Υπάρχουν πράγματα στη ζωή, που βρίσκονται στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας. Που μπορούμε να τα προκαλέσουμε. Οι πρώτες -που συνήθως είναι και μεγάλες- αγάπες, βρίσκονται εκτός αυτού του πλαισίου. Δεν προκαλούνται, αλλά συμβαίνουν. Έρχονται και μας βρίσκουν. Από μόνες τους. Γι΄ αυτό και το σημάδι που μας αφήνουν είναι ανεξίτηλο.
Ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα έζησαν μια τέτοια αγάπη. Εκείνος, αν και 40 χρονών, δεν είχε επιτρέψει στον εαυτό του να σαγηνευθεί, να παίξει το ερωτικό παιχνίδι και να αφιερωθεί σε μία γυναίκα. Η ζωή του έμοιαζε να προχωράει μέσα στον σφιχτοδεμένο κλοιό που απαιτούσε η ζωή ενός θεολόγου και δασκάλου της εποχής του. Τον 12ο αιώνα, εκτός από τους κληρικούς και τους λαϊκούς, υπήρχε και μεγάλο μέρος ανθρώπων που ζούσαν σε μια ενδιάμεση κατάσταση, ακολουθώντας το πολύ αυστηρό εκκλησιαστικό τυπικό και τους κανόνες που επιβάλλονταν στους μοναχούς. Ο Αβελάρδος, ως δάσκαλος θεολογίας, ανήκε σε αυτή την κατηγορία. Παρόλη την αυστηρή υποταγή στην οποία επέβαλε τον εαυτό του, προκειμένου να αφιερωθεί στο φιλοσοφικό και θεολογικό του έργο, δεν κατάφερε να αποφύγει έναν σαρωτικό έρωτα που έμοιαζε εντελώς ακατάλληλος και ανεπίτρεπτος για όλους, πόσω μάλλον για εκείνον. Ήταν 40 ετών και η Ελοΐζα 16. Ήταν δάσκαλος και ήταν μαθήτρια. Είχε όλα τα συστατικά που τον έκαναν ανεπίτρεπτο. Και ενώ τα αναγνώριζαν και οι δύο, τον ακολούθησαν με επίγνωση της καταστροφής που τους περίμενε. Αυτή όμως δεν είναι και η δύναμη του ερωτικού συναισθήματος; Να γνωρίζεις, αλλά να μην σε απασχολεί. Να βρίσκεσαι δηλαδή για λίγο πέρα από τις συνηθισμένες καταστάσεις, τους φόβους και τα πλαίσια. Να μπορείς να γίνεσαι ατρόμητος.
Οι κοινωνίες, ενώ θεωρητικά εύχονται να έχουν ατρόμητα μέλη, στέκονται πάντα δύσπιστες απέναντι σε ό,τι απομακρύνεται από την σταθμισμένη κανονικότητα του μέσου όρου και της συνήθειάς του. Τα περισσότερα φαινόμενα στη φύση, ακολουθούν την κανονική κατανομή. Συγκεντρώνονται δηλαδή γύρω από μια μέση τιμή, επιτρέπουν όμως και τη διασπορά και σε απόσταση από αυτή. Ο έρωτας αποφασίζει από μόνος του την περιοχή που θα βρεθεί, μετατοπίζοντας συνεχώς τα όρια του πιο συχνού που κακώς αναφέρεται ως «κανονικό».
Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει και ο έρωτας για να μπορούμε που και που να πετάμε.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Info: Ο Γιάννης Καλαβριανός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ιατρική και Θέατρο. Είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο Α.Π.Θ. και από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Θεάτρου Sforaris. Έχει εργαστεί ως γιατρός, ως ηθοποιός, ως βοηθός σκηνοθέτη και σκηνοθετήσει τα: David’s Formidable Speech on Europe, Γιοι και κόρες, μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας, Παραλογές η Μικρές καθημερινές τραγωδίες, Εγώ είμαι το Θείο βρέφος!, Πρακτόρισσες, Πάσχα, Άουστρας ή η αγριάδα και Μήδειας Υλικό, που έχουν παρουσιασθεί στα: Εθνικό Θέατρο, Φεστιβάλ Αθηνών, Deutsches Theater Berlin, Kunstfestspiele Herrenhausen Hannover, Sarajevo Winter Festival, Bios, Θέατρο του Νέου Κόσμου, Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης, Piccolo Teatro, Theater Tri-bühne Stuttgart, Heidelberger Stückemarkt κλπ.
Η παράσταση “Αβελάρδος και Ελοΐζα, του Γιάννη Καλαβριανού πέζετε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 30
