ανάθεση & Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Στην παράσταση χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από το βιβλίο: Sun Tzu, Η τέχνη του πολέμου, μτφρ. Ρένα Λέκκου-Δάντου, Εκδόσεις Περίπλους, 2003.

Συντελεστές κινηματογράφησης
Σκηνοθεσία: Πάνος Κωστούρος
Παραγωγή: Edit59
A΄ Βοηθός Κάμερας: Δαμιανός Αρωνίδης
Β΄ Βοηθός Κάμερας: Θάνος Λαζόπουλος
Γ΄ Βοηθός Κάμερας: Γιώργος Ανγκέλκος
Μοντάζ: Πάνος Κωστούρος, Θάνος Λαζόπουλος
Rentals: Rentphotovideo

Η Βίκυ Κυριακουλάκου είναι ηθοποιός, σκηνοθέτρια και δασκάλα, με μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο Goldsmiths του Λονδίνου (ΜΑ Performance Making). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει συνιδρύσει και συνεργάζεται με τις θεατρικές ομάδες Nova Melancholia (από το 2006), Vacuum Theatre και Ferodo Bridges στο Λονδίνο (από το 2012). Δουλειά της έχει παρουσιαστεί σε διάφορα φεστιβάλ και σκηνές της Ελλάδας και του εξωτερικού (Φεστιβάλ Αθηνών, Φεστιβάλ Φιλίππων, Πειραματική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Μπιενάλε Αθήνας, Φεστιβάλ Εδιμβούργου κ.ά.). Επίσης, έχει σπουδάσει χρηματοοικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και είναι δασκάλα υποκριτικής και αυτοσχεδιασμού, καθώς και public speaking coach. Το 2012 ήταν υποψήφια για το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη».

H Βίκυ Κυριακουλάκου συνεργάζεται για τρίτη φορά με τη Στέγη. Τις δύο προηγούμενες φορές, με την ομάδα Nova Melancholia, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Νούλα, παρουσίασαν τον Νεκρό του Georges Bataille, τον Μάιο του 2016 στο πλαίσιο του Ύπνος Project, και την παράσταση Τα χρόνια της αθωότητας, που βασιζόταν στο μυθιστόρημα του Δούκα Καπάνταη Η Αυτοκράτειρα, τον Μάρτιο του 2017, Είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετεί η ίδια στη Στέγη.

«Η τέχνη του πολέμου» του Σουν Τσου αποτελεί την πρώτη γνωστή πραγματεία για τη στρατηγική πολεμικών επιχειρήσεων. 25 αιώνες μετά τη συγγραφή της, χρησιμοποιείται για την εκπαίδευση ικανών ηγετών, τη στελέχωση εταιριών, την προετοιμασία για τη νίκη, καθώς εξετάζει κάθε πτυχή της σύγκρουσης και μπορεί να εφαρμοστεί σε οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά, κοινωνικά, εταιρικά και επιχειρηματικά περιβάλλοντα. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί και εγχειρίδιο αυτογνωσίας και ως τέτοιο έχει χρησιμοποιηθεί στην παράσταση.

Βασικοί άξονες στη δουλειά της Βίκυς Κυριακουλάκου είναι το δίπολο της μεγάλης και της μικρής κλίμακας, όπως αυτή μπορεί να εφαρμοστεί σε μια θεατρική αναζήτηση. Παρατηρώντας πότε από το μικροσκόπιο την κάθε λεπτομέρεια μιας θεματικής και πότε από το τηλεσκόπιο, αναζητά τη διάσταση του χρόνου μέσα στην πρακτική της, διαστέλλοντας ή συστέλλοντας τα λεπτά. Τις απαντήσεις στα ερωτήματα που την απασχολούν τις αντλεί είτε από στοχασμό φιλοσοφικών κειμένων είτε από τη λαϊκή σοφία της ποπ κουλτούρας, που μοιάζουν να είναι δύο κόσμοι οι οποίοι αποκλίνουν μεν στον λόγο, συγκλίνουν όμως στον στόχο. Τελικά, ο κοινός τόπος βρίσκεται εκεί όπου η συνολική εμπειρία, η κοινά αποδεκτή, συγκλίνει με την προσωπική της εξομολογητική διάθεση, που την διακατέχει στην παρουσία της στη σκηνή, ελπίζοντας ότι θα επιτύχει μια ομαδική ψυχική ανάταση των θεατών, προσφέροντας ένα επικουρικό στοιχείο στη θεραπεία τους, το οποίο είναι άλλωστε και ζητούμενό της.

https://www.onassis.org/el/whats-on/future-now/art-war-vicky-kyriakoulakou

Δημήτρης Μπαμπίλης,BabybirdBabybird
17 Απριλίου 2021 | 21:00

Διάρκεια: 90 λεπτά

«Γιατί (δεν) κάνουμε παιδιά;» Υποψήφιοι γονείς, μια νέα μητέρα, μια μαία, μια δημογράφος, μια κοινωνιολόγος, ένας νευροεπιστήμονας και μια youtuber-ακτιβίστρια ενάντια στις γεννήσεις παίρνουν θέση στην πιο σέξι οντολογική ερώτηση και σε μια παράσταση-ντοκιμαντέρ για την περίπλοκη σχέση της ερωτικής μας ζωής με την αναπαραγωγική μας δυνατότητα.

Ένα εργαστήριο γενετικής, τέσσερις ειδικοί, κάποιοι πελαργοί και όλοι εμείς καταλαμβάνουμε τη Μικρή Σκηνή της Στέγης μέσω του YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση, για ένα ζήτημα που μας απασχολεί όλους, αλλά ελάχιστοι το αγγίζουν χωρίς εθνικιστικές κορόνες. «Οραματίζομαι το μέλλον» σημαίνει μιλώ για τους ανθρώπους του μέλλοντος. Στην Ευρώπη των τελευταίων δεκαετιών, ωστόσο, όλο και λιγότεροι άνθρωποι γεννούν όλο και λιγότερα παιδιά. O σκηνοθέτης Δημήτρης Μπαμπίλης και τέσσερις ειδικοί –μη επαγγελματίες ηθοποιοί– αναρωτιούνται: Γιατί να κάνουμε παιδιά; Αξίζει να το συζητάμε; Τι δείχνουν οι αριθμοί; Σταμάτησαν οι άνθρωποι να κάνουν σεξ; Μήπως όλο και περισσότεροι επιλέγουν να μην αποκτήσουν απογόνους; Πόσο ελεύθερη είναι αυτή η επιλογή; Πώς οι κοινωνικές κατασκευές εμπλέκονται με τις βιολογικές παρορμήσεις; Κι αν όντως έχουμε «πληθυσμιακό έλλειμμα», γιατί διώκονται όσοι μετακινούνται για μια καλύτερη ζωή;

Η δημιουργική ομάδα του ΑΠΑΡÄΜΙΛΛΟΝ συνθέτει μια παράσταση τεκμηρίωσης (documentary theater), ερευνώντας τις έννοιες και τα ζητήματα της «υπογεννητικότητας», του «υπερπληθυσμού», της μητρότητας ως συνειδητής προσωπικής επιλογής, της διακοπής κύησης, των προγεννητικών ελέγχων και των κρατικών πολιτικών πρόνοιας. Χρησιμοποιώντας συνεντεύξεις, στατιστικές, προσωπικές μαρτυρίες και επιστημονικές μελέτες, εχεμύθεια και χιούμορ, παρεμβαίνουν σε μια συζήτηση που έως τώρα μονοπωλείται από ηθικό πανικό και ρητορικές περί κινδύνων «αλλοίωσης του έθνους».

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μπαμπίλης
Δραματουργία: Δημήτρης Μπαμπίλης, Γεωργία Κανελλοπούλου
Σκηνικά & Κοστούμια: Δάφνη Αηδόνη
Συνεργάτρια Έρευνας: Δήμητρα Λούπη
Επιστημονικός Σύμβουλος: Βασίλης Λεμονής
Βοηθός Σκηνοθεσίας: Γεωργία Κανελλοπούλου
Φωτισμοί: Ελένη Χούμου

Εμφανίζονται 4 ειδικοί στο θέμα: Ειρήνη Αμπουμόγλι, Γιάννης Καραπαναγιωτίδης, Δάφνη Μόσχου-Χατζώκου, Ηλέκτρα Οικονομίδου
Στο βίντεο: Αλεξάνδρα Τραγάκη, Simone Surgeoner, Dana Wells
Οργάνωση Παραγωγής: Κατερίνα Κούρτη
Βοηθός Παραγωγής: Γιάννα Καρύτσιου
Ανάθεση & Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συντελεστές κινηματογράφησης
Σκηνοθεσία: Χρήστος Σαρρής
Διεύθυνση Φωτογραφίας & Κάμερα: Έβαν Μαραγκουδάκης
Κάμερα: Δημήτρης Ζιβόπουλος
Βοηθοί Κάμερας: Κοραλία Δογάνη, Αντρέας Μάρκου
Ηχοληψία: Παναγιώτης Παπαγιαννόπουλος
Βοηθός Ηχολήπτη: Χρήστος Σακελλαρίου
Μοντάζ: Μάριος Κλεφτάκης
Μίξη Ήχου: Στέλιος Κουπετώρης
Συντονισμός Παραγωγής γυρίσματος: Έλενα Χωρέμη, Σμαράγδα Δογάνη

Ο Δημήτρης Μπαμπίλης είναι σκηνοθέτης, με αποκλειστικό πεδίο εργασίας του το «πραγματικό». Συνδυάζοντας το θέατρο τεκμηρίωσης με την περφόρμανς, τοποθετεί τη δραματουργία της βίας στο επίκεντρο της σκηνικής του πράξης, αναδεικνύοντας τις αβεβαιότητες, τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες των ηθοποιών, με στόχο ένα θέατρο που απαιτεί την πολιτική του θέαση, τον διάλογο και την αντιπαράθεση στη δημόσια σφαίρα.

Από κοινού με την Ελισάβετ Ξανθοπούλου, έχει συνιδρύσει στο παρελθόν τις ομάδες In-vade art, BpPong!, KOLOΦΩΝ και REFORMERS, εφαρμόζοντας την πεποίθησή τους για την ασυνέχεια του –καλλιτεχνικού– υποκειμένου.

Σπούδασε θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Πατρών και σκηνοθεσία θεάτρου στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, με επόπτη καθηγητή τον Μιχαήλ Μαρμαρινό. Έχει συνεργαστεί με την Documenta 14, το Εθνικό Θέατρο, το ΚΘΒΕ, την Ελευσίνα 2021, το ΠΙΟΠ, το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, το θέατρο Σημείο και με τις ομάδες Νοητή Γραμμή, ODC ensemble, Per-Theater-Formance και BelleVille Collective, σε διάφορες παραστάσεις και από διαφορετικές θέσεις, κάνοντας πράξη την αντίθεσή του με κάθε ιεράρχηση των ρόλων.

Οι μέχρι τώρα συναντήσεις του με δημιουργούς, όπως ο Βασίλης Παπαβασιλείου, ο Włodzimierz Staniewski, οι La Pocha Nostra, η Marina Abramović, καθώς και με τη σκηνοθετική κολεκτίβα Rimini Protokoll στο Βερολίνο, έχουν καθορίσει την οπτική του για το θέατρο. Είναι συνιδρυτής του ΑΠΑΡÄΜΙΛΛΟΝ, ενός νέου χώρου στην Αθήνα για τις παραστατικές τέχνες και την έρευνα.

Ο τίτλος της παράστασης αποτελεί αναφορά στην ταινία του Ken Loach, Ladybird Ladybird (1994), με θέμα τη διαμάχη μιας ανύπαντρης μητέρας με τις κοινωνικές υπηρεσίες, σχετικά με τη φροντίδα και την επιμέλεια των παιδιών της.

Ο Δημήτρης Μπαμπίλης σχετίζεται με το θέατρο ντοκιμαντέρ από το 2008, όταν ολοκλήρωσε την πρακτική του άσκηση με τους Rimini Protokoll, στο θέατρο Hebbel Am Ufer στο Βερολίνο. Συμμετείχε στην παράσταση Black Tie (Helgard Haug / Daniel Wetzel), ως φιλοξενούμενος βοηθός σκηνοθέτη, ενώ τον Ιούλιο του 2020 σκηνοθέτησε, σε συνεργασία με τον Daniel Wetzel στο Bios, την παράσταση Now that we meet again, με θέμα την κοινωνική αποστασιοποίηση στην περίοδο της πανδημίας.

https://www.onassis.org/el/whats-on/future-now/babybird-babybird-dimitris-bampilis

Εύα Γιαννακοπούλου, Kin Baby
18 Απριλίου 2021 | 21:00

Διάρκεια: 45 λεπτά

«Μην κάνετε παιδιά, κάντε νέο είδος» ή, ορθότερα, «δημιουργήστε συντροφικότητες, όχι απογόνους» παροτρύνει η θεωρητικός Donna Haraway. Το χάπενινγκ της εικαστικού Εύας Γιαννακοπούλου μεταμορφώνει τη Στέγη στο κλαμπ «Κοσμογονία», εμβυθίζοντάς μας σε μια rave φαντασμαγορία όπου τα πάντα είναι πιθανά – ακόμη και τα νέα είδη. Είναι η πίστη στο «κάτι καινούριο» πιο ισχυρή από την πραγματικότητα; Ποιος κερδίζει από το μέλλον;
Ο κόσμος δεν υπάρχει πια. Το μόνο που έχει απομείνει είναι ένα κλαμπ. Πάνω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης, στον Νέο Κόσμο, στην πόλη που κάποτε ονομαζόταν Αθήνα. Εκεί ανανεώνεται η επιζώσα βιοποικιλότητα του πλανήτη Γη. Εκεί συντελείται μια κοσμογονία, όπου μικροοργανισμοί, βακτήρια, φυτά, ζώα, ανθρωποειδή και αβιοτικές οντότητες ανασυντάσσονται ισότιμα, συγκροτώντας μια πρωτόγνωρη βιοπολιτική συνθήκη.

Πολύχρωμος φωτισμός νέον, φωτορυθμικά και μπουρμπουλήθρες, rave, αυστραλέζικα didgeridoo και ντραμς. Μια άμορφη, κομποστοποιημένη μάζα αποκαλύπτει σταδιακά πολυειδείς οργανισμούς που επιδίδονται σε μια έντονη, ερωτική χορογραφία. Άφυλα, ημίγυμνα ανθρωποειδή, υβριδικά αντικείμενα, απροσδιόριστης μορφής οντότητες και βακτήρια ετοιμάζονται για την απαρχή του νέου είδους. Ένα πλάσμα που γεννάει, περφόρμερ που επιδίδονται νευρικά σε παράδοξες δράσεις και δύο ποιήτριες/ποιητές, που απαγγέλλουν ερμηνείες για το νέο είδος που γεννιέται. Μία ράπερ μάς τραγουδά το μέλλον, συνθέτοντας ένα μουσικό συνονθύλευμα που αποτελεί την κορύφωση του έργου.

Η Εύα Γιαννακοπούλου, εικαστικός με έντονη επιτελεστική δράση, είναι η οντότητα πίσω από όλα όσα συντελούνται στο κλαμπ «Κοσμογονία».

Ιδέα, Σύλληψη & Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Εύα Γιαννακοπούλου
Χορογραφία: Άρια Μπουμπάκη
Ποιητικοί Διάλογοι και στίχοι του τραγουδιού ραπ: Sam Albatros
Μουσικοί: Σπύρος Καραμήτσος (ντραμς) και Solis Barki (didgeridoo)
Σχεδιαστής Φωτισμών: Nύσσος Βασιλόπουλος
Κατασκευή Κοστουμιών: Εύα Τσαμπάση
Ειδικές κατασκευές: Ναταλία Φραγκαθούλα και Νίκος Σταθόπουλος
Μακιγιάζ: Frederick Schmidt
Βοηθός μακιγιάζ: Ναταλία Φραγκαθούλα
Performers ποιήτριες/ποιητές: Μichael Edwards (αρχική διανομή Sam Albatros), Αργύρης Μαρίνης
Performers: Κατερίνα Καλέντζη, Μαρκέλλα Ξυλογιαννοπούλου, Άσπα Γιαννουλάκη (αρχική διανομή Eliana Otta), Μichael Edwards, Atossa (Παρασκευή Δαμάσκου), Tάνια Βαρβέρη, Ελένη Καράκου, Αργύρης Μαρίνης, Ορφέας Κυριάκος Μάκαρης Καπετανάκης, Χρήστος Φουσέκης
Παρεμβάσεις: Βανέσσα Βενέτη, Γιώργος Σαμαντάς, Atossa (Παρασκευή Δαμάσκου)
Οργάνωση Παραγωγής: Delta Pi
Ανάθεση & Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συντελεστές κινηματογράφησης
Σκηνοθεσία: Άλκης Παπασταθόπουλος
Παραγωγή: Πολύμνια Παπαδοπούλου-Σαρδέλη
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Πέτρος Γκορίτσας
Μοντάζ: Άλκης Παπασταθόπουλος
Ηχητικός Σχεδιασμός: Δάφνη Φαραζή
Διεύθυνση Παραγωγής: Πολύμνια Παπαδοπούλου-Σαρδέλη
Ηχοληψία: Δάφνη Φαραζή
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Μολφέτα
Βοηθός Κάμερας: Ελένη Λόλα
Color Grading: Αρετή Παπαϊωάννου

Η Εύα Γιαννακοπούλου μεγάλωσε στην Ιθάκη, ενώ αυτό το διάστημα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Στο παρελθόν, έχει ζήσει στη Νάπολη, στη Βαρκελώνη, στην Κωνσταντινούπολη, στο Βερολίνο και σε άλλα μέρη, αναλόγως των συνθηκών.

Έχει παρουσιάσει περφόρμανς σε διάφορες πλαζ, πλατείες, ποτάμια, πάρκα και αυτοσχέδιες σκηνές στον δημόσιο χώρο, ενώ τα έργα της έχουν εκτεθεί σε μουσεία, ιδρύματα, γκαλερί και φεστιβάλ: Μουσείο Μπενάκη (“The Same River Twice”, 2019· “The Equilibrists”, 2016), New York Museum (Νέα Υόρκη), Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Goethe Institut Athen (“Weasel Dance”, 2019), Μπιενάλε Αθήνας 2018: ANTI, Μπιενάλε Αθήνας 2015-2017: OMONOIA (2016), Material Art Fair (Πόλη του Μεξικού, 2017), Ίδρυμα Rosa Luxemburg (Βερολίνο, “Autonomy Help ME!”, ατομική έκθεση, 2015), MPA-B (Βερολίνο, 2014 και 2015), Action Field KODRA (Θεσσαλονίκη, 2012), 3rd Art Biennale MIET (Θεσσαλονίκη, 2011).

Έχει συνεπιμεληθεί και συνδιοργανώσει καλλιτεχνικά πρότζεκτ και επιτελεστικές εκδηλώσεις, ενώ το 2013-14 ήταν συνεργάτρια του MPA-B (Month of Performance Art, Βερολίνο).

Η θεωρία της Ντόνα Χάραγουεϊ αποτελεί πηγή έμπνευσης για την περφόρμανς Kin Baby. Η Χάραγουεϊ αναφέρει, σε κείμενό της στο περιοδικό Environmental Humanities: «Το Χθουλούκαινο χρειάζεται τουλάχιστον ένα σύνθημα (ασφαλώς, παραπάνω από ένα). Εξακολουθώντας να φωνάζουμε, “Cyborgs για την επιβίωση της Γης”, “Τρέξτε γρήγορα, δαγκώστε δυνατά” και “Σκάστε και ασκηθείτε”, εγώ προτείνω το “Μην κάνετε παιδιά, κάντε συντροφικότητες”! Η δημιουργία συντροφικοτήτων είναι ίσως το δυσκολότερο και πιο επείγον αίτημα. Οι φεμινίστριες της εποχής μας έχουν τεθεί επικεφαλής στην αντίκρουση της υποτιθέμενης φυσικής αναγκαιότητας δεσμών μεταξύ σεξ και φύλου, φυλής και σεξ, φυλής και έθνους, κοινωνικής τάξης και φυλής, φύλου και μορφολογίας, σεξ και αναπαραγωγής, καθώς και αναπαραγωγής και σύνθεσης προσώπων (οφείλουμε πολλά ως προς αυτό στους Μελανήσιους, σε συνεργασία με τη Marilyn Strathern και τον εθνογράφο σύντροφό της). Αν είναι να υπάρξει οικοδικαιοσύνη μεταξύ των ειδών, η οποία μπορεί επίσης να αγκαλιάσει τους διάφορους ανθρώπινους λαούς, τώρα είναι η ώρα για τις φεμινίστριες να ασκήσουν ηγετικό ρόλο με τη φαντασία, τη θεωρία και τη δράση τους, για να ανατρέψουν τους δεσμούς τόσο μεταξύ γενεαλογίας και συντρόφων, όσο και μεταξύ συντρόφων και ειδών.» Πηγή: Environmental Humanities, vol. 6, 2015, σελ. 159-165

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Εύα Γιαννακοπούλου καταπιάνεται με αυτή τη θεματολογία. Το έργο της διερευνά την πολλαπλότητα των φεμινιστικών και γονεϊκών αναπαραστάσεων. Στην τριλογία «στην Πλαζ» (“The Same River Twice”, 2019, The New York Museum, Νέα Υόρκη και Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ), διερευνά ζητήματα «εναλλακτικής» και ΛΟΑΤΚΙ+ γονεϊκότητας. Το βίντεο «στην Πλαζ 2», που έχει γυριστεί κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών της στην Αθήνα και την Κρήτη, εκκινεί από την ερώτηση του πώς και πού ένας ομογονέας κάνει τουρισμό με τα παιδιά της/του, ενώ εκτυλίσσονται περαιτέρω ερωτήματα και απαντήσεις που αφορούν τις κυρίαρχες εννοιολογήσεις της μητρότητας και της πατρότητας, τους κοινωνικούς μηχανισμούς αποδοχής και αποκλεισμού, τη συνθήκη των βιολογικών –ή μη– δομών συγγένειας των ομόφυλων ζευγαριών σε κοινωνικό και νομικό πλαίσιο. Υιοθετώντας μια διαλεκτική περί τουρισμού ως κανονιστικού παράγοντα των θερινών διακοπών, η Εύα Γιαννακοπούλου δημιουργεί ένα πλαίσιο αναστοχασμού, όπου ρόλοι και ταυτότητες αναδεικνύονται ως θέματα ανοιχτής και διαρκούς διαπραγμάτευσης.

Το ντοκιμαντέρ «στην Πλαζ 3», γυρισμένο κατά κύριο λόγο στην παραλία, αποτελεί το τελευταίο έργο της ομώνυμης τριλογίας. Tα όρια είναι ρευστά και τα σώματα ορατά, το έργο πολιτικοποιεί τη γονεϊκότητα, το συναίσθημα και την επιθυμία, παρατηρώντας ένα κάμπινγκ και ένα εξοχικό θερινών διακοπών που κατοικούνται από μάγισσες, Calibans και έναν μαύρο σκύλο.

Το συμμετοχικό πρότζεκτ «γυναικόπαιδα» (TWIXTlab, 2018) αποτελεί την πρώτη προσπάθεια επιτελεστικής καταγραφής ενός αρχείου, το οποίο επιχειρεί τη χαρτογράφηση έργων και διατυπώσεων που σχετίζονται με την «εναλλακτική» γονεϊκότητα. Ομιλίες, παρεμβάσεις, επιτελεστικές δράσεις, προβολές ταινιών και βίντεο, ζωγραφικά και γλυπτικά έργα, φωτογραφίες, λογοτεχνικές προσεγγίσεις, αποτέλεσαν ένα πεδίο συνάντησης όπου μαμάδες, μπαμπάδες, κόρες, γιοι, ξαδέρφες, αδερφοί, θείες και λοιπές/λοιποί «συγγενείς» συνομίλησαν για τις έμφυλες ταυτότητες, τη γέννα, την ιατρικοποίηση και τη μητρική επιτελεστικότητα του γυναικείου, θηλυκού ή θηλυπρεπούς σώματος.

Τέλος, στις «Νύφες του Μάλτεπε» (“The Equilibrists”, 2016, The New York Museum, Νέα Υόρκη και Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ) συμπράττει με τη φίλη της και εικαστικό Περσεφόνη Μύρτσου για να αναφερθούν στους γιους τους και στην ιστορία 4 οικογενειών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

https://www.onassis.org/el/whats-on/future-now/kin-baby-eva-giannakopoulou