Η ζωγραφική της Χριστίνας Τζάνη, μια αυθεντική ζωγραφική, πυκνή και σε περιεχόμενο και σε γλώσσα, με όλες τις αντιφάσεις και τα επιτεύγματά της. Δεν ξεσηκώνει, δεν αντιγράφει κοινωνικές εντάσεις, μα διερμηνεύει τα φαινόμενα μέσα από το πινέλο της.
Η ύπαρξη, έκρηξη θα λέγαμε των χρωμάτων και η συνεχής, ποικιλόμορφη εναλλαγή τους, προσθέτει στιγμές έντασης στο συνολικό αφηγηματικό σκηνικό. Ενδυναμώνει την αίσθηση της περισυλλογής κι εγρήγορσης της σκέψης. Λειτουργεί δε και συμβολικά διαλαλώντας την υπαρξιακή αγωνία και πάλη με τα καθημερινά αλλά και τα υπαρξιακά ζητήματα, που απασχολούν την σύγχρονη κοινωνία.
Τα χρώματά της είναι ποιότητες και όχι ιδιότητες σωμάτων: Διότι δεν ζητά να αναπαραστήσει οντότητες απεικονίσιμες αλλά να αναδείξει ζωγραφικά το ίδιο το συμβάν ενός ανοίγματος που κάνει τα πράγματα να είναι. Δεν έχουμε να κάνουμε με συνθέσεις ή με αφαιρέσεις, που αντιγράφουν ή παραλλάσσουν έναν δεδομένο κόσμο, ο οποίος εξουδετερώνει την ύπαρξη των πραγμάτων, αλλά με το πλάσιμό τους ως παράδοσής τους στην άπιαστη αλήθεια τους. Αντί να κλείσει τα πράγματα σε μια τέλεια σύνθεση που, ορίζοντάς τα, θα τα απονέκρωνε εντός της και θα τα μετέβαλλε σε είδωλα, η ζωγράφος, τα εκθέτει σ’ αυτό που τα καίει και τα γεννάει συγχρόνως.
Οι ανθρώπινες φιγούρες της, έχουν έντονα χαρακτηριστικά απελπισίας, απόγνωσης, σαν να θέλουν να αποδράσουν από το διαλυτικό περιβάλλον τους. Μα έχουν και παιγνιώδης εκφράσεις, σαν να θέλουν να κλείσουν το μάτι στον θεατή, ότι η ζωή, όσο δύσκολη και βασανιστική είναι, εξακολουθεί να είναι ένα παιγνίδι, που μπορεί να βγει νικητής.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τα πρόσωπα διατηρούν το καθένα την ταυτότητά τους και μαγνητίζουν τον θεατή με την ένταση και το φως που ενσταλάζει η ζωή μέσα τους. Στα έργα της με τα ζωηρά χρώματα, μια αισθητική συγκίνηση από ήχους παραμυθιών, άγριων ίσως, μα παραμυθιών, πλανάται για κάποιο απροσδιόριστο παρελθόν, συνδυάζοντας την αντικειμενική παρατήρηση της φύσης και τη μελαγχολία του ρομαντισμού. Πρόσωπα στα όριά τους, πρόσωπα που κραυγάζουν σιωπές, που μυστικά γελάνε ή καγχάζουν υστερικά, πρόσωπα σε απόγνωση που γεύονται γεύσεις απαγορευμένες, πρόσωπα που πέφτουν, που καταρρέουν, μα βρίσκουν εκ θαύματος μια νέα ισορροπία.
Επιμέλεια – οργάνωση: Ηλίας Ηλιάκης
