Η θεατρική ομάδα Kursk, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Χάρη Φραγκούλη, ζωντανεύει τον μύθο του Αίαντα. Ένα έργο για δύο πρόσωπα που αναζητούν τη λύτρωση, ένα έργο-καταβύθιση στην ανθρώπινη ύπαρξη. Επί σκηνής, οι Ανδρέας Κωνσταντίνου και Γιάννης Παπαδόπουλος δίνουν ζωή στους ήρωες αυτού του ανέκδοτου κειμένου του Δημήτρη Δημητριάδη.
Το CultureNow μίλησε με τον Γιάννη Παπαδόπουλο.
***
-Στο Θέατρο Σφενδόνη σε βλέπουμε να ενσαρκώνεις 3 ρόλους – τον Αγαμένονα, τον Μενέλαο και την Τέκμησσα. Οι μεταβάσεις από τον έναν ρόλο στον άλλο συνέβαιναν μπροστά μας, όπου αφού άλλαζες ενδυμασία, παρουσίαζες και μια διαφορετική κινησιολογία, μια διαφορετική εκφορά λόγου. Μπορείς να μας πεις ποιες είναι οι βασικές επιδιώξεις σου στην αναπαράσταση του κάθε χαρακτήρα;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το έργο είναι γραμμένο για δύο ηθοποιούς, οπότε η εναλλαγή ρόλων είναι αναπόσπαστο κομμάτι του. Πάντα μού άρεσε αυτό το «μπες-βγες» επί σκηνής αλλά κυρίως η ρευστότητα ανάμεσα στους ρόλους. Πώς θα αναφερθώ ως Τέκμησσα στον Αγαμέμνονα που λίγο πριν έπαιξα εγώ ο ίδιος; Και πώς θα παίξω τον Αγαμέμνονα ξέροντας πως σε λίγο θα είμαι η Τέκμησσα; Πιστεύω -ή θέλω να πιστεύω- πως στο τέλος ο θεατής βλέπει τρία εντελώς διαφορετικά πρόσωπα ενώ δεν συμβαίνει κάποια ιδιαίτερη μεταμόρφωση. Και ούτε ήταν και αυτός ο σκοπός σώνει και ντε.
-Θα ήθελα επίσης να μας σχολιάσεις το ότι ο Μενέλαος πλησιάζει το κοινό, κάθεται κοντά στους θεατές. Στα μάτια μου ήταν ενδεικτικό της αυθάδειας και προκλητικότητάς του…
Ναι, άλλοι γελάνε, άλλοι τρομάζουν. Ο Μενέλαος σίγουρα δεν έχει το εκτόπισμα του Αγαμέμνονα αλλά ούτε και την ευφυία του Οδυσσέα. Κατέχει όμως εξουσία και πρέπει να την υποστηρίξει και να την διαφυλάξει με όποιο μέσο διαθέτει. Ε, και η αυθάδεια, η έλλειψη ευαισθησίας και ο λαϊκισμός είναι συμπεριφορές πολύ συνηθισμένες σε τέτοιους ανθρώπους. Δεν προσπαθώ να τον γελοιοποιήσω όμως. Ίσα ίσα που συγκινούμαι από την ανάγκη του να διαφυλάξει την τάξη και τις αξίες που πρεσβέυει.
-Ο Σοφοκλής έφερε τον Αίαντα από τα ομηρικά έπη στη δική του εποχή. Μια αντίστοιχη προσαρμογή με τους δικούς μας καιρούς θα έλεγες πως επιχειρεί και ο Δημητριάδης με τον «Αιαυτό»;
Κάθε συγγραφέας τότε έγραφε την δική του εκδοχή του μύθου. Τόσο σε επίπεδο ανάγνωσης αλλά ακόμη και πλοκής. Εδώ υπήρχαν τεράστιες διαφορές σε εκδοχές του μύθου ανάμεσα στον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη. Εγώ αγαπάω πολύ τα σύγχρονα έργα που βασίζονται σε ελληνικούς μύθους.
Όταν έπαιζα ας πούμε στην Φαίδρα του Ρακίνα που είχε σκηνοθετήσει η Έφη Θεοδώρου, μελέτησα όλα τα έργα πριν και μετά από αυτό. Ο Ιππόλυτος του Ευριπίδη είναι η δεύτερη εκδοχή του μύθου μιας και η πρώτη ήταν πολύ σκληρή για τους αρχαίους μας! Ο ρωμαίος Σενέκας έγραψε μια Φαίδρα πάρα πολύ σκληρή και σπλάτερ. Ο γάλλος Ρακίνας τον 17ο αιώνα βάζει πολιτική διάσταση στην ιστορία. Η Σάρα Κέιν γράφει το Φαίδρας Έρως επηρεασμένη από την βασιλική οικογένεια και τον θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνα (κι αυτό το είχα παίξει σε σκηνοθεσία της Άντζελας Μπρούσκου). Το λέω σαν παράδειγμα εξέλιξης μιας ιστορίας. Αναγκαστικά κάθε έργο συνδιαλέγεται με την εποχή του όχι από ανάγκη αλλά γιατί δεν γίνεται διαφορετικά.
-Μέσα από τα λόγια της Τέκμησσας μαθαίνουμε τον Αίαντα, καθώς επιχειρεί να υπενθυμίσει και στον ίδιο ποιον αγάπησε. Εκεί, καθώς πλένει τον αγαπημένο της, τι θεωρείς πως διακυβεύεται;
Η Τέκμησσα παλεύει να διασώσει τον Ήρωα. Και ένας Ήρωας μπορεί είτε να ζει ηρωικά είτε ηρωικά να πεθάνει.
-Διάβασα σε μια προηγούμενη συνέντευξή σου να λες πως πριν την έναρξη των παραστάσεων κάνατε 10 μήνες πρόβα, και αναρωτιόμουν αν μπορούσες να μας μεταφέρεις στην αρχή αυτών, ας πούμε στην πρώτη ανάγνωση. Θυμάσαι κάποιες σκέψεις σου, απορίες, φόβους για το ανέβασμα;
Το έργο το έγραψε ο Δημήτρης Δημητριάδης -νομίζω το 2014- και το έδωσε στον Αντρέα (Κωνσταντίνου) και τον Χάρη (Φραγκούλη). Τα αγόρια το είχαν διαβάσει δηλαδή από τότε , εγώ δεν το ήξερα. Δεν με αφήνω να έχω απορίες και φόβους όταν δουλεύουμε με τον Χάρη. Αλλιώς θα χάσω την ευκαιρία να με ξαφνιάσω εμένα τον ίδιο. Φυσικά ο εαυτός μου βρίσκει πάντα τρόπους να αντισταθεί αλλά ο Χάρης με ξέρει από 18 χρονών και δεν περνάνε αυτά (Γέλια). Θυμάμαι όμως ότι στις πρώτες μας συναντήσεις – πριν ξεκινήσουν καν οι πρόβες μας- είχε πει ο Χάρης πως εγώ θα έκανα τους Τεύκρο-Αίαντα-Οδυσσέα και ο Αντρέας τους άλλους ρόλους. Αυτό άλλαξε λίγο πριν αρχίσουμε τις πρόβες. Θα ήταν άραγε πολύ διαφορετική η παράσταση;
-Πώς άλλαξε η σχέση σου με το έργο από τότε;
Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτή η παράσταση έχει διαμορφώσει ένα κομμάτι του εαυτού μου. Εχω συνδεθεί πολύ και βαθιά.
-Για κλείσιμο, θες να μας απομονώσεις μια φράση από το κείμενο της παράστασης που ξεχωρίζεις;
Όταν ο Μενέλαος λέει στο Τεύκρο:
«Αυτοκτονία.
Αν δεν γίνει
Ο κόσμος δεν έχει κανένα νόημα
Η αυτοκτονία του Αία
Θα αποδείξει ότι κόσμος έχει νόημα
Ο Αίας υποχρεούται να γινει αυτόχειρ
Ώστε να έχει νόημα ο κόσμος».
Δείτε το κείμενο του σκηνοθέτη της παράστασης:
Χάρης Φραγκούλης: Η παράσταση «Αιαυτός» & οι αξεδιάλυτοι αρχαίοι ελληνικοί κόμποι
Διαβάστε επίσης:
Αιαυτός, του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη στο Θέατρο Σφενδόνη
