Αυτά τα ποιήματα αποτέλεσαν υποστηρικτικό και παρηγορητικό λόγο στην περίοδο που γράφτηκαν, από το 2000 έως το 2008, ενώ η επεξεργασία τους συνεχίστηκε μέχρι και την έκδοσή τους.
Είναι η πρώτη προσπάθεια να αποτυπώσω τις σκέψεις μου και να εκφράσω τις ανησυχίες μου, με όχημα τον συμπυκνωμένο λόγο της ποίησης, αυτόν που προσφέρει όχι μόνο τη δυνατότητα της ελεύθερης έκφρασης αλλά και την εμβάθυνση στο όλον της ύπαρξης ενός ατόμου, δίχως να περισσεύει. Εικόνες αυτοβιογραφικές, προσωπικές παρατηρήσεις και διαυγείς αναφορές κατάφεραν να διοχετευτούν στο χαρτί μετά από πολλές επεξεργασίες. Ο ποιητικός λόγος αναμφίβολα συνοψίζει το αυτεξούσιο τού γράφοντος, αναμετράται με το εγώ, διευρύνει τη διαδικασία της αυτογνωσίας, ενώ μάχεται να ανακαλύψει την πραγματική θέση του ποιητή στον κοινωνικό περίγυρο. Η ποίηση έχει τη δύναμη να θέτει τα ουσιαστικά ερωτήματα της ύπαρξής και τολμά να απαντήσει με ειλικρίνεια.
Αυτή η ποιητική συλλογή αποτελεί προσωπική γέφυρα, αυτή που με οδήγησε από τις κοινωνικές επιστήμες, στην ποίηση, με την πρόθεση μόνο να τολμήσω να εκθέσω τα δικά μου ίχνη στον χώρο και όχι φήμη ή επαίνους.
ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ
Ανεπιθύμητος για τον εφησυχασμένο
που δεν βομβαρδίζεται από αμφιβολίες,
για να γλιτώσει την εκτέλεση.
Ανεπιθύμητος για τον μικροαστό,
καθώς νομίζει πως ο κόσμος ξεκινά απ’ τη μύτη του
και καταλήγει στο κατώφλι του σπιτιού του
ξεχνώντας τον δρόμο.
Ανεπιθύμητος για τον κερδοσκόπο,
διότι μεταφράζει τα πάντα σε όφελος,
χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν πως
η γέννησή του είναι ανεκτίμητη.
Ανεπιθύμητος για τον γραφειοκράτη
μιας και τα γρανάζια της κοινωνίας
κινούνται από τους αόρατους κυματισμούς της κοινωνίας
κι αν πάρει ανάποδες θα τον αφανίσει
ανθρωποθύελλα.
Ανεπιθύμητος για τον ματαιόδοξο
που ό,τι αξίζει να μείνει
δεν το κρίνει αυτός.
Ανεπιθύμητος για το σύστημα
αφού σκέψεις καρφίτσες ματώνουν τον βολεμένο στον καναπέ.
Ανεπιθύμητος για μένα που λέω να ηρεμήσω
κι όλο μια σκεπτόμενη σιωπή με τριβελίζει
και σε αιώνια αγρυπνία βρίσκομαι.
Ανεπιθύμητος για τους τυπολάτρες
καθώς η αλήθεια βρίσκεται χύμα στο ατίθασο.
Όταν η ποίηση είναι κοινωνική διαμαρτυρία
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Γιάννης Σμίχελης
Ονομάζομαι Ιωάννης Μουλιανιτάκης, γεννήθηκα στην Αθήνα και μέχρι το 12ο έτος μου έζησα στον Κορυδαλλό.
Τα εφηβικά μου χρόνια τα πέρασα στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης όπου η οικογένεια μου λειτουργούσε το εστιατόριο Ίτανος στο κέντρο της πόλης.
Την περίοδο 1989-1995 σπούδασα επιτυχώς κοινωνιολογία στο Πάντειο πανεπιστήμιο, ενώ από το 1996 έως το 2000 συμμετείχα στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα νεότερης και σύγχρονης ιστορίας του πανεπιστημίου Κρήτης στο Ρέθυμνο, δίχως να ολοκληρώσω τις σπουδές μου.
Από το 2000 έως το 2012 εργάστηκα και αργότερα διεύθυνα το οικογενειακό εστιατόριο Ίτανος στον Άγιο Νικόλαο. Το 2012 λόγω οικονομικής κρίσης μεταναστεύω στην Γερμανία, όπου για τα επόμενα τρία χρόνια εργάζομαι σε διαφορετικά ελληνικά εστιατόρια.
Από το 2016 εργάζομαι στον τομέα φροντίδας ηλικιωμένων των κοινωνικών υπηρεσιών του Δήμου Κολωνίας, ενώ έχω ολοκληρώσει με επιτυχία το τριετές πρόγραμμα εκπαίδευσης φροντίδας ηλικιωμένων στο κέντρο σεμιναρίων των κοινωνικών υπηρεσιών του Δήμου Κολωνίας.
Ποιήματα μου έχω αναρτήσει στο διαδίκτυο στις λογοτεχνικές σελίδες: ρεφενέ, της Ελένης Μπάλλιου, Λέξημα, στίχοι, η λέσχη του βιβλίου.