Ο Γιάννης Τσορτέκης γράφει για την οδύσσεια ενός προσώπου που τον συγκινεί…
______
Το κείμενο αποτελεί σπαράγματα σκέψεων που γεννήθηκαν σε συνθήκες εγκλεισμού, όταν –κρατούμενος ο Μαρωνίτης στα κελιά της ΕΑΤ-ΕΣΑ το 1973 την περίοδο της δικτατορίας- προσπαθούσε απελπισμένα έως απεγνωσμένα να επικοινωνήσει, να μοιραστεί κάτι από το βαρύ φορτίο των σκέψεων που τον κύκλωναν μέσα του.
Ο Μαρωνίτης μιλάει για μια πολύ βαθειά προσωπική πλευρά του, εκστομίζοντας από ανάγκη, δημόσια, λόγια που υπό άλλες συνθήκες θα παρέμεναν επτασφράγιστα μυστικά. Ο εγκλεισμός και η απομόνωση οδηγούν σε μιαν αντίληψη περί χρόνου που τρέχει και διαστέλλεται τόσο απρόβλεπτα αφήνοντας τον χώρο στην μνήμη να εισβάλει δραματικά στο παρόν. Εκεί τα φαινόμενα καθίστανται αδιάφορα και αρχίζει να γαζώνεται η στιγμή ως εφιάλτης.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το έργο επί της ουσίας είναι μία σκηνή, μία εικόνα. Όχι επειδή είναι μονόλογος, αλλά επειδή είναι ημερολογιακού χαρακτήρα η καταγραφή του. Πρόκειται για σκέψεις, σκόρπιες κάποιες στιγμές ή ασύνδετες μεταξύ τους, όπου το πέρασμα του χρόνου δεν ακολουθεί καθόλου μια γραμμική ανάπτυξη και εξέλιξη. Υπ’ αυτήν την έννοια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται περισσότερο για μία συμπυκνωμένη στιγμή στον χρόνο, που την βλέπουμε σε ανάπτυξη παρά για χρόνο που καταλαμβάνει χώρο μέσα στον χρόνο.
Από ένστικτο έμεινα στο κείμενο, το οποίο στην αρχή έκανε τρομερή προσπάθεια να με αποθαρρύνει, οφείλω να πω. Δικαιώνομαι μέσα μου γι’ αυτήν την επιλογή, διότι μετά από επτά χρόνια εμπλοκής μου με αυτό τώρα κατανοώ κάποια από τα κλειδιά του, κάτι από τα μυστικά του, κάτι από την οδύσσεια αυτού του προσώπου η οποία με συγκινεί.
Info: O Γιάννης Τσορτέκης πρωταγωνιστεί και σκηνοθετεί στην παράσταση «Προς εγκατάστασιν ΙΙΙ… Μαύρη Γαλήνη» του Δ.Ν. Μαρωνίτη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Παράλληλα παίζει στην παράσταση «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη στο Σύγχρονο Θέατρο.