Το τελευταίο βιβλίο του Γιάννη Πάσχου μόνο με παραδείσια πουλιά δεν έχει να κάνει – αν και κάνει την εμφάνισή του κάποια στιγμή ένας παπαγάλος. Το βιβλίο παρακολουθεί δυο φίλους που μεγαλώνουν μέσα στην αγκαλιά της αθηναϊκής νύχτας, κερδίζοντας την κοινωνική καταξίωση την ημέρα και εντρυφώντας στο περιθώριο τη νύχτα. Μητρικές φιγούρες δεν είναι οι πραγματικές τους μητέρες αλλά οι γυναίκες που εργάζονται στους οίκους ανοχής στις κακόφημες συνοικίες της πόλης, γυναίκες. Πόσο καθοριστική για τη ζωή ενός άντρα είναι η ανδρική φιλία; Πόσο μπορεί κάποιος να διατηρήσει μια εσωτερική συνοχή όταν φλερτάρει με τόσο διαφορετικούς κόσμους; Γιατί κάποιοι παίζουν με τη φωτιά και βγαίνουν αλώβητοι, ενώ άλλοι καίγονται; Σε αυτά και άλλα ερωτήματα απαντά ο συγγραφέας στη συνέντευξη που ακολουθεί.
– Ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο του βιβλίου σας, «Παραδείσια πουλιά». Σε τι αναφέρεται;
Παραδείσια πουλιά είναι οι ηρωίδες και οι ήρωες του βιβλίου, ακόμη κι αυτοί που εισήλθαν απρόσκλητοι, ακόμη και αυτοί που σου ‘ρχεται να τους καθαρίσεις, να χαθούν από προσώπου γης. Είναι όλοι αυτοί που τρελαίνονται με τη ζωή, που δεν ησυχάζουν και δεν υποχωρούν, που αντιστέκονται κι επιθυμούν, χωρίς ενοχές, χωρίς τύψεις.
– Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Ιεροκλής, φαίνεται να ισορροπεί ανάμεσα σε δύο κόσμους: από τη μια την αθηναϊκή νύχτα και τον υπόκοσμο, και από την άλλη τις σπουδές και μια δυνητική καριέρα πανεπιστημιακού. Πιστεύετε ότι μπορεί η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση να χωρέσει τόσο διαφορετικούς κόσμους;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αν ήταν μόνο δύο θα ήταν καλά. Ο άνθρωπος κινείται –δεν ισορροπεί– κινείται ανάμεσα σε πολλούς και άπειρους κόσμους, η φαντασία του είναι ακατάβλητη, έτσι είναι η φύση του: η κίνηση μεταξύ διαφορετικών κόσμων, η κίνηση είναι η ισορροπία του. Αν δεν αναγνωρίζεις την διαφορετικότητα μέσα σου δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τους άλλους και να τους αποδεχθείς.
– Στο βιβλίο σας κάποιοι ξεφεύγουν από τον υπόκοσμο, κάποιοι προσαρμόζονται και επιβιώνουν μέσα σε αυτόν, ενώ κάποιους τους καταπίνει. Θα συμφωνούσατε με αυτή τη διάκριση και, αν ναι, τι πιστεύετε πως διαφοροποιεί τους ανθρώπους που ανήκουν σε καθεμιά από αυτές τις κατηγορίες;
Νομίζω πως εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όλα έχουν το ιδιαίτερο βάρος τους: αυτά που κουβαλάμε, η παιδεία, οι σχέσεις, ο έρωτας, η φιλία, οι απαντήσεις που δίνουμε στα εσωτερικά αδιατύπωτα ερωτήματα, όλα παίζουν ρόλο. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως οι σχέσεις μας να είναι καθοριστικές για όλα.
– Πόσο καθοριστικής σημασίας θεωρείτε την απουσία των γονιών, κυριολεκτική ή μεταφορική, για τη διαμόρφωση κάποιων από σας χαρακτήρες σας;
Σημαντική, ιδιαίτερα σημαντική. Αν στη ζωή όμως, ένας, ίσως μόνο ένας, μας αγαπά πραγματικά –πραγματικά όμως, από καρδιάς, χωρίς κρίσεις και επικρίσεις– είναι αρκετό· μακάρι αυτοί να είναι οι γονείς.
– Οι γυναίκες στο βιβλίο σας περιγράφονται, σε γενικές γραμμές, τρυφερές και φροντιστικές. Εσείς πώς θα χαρακτηρίζατε τις ηρωίδες σας;
Θα συμπλήρωνα: αποφασιστικές, ελεύθερες, ερωτικές, αντιστέκονται στις κακοτοπιές της ζωής και δεν τσιγκουνεύονται τα αισθήματά τους.
– Η ανδρική φιλία είναι το βασικό νήμα που διατρέχει τα «Παραδείσια πουλιά». Τι ρόλο θα λέγατε ότι μπορεί να παίξει στη ζωή ενός άντρα ένας φίλος – συνοδοιπόρος ζωής;
Ο άνθρωπος επιθυμεί να μοιράζεται σκέψεις κι αισθήματα, είναι προαιώνια ανάγκη. Η παρέα με τον φίλο αλλάζει τα πάντα, ανάβει φωτιές, σε κάνει άφοβο, ονειρεύεσαι, προσδοκάς και ας είναι όλα μια ουτοπία, η ζωή παίρνει άλλον ρυθμό κι εσύ έχεις καλύτερη θέα και για τον κόσμο και για τον εαυτό σου.
Διαβάστε επίσης:
Γιάννης Πάσχος – Παραδείσια πουλιά: Ένα βιβλίο για μια φιλία ανάμεσα σε δύο άντρες
