Ακολουθώντας το νήμα που συνδέει την πρωτοπόρο Virginia Woolf με την σπουδαία, μολονότι σχετικά παραγνωρισμένη, George Eliot, ανιχνεύουμε τον πρωτοποριακό λόγο που στοιχειοθέτησαν μέσα από τα μυθιστορήματά τους οι δύο πολύ σημαντικές αγγλίδες συγγραφείς.
Μέρος Πρώτο: Το παραγνωρισμένο αριστούργημα Middlemarch της George Eliot
Αυτή η εισήγηση φιλοδοξεί να γνωρίσει στο ελληνικό κοινό μία σοβαρά παραγνωρισμένη συγγραφέα (παγκοσμίως, κι ειδικά στην Ελλάδα), την αγγλίδα George Eliot. Αγαπημένη αναφορά της Emily Dickinson και της Virginia Woolf, η Eliot επέκτεινε τις δυνατότητες του μυθιστορήματος ενσωματώνοντας σε αυτό τις εξαιρετικά οξυδερκείς και συναισθηματικά ευφυείς παρατηρήσεις της πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά και τις ανθρώπινες σχέσεις στη βικτωριανή κοινωνία. Το μάλλον σπουδαιότερο έργο της, το «Middlemarch» (στα ελληνικά δύο εκδόσεις: Ίνδικτος 2003, Κατάρτι 2007) ξεκινάει με την ανακοίνωση ότι πρόκειται για μία μελέτη των ηθών της αγροτικής ζωής, αλλά με την τρυφερή ειρωνεία και την εκπληκτική ευρυμάθεια της συγγραφέως υπερβαίνει τις προσδοκίες του αναγνώστη. Όπως σημειώνει και η Virginia Woolf: «Πρόκειται για ένα από τα λίγα αγγλικά μυθιστορήματα που γράφτηκαν για ώριμους αναγνώστες».
Μέρος Δεύτερο: Τα μυθιστορήματα και ο δοκιμιακός λόγος της Virginia Woolf
Στο δεύτερο μέρος διατρέχουμε το σύνολο του έργου της Woolf και στεκόμαστε στις πρωτοπορίες που κάθε ένα από τα μυθιστορήματά της συνεισέφερε στην μοντέρνα, πλέον, γραμματεία. Τη διαβάζουμε υπό την επιρροή της George Eliot, προσπαθώντας να παρακολουθήσουμε εκ του σύνεγγυς τον τρόπο που η Woolf αποκτά τη δική της φωνή και θίγει ζητήματα της “γυναικείας γραφής” και του φεμινιστικού λόγου. Βασικό κείμενο της εισήγησης το δοκίμιο που έγραψε η Woolf στο καταξιωμένο λογοτεχνικό περιοδικό Times Literary Supplement για την George Eliot, όπως επίσης κι άλλα κείμενα που αποδεικνύουν την δεινότητα της δοκιμιογράφου Virginia Woolf.
