Η Γιάννα Βασιλείου, ερμηνεύτρια, τραγουδοποιός, μουσικός… Έτσι δεν ξεκινάνε συνήθως τα άρθρα; Τόσο διθυραμβικά; Είμαι η Γιάννα Βασιλείου λοιπόν και χωρίς τους συνεργάτες μου, τους μουσικούς και φίλους μου, είμαι ατελής. Γι’ αυτό και προτιμώ το άρθρο αυτό να τονίσει την αξία των ανθρώπων και όχι να διαφημίσει το τελευταίο μας εγχείρημα. Γιατί τη μουσική τη φτιάχνουνε ομάδες ανθρώπων. Όπως και η ζωή, έτσι και η μουσική, αποκτά νόημα μόνο όταν τη μοιράζεσαι. Ξεκινώντας από τη δημιουργία της.
Το Τώρα στη μορφή που το ακούτε, φτιάχτηκε αποκλειστικά από οκτώ ανθρώπους. Κατά σειρά εμφάνισης: Δημήτρης Μπαλογιάννης, Γιάννα Βασιλείου, Λευτέρης Παπαδάκης, Θωμάς Κωνσταντίνου, Γιώργος Κωστελέτος, Δημήτρης Μπαρμπαγάλας, Μιχάλης Σκαράκης, Νάσος Νομικός. Πολύτιμοι και ταλαντούχοι όλοι τους.
Θα αφιερώσω μία παράγραφο να σας πω δυο λόγια για το Δημήτρη Μπαλογιάννη. Ο δημιουργός του “Τώρα”. Πόσο τον ευχαριστώ. Η αξεπέραστη μελωδικότητά του, ο ρομαντισμός της φωνής του, το ευγενικό του χαρακτήρα του, με έχουν όλα κάνει να τον ξεχωρίσω. Πριν λίγους μήνες μου έστειλε να ακούσω το τραγούδι με την κιθάρα και τη φωνή του. Με αγγίζει ο τρόπος που γράφει. “Δικό μου” του είπα αμέσως. “Σε εμπιστεύομαι” μου είπε. Έρχονται κι άλλα πολλά που φτιάχνουμε μαζί για σας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο πρώτος άνθρωπος που ακούει τα πάντα μαζί μου, τον συμβουλεύομαι και συναποφασίζουμε για όλα είναι ο παραγωγός μου Λευτέρης Παπαδάκης. Ξεκινήσαμε από την άνοιξη να συγκεντρώνουμε τραγούδια για τον επόμενο δίσκο μου και, μαζί με το Θωμά Κωνσταντίνου, να κάνουμε τις πρώτες ενορχηστρώσεις. Μέσα σε αυτές φυσικά ήταν και το Τώρα. Η διάθεσή μας κόπηκε βίαια όταν βρέθηκε να παλεύει με τον ιό ένας άνθρωπος της οικογένειάς μας. Ακούγαμε ξανά και ξανά το Τώρα και ξαφνικά οι στίχοι του απέκτησαν άλλο νόημα. Δε μιλούσαν πια για έναν έρωτα. Μιλούσαν για όλο αυτό που περνάμε. Για τη μοναξιά, την απομάκρυνση, το φόβο. Για αυτά που νομίζεις οτι είναι μακρινά και δε θα σε αγγίξουν, κι όμως έρχονται και σε βρίσκουν.
Οι συνθήκες δημιουργίας αυτού του τραγουδιού στις τόσο ιδιαίτερες μέρες που περνάμε ήταν πρωτοφανείς. Είχαν όμως ενδιαφέρον. Αμέτρητα τα τηλεφωνήματα μεταξύ όλων. Ατελείωτες οι βιντεοκλήσεις. Ανταλλαγές αρχείων με τόσα emails και ηχογραφήσεις από το σπίτι του καθενός. Κάπου μέσα σε όλο αυτό νιώθω πως καταφέραμε όλοι να εξελιχθούμε, τουλάχιστον τεχνολογικά και κομπιουτερίστικα. Εγώ σίγουρα. Μέχρι και πρόγραμμα μοντάζ έμαθα αυτό το διάστημα για τις ανάγκες του lyric video και όλων των αναρτήσεων στα social media μου.
Σκέφτομαι ότι αυτά τα έξι χρόνια που δουλεύω, έχω συνεργαστεί με περίπου εκατό ανθρώπους για ό,τι δικό μου έχει δισκογραφηθεί. Την τόσο θετική ενέργεια που υπήρξε για τη δημιουργία αυτού του τραγουδιού δεν την έχω ξαναβιώσει και οφείλω να το αναγνωρίσω για να ενισχύσω στο μυαλό μου αυτό για το οποίο έχω τόσες φορές παλέψει χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Θέλει καλή διάθεση το πράγμα. Όχι μιζέρια εγωισμούς και γκρίνιες. Αρκετά από αυτά συναντάμε καθημερινά αναγκαστικά.
Οι ιδέες του “αρχηγού”, όπως τον αποκάλεσε και ο Θωμάς στην ανάρτησή του για την κυκλοφορία του τραγουδιού, Λευτέρη Παπαδάκη, πήραν μορφή με τη μουσικότητα του Θωμά Κωνσταντίνου, τις κιθάρες του Δημήτρη Μπαρμπαγάλα και το σχεδιασμό ήχου από το Γιώργο Κωστελέτο. Ιντερνετικό ραντεβού στο Studio 133 και το Μιχάλη Σκαράκη για τη μίξη και στο Νάσο Νομικό στο VU Mastering Studio για τις τελευταίες πινελιές. Έτοιμο! Το “Τώρα” μας, φτιαγμένο μέσα από αναμνήσεις πια που θα μας θυμίζουν για πάντα πως όλα γίνονται, όπως και όλα αλλάζουν.
Καλή Ακρόαση!
