Το «Φύκι στο βυθό», που παρουσιάζεται στο Skrow Theater σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία του Κωνσταντίνου Μάρκελλου, είναι το συγγραφικό πόνημα της Πένυς Φυλακτάκη, που πρωτοπαρουσιάστηκε στο φεστιβάλ «Αναλόγιο 2017» (Θέατρο Τέχνης – Κάρολος Κουν) και στη Νέα Υόρκη (Greek Play Project, σε συνεργασία με το Eclipses Theatre Group N.Y 2018).
Μία πολύ καλή θεατρική δημιουργία με ανατροπές, σασπένς και συμβολισμούς. Το κείμενο από μόνο του ακμαίο, αξιοποιείται πληθωρικά από τις πλούσιες ερμηνείες των Νίκου Παντελίδη, Νεκταρίας Γιαννουδάκη, Θεοδώρας Σιάρκου και Γιώργου Σαββίδη. Στο ρόλο του συμβολαιογράφου ακούγεται η φωνή του Ηλία Ζερβού.
Σκηνοθεσία αβανταδόρικη σε έμπνευση, με σωστή χρήση της εναλλαγής σκοτάδι-φως, στοιχεία σωματικού θεάτρου και ύφος ψυχολογικού θρίλερ. Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος στήνει μια ενδιαφέρουσα παράσταση προκαλώντας το θεατή να ανακαλύψει τις πιο βαθιές επιθυμίες και προθέσεις των ηρώων που παγιδεύονται στον ατομικό τους λαβύρινθο. Όμηροι των παθών τους, εθελοτυφλούν περιμένοντας αμετακίνητοι, ένα θαύμα να σώσει τις μίζερες ζωές τους. Παραπαίουν βουλιαγμένοι στον προσωπικό τους βυθό, θύματα των ένοχων μυστικών που θα αλλάξουν για πάντα τις μελλοντικές τους επιλογές.
Δύο αδέλφια, ο Ανδρέας και η Αλεξάνδρα, εικοσιτέσσερα χρόνια μετά συναντιούνται στο πατρικό σπίτι. Ερχόμενα αντιμέτωπα με τη στερνή σιβυλλική επιθυμία του νεκρού πατέρα, παλεύουν σε ένα άνισο αγώνα με τον προσδιορισμένο χρόνο της διαθήκης. Εικοσιτέσσερις ώρες είναι το όριο να επενδύσουν προσοδοφόρα 86.400. Μαζί τους η γυναίκα του Ανδρέα Μάρθα και ο γιος τους Νικόλας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ξεχασμένοι λογαριασμοί του παρελθόντος περιμένουν τη δίκαιη λύση τους από ανθρώπους που βρίσκονται σε πλήρη άρνηση να παραδεχτούν ή να συγχωρήσουν. Ο θεατής με αγωνία παρακολουθεί τα όσα συμβαίνουν, καθώς τα εκφραστικά μέσα των ηρώων με τις σιωπές και τους διαλόγους κερδίζουν την προσοχή του. Διαμορφώνεται ένα πολυμορφικό κλίμα που καθορίζει τη δομή του θεατρικού, ως κάτι το ζωντανό και εξελίξιμο.
Το σκηνικό σε δύο επίπεδα της Ζωής Μολυβδά – Φαμέλη, οι φωτισμοί της ίδιας, τα κοστούμια της Μαρίας Καραθάνου και η μουσική του Αντώνη Παπακωνσταντίνου, «ερμηνεύουν» το έργο μαζί με τους ηθοποιούς. Η κατασκευή των σκηνικών ανήκει στο Γαβριήλ Τσακλίδη.
Η εξωτερική και εσωτερική δράση των προσώπων προωθεί το μύθο, δημιουργώντας ένα δραματουργικό βάθος γεμάτο μυστήριο και μια ελαφρώς grotesque ατμόσφαιρα. Οι χαρακτήρες ξαφνικά συνειδητοποιούν το ρευστό της ανθρώπινης μοίρας, νιώθουν την τραγικότητά τους και επανεξετάζουν ό,τι δεδομένο όριζε μέχρι τώρα τη ζωή τους. Σταδιακά απομυθοποιείται η όποια σταθερή συνθήκη είχαν αποκτήσει και μέσα σε αίσθημα φόβου και ανασφάλειας συναντώνται το επισφαλές και το ψευδεπίγραφο της σιγουριάς.
Τίθεται θέμα αυτογνωσίας και ενσυναίσθησης, καθώς αυτά λείπουν από τους ήρωες ή γιατί έχουν τελείως εξαλειφθεί ή βρίσκονται σε ακαμψία. Η επικερδής εκμετάλλευση των 86.400 γίνεται αυτοσκοπός με την πεποίθηση της τελικής λύσης στα προβλήματά τους. Το συνεχές γαϊτανάκι των συγκρούσεων μεταξύ τους δημιουργεί ασφυξία με απρόβλεπτες συνέπειες. Η ένταση κυριαρχεί η πλοκή γίνεται εξαιρετικά ελκυστική / ρέουσα και η αγωνία κορυφώνεται κρατώντας αμείωτη την προσοχή του κοινού.
Οι ερμηνείες ισότιμες, αποκαλύπτουν τη σκηνική επικοινωνία των ηθοποιών, οι οποίοι ανάλογα με το ρόλο τους χρησιμοποιούν θετικά την έκταση των υποκριτικών τους ικανοτήτων.
Νίκος Παντελίδης πολύ καλός ως Αντρέας, παίζει με άψογη τεχνική, πάθος και εύστοχη σφριγηλότητα. Η Νεκταρία Γιαννουδάκη μέσα στο ερμηνευτικό της κέντρο, μας δίνει μία Μάρθα ευάλωτη, με συναισθηματική συστολή που προοικονομεί την τραγική έκβαση του έργου. Χωρίς καμμία υπερβολή σκιαγραφεί με ρεαλισμό την ιδιοσυγκρασία της ενοχικής γυναίκας για λάθη του παρελθόντος. Μία γυναίκα που ζει σιωπηλά και με μυστηριώδη περηφάνεια το προσωπικό της αδιέξοδο.
Η Αλεξάνδρα της Θεοδώρας Σιάρκου ισορροπεί πειστικά ανάμεσα στην ευαισθησία και τη σκληρότητα, μπλοκαρισμένη στους δικούς της εφιάλτες και τον ψυχικό πόνο. Το θυμό της τον διαχειρίζεται με το απαιτούμενο μέτρο, δείχνοντας με ενάργεια την εσωτερική οδυνηρή δυσλειτουργία της ηρωίδας. Ο νεαρός Γιώργος Σαββίδης στέκεται επάξια στο σανίδι, καθώς υποδύεται τον Νικόλα, ένα τύπο με καλλιτεχνικές τάσεις, αθώο και ονειροπόλο. Ενισχύει το θεατρικό παζλ με την καθαρότητα της νεολαίας που δεν έχει ακόμη διαβρωθεί από την υπάρχουσα νοσηρή κοινωνική νοοτροπία. Η παρουσία του στο διαμορφωμένο παζλ δίνει μία νότα φρεσκάδας και ελπίδας σε ένα περιβάλλον φορτισμένο και βαρύ.
«Φύκι στο βυθό», ένα έργο αυτογνωσιακής εμβέλειας που επιθυμεί να αποδείξει την αναγκαιότητα της συμφιλίωσης με τον εαυτό και με τους γύρω. Όχημα η συνειδησιακή έκρηξη και η ακολουθούσα ενεργειακή αφομοίωση της τοξικότητας.Εκπέμπεται πλουσιοπάροχα η διαδικασία της επώδυνης κάθαρσης, ικανή να σηματοδοτήσει μία νέα αρχή.
Πετυχημένη παράσταση στηριζόμενη στο δυνατό κείμενο της Πένυς Φυλακτάκη, στη σκηνοθετική γεωμετρία του Κωνσταντίνου Μάρκελλου, στις θαλερές, γεμάτες βάθος ερμηνείες και φυσικά στους υπόλοιπους συντελεστές. Ένα άρτιο σύνολο, μία μελέτη πάνω στις περίπλοκες ανθρώπινες σχέσεις.