Γιάννης Ευθυμιάδης – Χαρίτωνας Μπεκιάρης – 27 ή ο άνθρωπος που πέφτει: Έκθεση στη gallery Genesis

Ο ποιητικός λόγος του Γιάννη Ευθυμιάδη, ηχογραφημένος με τη φωνή του ίδιου του ποιητή και τα είκοσι επτά πρωτότυπα … σχ…

Ο ποιητικός λόγος του Γιάννη Ευθυμιάδη, ηχογραφημένος με τη φωνή του ίδιου του ποιητή και τα είκοσι επτά πρωτότυπα 

σχέδια που αποτέλεσαν τα εικαστικά σχόλια του Χαρίτωνα Μπεκιάρη πάνω στις αντίστοιχες ποιητικές συνθέσεις του ποιητή, αποτελούν την «εικαστική πλατφόρμα» της έκθεση που παρουσιάζει η Μικρή Άρκτος στην gallery Genesis (Χάρητος 35 στο Κολωνάκι) με τίτλο 27 ή ο άνθρωπος που πέφτει.

Πρόθεση της έκθεσης αυτής είναι να ζωντανέψει τον κόσμο που διαμόρφωσε την τελική εικαστική ενιαία μορφή του βιβλίου.
Ο καλλιτεχνικός διάλογος ανάμεσα στους δύο δημιουργούς, οι πρωτογενείς εμπνεύσεις, οι παράλληλες πορείες τους, τα σχόλια και η ατμόσφαιρα που δημιουργικά διακινήθηκε μεταξύ τους, διαμορφώνουν το περιβάλλον που οδηγεί τον επισκέπτη της έκθεσης στον κόσμο μιας άλλης ποιητικής ανάγνωσης και εμπειρίας.

Ο ποιητής Γιάννης Ευθυμιάδης περιγράφοντας την ποιητική συλλογή “27 ή ο άνθρωπος που πέφτει” αναφέρει:
«…Το “27 ή ο άνθρωπος που πέφτει” είναι ένα ποιητικό, γι\’ αυτό βαθιά πολιτικό σχόλιο πάνω στην πτώση και την έκπτωση ενός κόσμου που ζήσαμε, που αγαπήσαμε, που υπερτιμήσαμε…

Είναι η πτώση από το ύψος του πολιτισμού της αλαζονείας και η τραγική, γιατί αιφνίδια, συνειδητοποίηση της πραγματικότητας: το αληθινό ύψος είναι πάντα και μόνο μέσα μας…

Τα 27 ποιήματα που συναπαρτίζουν τη σύνθεση αυτή “αφηγούνται” την περιπέτεια που όλοι ζήσαμε και ζούμε στο τέλος του προηγούμενου αιώνα, στον ερχομό του αιώνα που ξεκίνησε.

Πίσω όμως από την πτώση, πίσω απ\’ τη φρίκη και την απόγνωση το έργο διαπνέεται από την αισιοδοξία και την ελπίδα της αγάπης, από το φως μιας καινούργιας πάντοτε διάφανης μέρας, από την επιστροφή του Εγώ στο Εγώ…

Σύμβολο για να μιλήσω για την αλαζονεία και την πτώση του 20ου αι. υπήρξε  ένας άνθρωπος που πέφτει από τους δίδυμους πύργους στις 11-9-2001, θύτης και θύμα μιας εποχής…

Όσα πρόλαβε (μέσα σε μια ποιητική αίσθηση του χρόνου) να σκεφτεί, να θυμηθεί ή να αισθανθεί ενώ πέφτει, ενώ κοιτάζει τον κόσμο που ανάστησε, τον ίδιο κόσμο από τον οποίο τόσο βάναυσα εκδιώχθηκε…»
 

x
Το CultureNow.gr χρησιμοποιεί cookies για την καλύτερη πλοήγηση στο site. Συμφωνώ