Γιάννης Γρηγοράκης: Η σκοτεινή μήτρα του χρόνου

Τίποτα δεν γεννιέται εκ του μηδενός, αυτή είναι μια αρχαία πεποίθηση. Ο προϊστορικός άνθρωπος αναγνωρίζει στα βαριά, γκρίζα σύννεφα τον ερχομό της βροχής. Και αναγνωρίζει στο βαθύ κόκκινο της πληγής του την αιτία των δεινών του και τον ενδεχόμενο θάνατο.

Καθώς η Ιστορία εξελίσσεται, ο άνθρωπος ταξιδεύει σε αναζήτηση μιας καλύτερης γης, πιο εύφορης, πιο ασφαλούς. Ανακαλύπτει τη θάλασσα (άρα ο χώρος έχει δυο επιφάνειες, δυο όψεις, η μία υδάτινη), τη διασχίζει, διασταυρώνεται με άλλους ανθρώπους εν μέσω χαοτικών αλληλεπιδράσεων που συντρέχουν γύρω του – κάποιες παρασύρονται τυχαία από τον δυνατό άνεμο. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια του όλα επαναλαμβάνουν περιοδικά τον εαυτό τους. Δεν έχει ακόμη επινοήσει τον λόγο, όμως υπάρχει μέσα στο στόμα του παγιδευμένος. Οι όποιες λέξεις αρθρώνονται είναι κοφτές, σύντομες κραυγές χαράς ή πόνου, αλλά στο μεταξύ έχει περάσει στον μαγικό κόσμο της τέχνης. Οι ζωγραφιές στο εσωτερικό των σπηλαίων, όπου αφήνει τα κόκαλά του, απεικονίζουν ζώα σε κίνηση.

Ποια έμπνευση οδήγησε εκείνα τα χέρια; Τα χρώματα υποδηλώνουν στοιχειώδη γνώση χημείας και ενορατική αντίληψη. Ούτε η γνώση της χημείας, ούτε η ενορατική αντίληψη προέκυψαν εκ του μηδενός. Θα περάσουν χιλιετίες μέχρι ο άνθρωπος να συλλάβει την ιδέα των τριών διαστάσεων. Αυτό το άλμα του επιτρέπει να απεικονίσει καλύτερα τον χώρο, τον δρώμενο κόσμο. Ήδη έχει συλλάβει την ιδέα του άπειρου χρόνου και στοχάζεται πάνω σ’ αυτήν και συγγράφει. Από τον προϊστορικό άνθρωπο τον χωρίζει μια ολόκληρη άβυσσος. Η απελπισία του και η συγγνωστή φοβία του θανάτου γίνεται άλογη ελπίδα για μια άλλη ζωή, μετά θάνατον. Επινοεί τον Θεό, ιδέα που τον εκτοξεύει στο φαντασιακό. Σήμερα χρησιμοποιούνται γνώσεις που χρονολογούνται από εκείνη την εποχή. Η ιδέα του άπειρου χρόνου υποφώσκει αινιγματικά μέσα στη σκέψη μας. Η τέταρτη διάσταση έχει συλληφθεί ως ιδέα, μένει όμως να περιγραφτεί. Υποτίθεται ότι στον ίδιο άπειρο χρόνο συνυπάρχουν και άλλοι κόσμοι με περισσότερες διαστάσεις που στροβιλίζονται στον ίδιο χημικό αντιδραστήρα.

Επομένως, τον λόγο έχουν οι επιστήμονες στους οποίους έχει αφεθεί η τύχη της γλώσσας, εδώ και δύο αιώνες. Φυσικοί, μαθηματικοί, τεχνικοί πάσης φύσεως, αλλά και φιλόσοφοι κατεργάζονται λέξεις, που δεν ασκούν καμιά έλξη επειδή υπάρχουν μόνο σε νοηματικό συσχετισμό με τη δουλειά τους. Είμαστε στο έλεος μιας ακατάληπτης ροής λέξεων που ερμηνεύουν στροβίλους και δίνες στα βάθη του στερεώματος όπου όλα εδραιώνουν την παρουσία τους, την αναγκαιότητά τους. Φυσικά φαινόμενα, διαστάσεις, υποσύμπαντα. Όλα κυοφορούνται στην ίδια σκοτεινή μήτρα, – «Σύμπαν», είναι μόνο μια λέξη. Τι είναι λοιπόν ο Λόγος που διαστέλλεται και διαστέλλεται σ’ αυτή τη μάταιη προσπάθεια να απο-μυστικοποιήσουμε τον Κόσμο; Η μόνη λέξη που έρχεται άθικτη από την προϊστορική εποχή είναι η μονοσύλλαβη άναρθρη κραυγή του πόνου.

Info:

Ο Γιάννης Γρηγοράκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε νομικά και για πάνω από τριάντα χρόνια άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Το Κόκκινο και γυμνό είναι το όγδοο μυθιστόρημά του. Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του: Ο διαβήτης του Πλάτωνα (2009), Μαύρη πέτρα (2011), Η καταιγίδα έρχεται, συνέχισε να τρέχεις (2012) και Τέταρτος Κόσμος (2013). Άλλα έργα του: Η μητρόπολη του χάους (1998), Η συνωμοσία των αγγέλων (2001) και Καφέ Προκόπ (2004).

* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 35