Γιάννης Ευσταθιάδης: Μία συνέντευξη με τον άλλο μου εαυτό

– Είσαι ο…;
– Ιωάννης-Ελευθέριος Ευσταθιάδης.

– Του; Της; Εκ;
– Δεν μπορώ να σου απαντήσω. Αυτό είναι ερώτημα λοχία, κι εγώ δεν πήγα στρατό.

– Έστω… Το Ελευθέριος πώς προέκυψε; Δεν υπογράφεις μ’ αυτό…
– Οι γονείς μου με έταξαν στον εν λόγω Άγιο, γιατί δεν βγήκα με το κεφάλι, όπως είθισται στους τοκετούς, αλλά με τα πόδια. Το ένα μου πόδι ήταν μετέωρο έξω 12 ώρες!

– Αποτέλεσμα;
– Έγινα στην εφηβεία μου βαδιστής στον Εθνικό Γ.Σ. της Αθήνας και φύλαξα το κεφάλι μου για σοβαρότερες ενασχολήσεις.

– Δεν ήθελες να αντικρίσεις, να υποθέσω, κατάματα τον κόσμο…
– Ακριβώς. Γιατί ήταν η εποχή που άρχιζε ο εμφύλιος.

– Αρνήθηκες έτσι, αυτόν το διχασμό;
– Όσο μπορούσα, για το λαό και τη χώρα. Τον περιόρισα μόνο στον εαυτό μου. Στον εμφύλιο σπαραγμό του «εγώ».

– Και τι πέτυχες;
– Να μοιράσω το χρόνο σε «είμαι» και σε «είναι».

– Ποια είναι η διαφορά του «μ» και του «ν»;
– Ρωτήστε τον Ανδρουλάκη που έγραψε ένα βιβλίο με αυτόν τον τίτλο. Εγώ θα σου πω ότι μολονότι τα γράμματα είναι συνεχόμενα, διατηρούν τη μοναχική τους αυτονομία.

– Εσύ με πόσα γράφεις;
– Πάντα με 24. Μόνο μία φορά χρησιμοποίησα 23, για ένα κείμενο κάποιου που δεν μπορούσε να πει το «ρω».

– Ανήκεις στη γενιά του ’70…
– Δικαιωματικά, γιατί, όπως λέει ο φοβερός στίχος της Αριστέας Παπαλεξάνδρου: «Η γενιά του εβδομήντα πιάνει αισίως τα εβδομήντα».

– Τι ακριβώς γράφεις;
– Όσα θυμάμαι, όσα παρατηρώ και όσα επινοώ.

– Είναι η μνήμη μια μορφή μυθοπλασίας;
– Ασφαλώς. Ακόμα και εκείνη που αποκωδικοποιείται αυθαίρετα.

– Θυμάσαι λάθος;
– Ενίοτε ναι, αλλά αυτό δεν μειώνει την όποια λογοτεχνική αξία.

– Χρησιμοποιείς αυτοβιογραφικά στοιχεία;
– Πολλές φορές βάζω τα αυτοβιογραφικά σε δεύτερο ή τρίτο πρόσωπο και κρατώ την πρωτοπρόσωπη αφήγηση γι’ αυτό που θα ήθελα να είμαι.

– Γιατί γράφεις;
– Για την υστεροφημία της ενεστώσας στιγμής.

– Τι είναι για σένα η γραφή;
– Μια άσκηση με τις λέξεις, κατ’ αναλογία προς τον συνθέτη που ασκείται στο μουσικό όργανο. Κοινός στόχος: η μελωδία της έννοιας και, κάποτε, η μουσικότητα της φόρμας.

– Έχεις να προσθέσεις κάτι άλλο;
– Όχι, και (ευτυχώς) ανάγνωση γνωρίζω.

– Ευχαριστώ. Τελειώσαμε.
– Εγώ ευχαριστώ.

Info:

Ο Γιάννης Ευσταθιάδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946. Έχει εκδώσει ποίηση, πεζά, μικρά δοκίμια για τη μουσική και, με το ψευδώνυμο Απίκιος, γαστρονομικά κείμενα. Το 2012 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος, καθώς και με το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, για τα μουσικά και λογοτεχνικά του δοκίμια. Παράλληλα, είναι μουσικός παραγωγός του Γ΄ Προγράμματος.

* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 35