Για Όνομα- Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: Κριτική θεάτρου

Μπορεί μια αθώα φάρσα γύρω από το όνομα που πρόκειται να δοθεί σε ένα μωρό να καταλήξει σε απειλές, προσβολές, εκρηκτικές αποκαλύψεις, ένα σπασμένο τραπεζάκι σαλονιού κι ένα σπασμένο δόντι; Όταν το όνομα συνδέεται με εκείνο του πιο μισητού ανθρώπου σε ολόκληρη τη σύγχρονη ιστορία, μπορεί.

Η παράσταση «Για όνομα…» αποτελεί μεταφορά της θεατρικής επιτυχίας «Le Prénom», η οποία το 2011 κέρδισε υποψηφιότητα πέντε βραβείων Molière, των πιο σημαντικών θεατρικών βραβείων στη Γαλλία.

Ο Βικτόρ αδημονεί να γίνει μπαμπάς. Φτάνοντας στο σπίτι της αδερφής του Ελιζαμπέτ και του γαμπρού του Πιερ καλεσμένος σε δείπνο μαζί με τον οικογενειακό τους φίλο Κλοντ, γεμάτος ενθουσιασμό αποκαλύπτει το όνομα που έχει διαλέξει για τον γιο του. Μετά το αρχικό σοκ, η συζήτηση αρχίζει σιγά σιγά να παρεκτρέπεται και η περί ανέμων και υδάτων ατμόσφαιρα μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Το παζλ συμπληρώνει η Άννα, σύζυγος του Βικτόρ κι ευτυχής μέλλουσα μητέρα, που καταφτάνει αργοπορημένη και ανυποψίαστη οδηγώντας άθελά της την πεντάδα σε ακόμα περισσότερες παρεξηγήσεις.

Μια ατυχής έμπνευση της στιγμής λοιπόν αρκεί για να καταστρέψει τη βραδιά. Η ιστορία μοιάζει απλοϊκή και τετριμμένη, αλλά δεν είναι. Μια απάντηση γίνεται αφορμή να αποκαλυφθούν θαμμένα μυστικά και απωθημένα που μετρούν πολλά χρόνια πίσω, ακόμα και μέχρι την παιδική ηλικία των ηρώων μας. Οι αντοχές, η φιλία και η εμπιστοσύνη τους δοκιμάζονται, οι καταπιεσμένες σκέψεις ξεστομίζονται σαν να έψαχναν τον δρόμο τους από καιρό, οι κατηγορίες αρχίζουν να εκτοξεύονται προς πάσα κατεύθυνση, οι αντιδράσεις βγαίνουν εκτός ελέγχου και…καλώς ήρθες χάος!

Μέσα σε ένα καλαίσθητο και ζεστό σκηνικό, η σκηνοθετική ματιά του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη έχει γοργές εναλλαγές διαλόγων και δίνει βάση στη σταδιακή αποδόμηση των φαινομενικά συμπαγών δεσμών ανάμεσα στους χαρακτήρες. Κι επειδή βέβαια οι ανθρώπινες σχέσεις κάθε άλλο παρά ανώδυνες και σταθερές είναι, πάντα έρχεται μια στιγμή που οι μάσκες πέφτουν και αναδύονται όλα εκείνα τα καθημερινά «μικροπράγματα» που ίσως περνούν απαρατήρητα αλλά εύκολα μετατρέπονται σε αγκάθια που τραυματίζουν εγωισμούς και υπολήψεις: η οικονομική επιφάνεια, το κοινωνικό κύρος, οι μη πολιτικά ορθές ερωτικές σχέσεις, η μόρφωση, τα πολιτικά πιστεύω. Εύστοχα υπάρχουν σημεία όπου η αφήγηση εξηγεί και συμπληρώνει τη ροή της ιστορίας.

Οι πρωταγωνιστές, δοκιμασμένοι όλοι με επιτυχία στην κωμωδία, βρίσκονται σε μεγάλα κέφια ενώ είναι φανερό το δέσιμο και η χημεία ολόκληρης της ομάδας. Σημαντική η συμβολή της μετάφρασης του Θοδωρή Πετρόπουλου στις γρήγορες ατάκες που προκαλούν αβίαστο γέλιο. Ξεχωρίζει ο Φάνης Μουρατίδης ως Βικτόρ, συγκινεί η Ελιζαμπέτ της Βίκυς Σταυροπούλου όταν ομολογεί πόσο παραριγμένη, παραμελημένη και αδιάφορη φαντάζει απέναντι στον άντρα της. Συναισθηματική η σκηνή της απολογίας του Κλοντ-Αντώνη Λουδάρου, πειστικός Πιερ ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης που υπερασπίζεται με πάθος και επιχειρήματα τις ιδέες του, απολαυστική η Μαρία Κωνσταντάκη (Άννα).

Λίγο πριν το τέλος, μαθαίνουμε ότι μόλις γεννιέται το μωρό τα πάντα ξεχνιούνται δια μαγείας και σύσσωμοι οι συνδαιτυμόνες εκείνου του επεισοδιακού δείπνου σπεύδουν να δώσουν τα ειλικρινή συγχαρητήριά τους και να μοιραστούν τη χαρά που έφερε ο πελαργός.  Ίσως υπερβολικά ευχάριστο φινάλε, αυτή είναι όμως η αισιοδοξία και η ελπίδα της κωμωδίας.

_______________________________

Η κωμωδία των Mathieu Delaporte καιAlexandre de la Patellière «ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ…», παρουσιάζεται στο Θέατρο Αλίκη, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Περισσότερες πληροφορίες.