«Το καλοκαίρι» ήταν μια επιθυμία για ένα δροσερό καλοκαιρινό τραγούδι που θα το χορέψουμε στις παραλίες, στις διακοπές ακόμα (και ίσως πιο σημαντικό) στην πόλη με vibes ξεγνοιασιάς! Μια εποχή που ειδικά για τη χώρα μας είναι τόσο ανέμελη, το καλοκαίρι κάπως χαμηλώνεις τις στροφές στη μηχανή και είσαι έτοιμος για απολαύσεις. Ήταν νομίζω Φλεβάρης στο home studio του Νικόλα Λειβαδίτη, λίγες μέρες πριν κυκλοφορήσει το νέο μας single “ΜΙΑ ΕΥΧΗ“. Του έλεγα πως αν είναι να κυκλοφορήσω κάτι το καλοκαίρι, θέλω να έχει καθαρά pop ήχο με έντονο beat. Ο Νικόλας έπαιζε μελωδίες στην κιθάρα παράλληλα βάζαμε να ακούμε τραγούδια και μουσικές. Κλασσικά ήρθε και ένα «λα λα λα» να ακουμπήσει πάνω σε μελωδίες που κάπως μας άρεσαν εκείνη την ώρα. Λίγες μέρες μετά με πήρε τηλέφωνο ο Νικόλας και μου είπε «μπες λίγο στο messenger σου έστειλα κάτι» . Άκουσα για πρώτη φορά την μουσική, χωρίς στίχους. Ο Νικόλας είχε βρεθεί στο στούντιο του Μιχαήλ Χαλκιόπουλου για μια άλλη ηχογράφηση, έβαλε στον Μιχαήλ να ακούσει τις μελωδίες από την συνάντηση μας και τελικά κατέληξαν να δημιουργήσουν μαζί την μουσική του τραγουδιού. Χωρίς στίχους, ακόμα είχαμε τα «λα λα λα» . Η μόνη διαφορά από το αρχικό πλάνο, ήταν πως το τραγούδι εκτός από pop με έντονο beat είχε και ήχο Latin, κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ! Μετά η συνέχεια ήταν απλή, ο Νικόλας έπρεπε να καθίσει να γράψει στίχους. Μπορώ να πω, πως οι στίχοι άργησαν περισσότερο από την μουσική!
Το ενδιαφέρον στο ταξίδι με την τέχνη είναι πως όλα ξεκινούν από μια επιθυμία, να δοκιμαστείς κάθε φορά σε κάτι καινούργιο. Σε κάτι που ίσως δεν είχες πλησιάσει ως τότε! Η ανάγκη σου να επικοινωνήσεις τις ανησυχίες σου, τις καταστάσεις που βιώνεις στην καθημερινότητα. Ένας καλλιτέχνης που θαυμάζεις σίγουρα μπορεί να σε εμπνεύσει. Άλλωστε εγώ έχω πολλούς αγαπημένους καλλιτέχνες και μάλιστα από διαφορετικά είδη μουσικής. Από τον Jonas Kaufmann σίγουρα θα θαυμάσω την άρτια τεχνική του σε συνδυασμό με μια ερμηνεία που φαντάζει τόσο φυσική σα να μιλάει. Στον Robbie Williams την τρέλα που έχει πάνω στην σκηνή, χωρίς να φοβάται να τσαλακωθεί και την ίδια στιγμή μπορεί να σου χαρίσει μια ερμηνεία γεμάτη ευαισθησία. Στην δίκη μας Άννα Βισση δεν μπορείς να μην θαυμάσεις το πόσο επίκαιρη είναι κάθε φορά, με ένα κοινό που ανανεώνεται από νέα παιδιά, σε μια καριέρα διαρκείας 51 χρόνων. Φυσικά και πως να προσπεράσεις την ικανότητα της να ελίσσεται με ευκολία από το ένα είδος μουσικής στο άλλο. Η μουσική όμως από μόνη της έχει τέτοια δύναμη που χωρίς αυτήν θα ήταν μια βουβή ζωή, σχεδόν σα να μας έλειπε η ακοή. Σε μένα η μουσική υπήρχε από πολύ μικρή ηλικία, ακόμα πριν ξεκινήσω το σχολείο, ήταν μεγάλη συντροφιά. Ήταν το βασικό παιχνίδι μαζί με τα play mobil και τις ακουαρέλες που σχεδίαζα το σπίτι που θα έφτιαχνα όταν θα μεγάλωνα.
Κάπως έτσι έρχεται το σήμερα με τις βασικές μου ασχολίες να είναι η μουσική και ο σχεδιασμός / κατασκευή επίπλων. Τόσο οξύμωρα αυτά τα δύο για κάποιους αλλά τόσο αλληλένδετα για μένα. Και στα δύο εμπεριέχεται η λέξη δημιουργία. Είτε με το ένα, είτε με το άλλο κάθε φορά μπαίνω σε κόσμους μακριά από αυτούς της καθημερινότητας.
Ταξιδεύει το μυαλό ελεύθερα, χωρίς να υπάρχουν στεγανά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ή και αν υπάρχουν…
…σιγά σιγά σπάνε.
Διαβάστε επίσης:
Γιάννης Σουλάκης: Με χορευτική διάθεση το νέο του κομμάτι «Το Καλοκαίρι»