Τι κάνει τις λέξεις να χορεύουν έξω από τη δική μας πραγματικότητα; Τι κάνει τη λογοτεχνία να ξεμπροστιάζει τις σκέψεις των ανθρώπων, όπως ακριβώς θα κατέβαζε κανείς το παντελόνι κάποιου στη μέση του δρόμου; Για όλα αυτά μπορεί να μας απαντήσει ο Λωράν Μωβινιέ με τον ιδιαίτερο τρόπο που διαθέτει να παίζει με τη στίξη καθώς αφήνει τις φράσεις του να ρέουν αφειδώλευτα στο φαινομενικά άναρχο πεδίο της πεζογραφίας του. Κάτω από το φαινομενικό παραλήρημα της γλώσσας του, ο καλός αναγνώστης θα μπορούσε να διακρίνει την ασήμαντη είδηση από τα ψιλά των εφημερίδων για ένα περιστατικό που συνέβη στη Λιόν πριν από μια δεκαετία περίπου.
Γαλλικό κλειδί της αφήγησης
Ο Δημήτρης Στεφανάκης γράφει για το βιβλίο του Λωράν Μωβινιέ, Αυτό που εγώ ονομάζω Λήθη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα.