Μάης του 1968. Παρίσι, οδοφράγµατα, κι όµως, όλα τα κοκτέιλ δεν είναι κοκτέιλ µολότοφ. Όχι µακριά από το Καρτιέ Λατέν, όπου οι φοιτητές στήνουν οδοφράγµατα, το θρυλικό ξενοδοχείο Meurice έχει ουσιαστικά καταληφθεί από το προσωπικό του, που εφαρµόζει την τόσο της µόδας τότε «αυτοδιαχείριση». Θα µπορέσει, άραγε, να γίνει εκεί η απονοµή του βραβείου Ροζέ Νιµιέ σε έναν νεαρό συγγραφέα, είκοσι δύο µόλις ετών, που λέγεται Πατρίκ Μοντιανό;
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η απονοµή του βραβείου, χορηγός του οποίου είναι η ζάπλουτη Αµερικανίδα Φλόρενς Γκουλντ, συνοδεύεται από γεύµα στο Meurice. Να, όµως, που η απονοµή συµπίπτει φέτος µε τη φοιτητική εξέγερση. Πώς θα επηρεαστούν από τα γεγονότα επιφανείς πελάτες όπως ο Σαλβαδόρ Νταλί και ο Ζαν Πολ Γκεττύ, «ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσµο», αλλά και συγγραφείς όπως ο Πολ Μοράν, ο Ζακ Σαρντόν ή ο Αντουάν Μπλοντέν; Αλλά και πώς θα τις ζήσει αυτές τις µέρες, «που συγκλόνισαν τη Γαλλία», το ξενοδοχείο Meurice; Μια διασκεδαστική όσο και αιχµηρή σάτιρα της γαλλικής διανόησης, αλλά και της ανθρώπινης µαταιοδοξίας γενικότερα.
Έγραψαν:
«Η Ντρεφύς είχε την εξαιρετική έµπνευση να αφηγηθεί, από το ξη-µέρωµα ως τη νύχτα, εκείνη τη µέρα της 22ας Μαΐου του 1968, όταν το ξενοδοχείο Meurice έγινε το θέατρο επιχειρήσεων κατά τις οποίες, υπό το βλέµµα ενός µελλοντικά µεγάλου συγγραφέα, διασταυρώνονταν κατάληψη και επανάσταση, µε το προσωπικό του ξενοδοχείου µε άσπρα γάντια και παπιγιόν να παίρνει στα χέρια του την εξουσία, συλλαµβάνοντας τον διευθυντή, ενώ την ίδια στιγµή εξακολουθούσε να περιποιείται τους εναποµείναντες, εκκεντρικούς και βαθύπλουτους, πελάτες… Η σαµπάνια ρέει, ενώ στην άλλη όχθη του Σηκουάνα το Παρίσι καίγεται και η νεολαία µατώνει…» – Lire
«Είναι τόσο έντονη η κλιµάκωση, που κάνει τον αναγνώστη να αδηµονεί για περισσότερο υλικό, για την πιο µικρήλεπτοµέρεια που θα φωτίσει τις αιτίες…» – Le Magazine Litteraire
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
«H Nτρεφύς επιτυγχάνει απόλυτα, καθώς έχει εποπτεία ενός κόσµου στην πιο µικρή του λεπτοµέρεια». – L’ Obs
