Φωτιά καίει τον Αμαζόνιο, ενώ οι αυτόχθονες του δολοφονούνται βιαίως. Από την Λατινική Αμερική, μέχρι την Ελλάδα, οι αγώνες των ανθρώπων για Γη και Ελευθερία, γκρεμίζουν κάθε σύνορο.
Κυβερνήσεις, προσκυνούν την υποτιθέμενη ανάπλαση. Οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες, στέκονται όρθιοι και αντιστέκονται.
Οι Mapuche, οι «Άνθρωποι της Γης», χάνουν τον τόπο τους στον βωμό του κέρδους και της πολιτικής ασυδοσίας.
Ο Γιάννης Βασιλώττος, μας εξιστορεί μέσα από ένα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη και την ανάγκη του ο θεατής να ξεβολευτεί, να σκεφτεί και να αφουγκραστεί, αγώνες ανθρώπων από κάθε γωνιά της Γής.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Φέτος, συμμετέχετε στην παράσταση “Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό” σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για το έργο που θα δούμε να ζωντανεύει επί σκηνής;
Καταρχάς θέλω να δηλώσω πως νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενος που συμμετέχω σε αυτήν την παράσταση-μάχη κατά όλων αυτών που εκμεταλλεύονται με βουλιμία και ανθρωποφαγία , τα δάση και τα ιερά χώματα φυλών όπως των Mapuche που από την μέρα που έρχονται στον κόσμο μέχρι την μέρα που θα φύγουν, τραγουδούν και χορεύουν για την αγάπη και την ειρήνη.
Αν βρεθείς στο Θέατρο Αλφα – Ληναίος-Φωτίου, κάποια Δευτέρα ή κάποια Τρίτη, θα βρεις μια ομάδα, μια φυλή πιο σωστά να καταλαμβάνει όχι μόνο τη σκηνή αλλά ολόκληρο το θέατρο με στόχο να πει μια ιστορία. Μια ιστορία για την μάνα γη. Μια ιστορία γεμάτη τραγούδια και χορούς. Μια ιστορία για τους κατατρεγμένους όλου του κόσμου. Μια ιστορία για να μην ξεχνάς, γεμάτη χαρά και πόνο. Μια ιστορία ενός σκύλου γεμάτη δάκρυα και αίμα. Την ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό.
-Ποια θα λέγατε πως είναι η σχέση των ανθρώπων που ζούνε στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες με την Μητέρα Γη;
Δυστυχώς ο κόσμος και ιδιαίτερα οι νέες γενιές έχουμε μάθει να ξεχνάμε εύκολα και να προχωράμε γρήγορα με μικρές ανάσες που γεμίζουν όπως όπως τα πνευμόνια μας με μουχλιασμένο και άρρωστο αέρα, για να προλάβουμε το μέλλον. Το μέλλον όμως είναι άγνωστο και το μόνο που γνωρίζουμε είναι το παρελθόν και το παρόν. Από αυτά τα δυο εξαρτάται το μέλλον και κάθε στιγμή που περνά δημιουργείται μια στιγμή παρελθόντος και μια στιγμή παρόντος και ούτω καθεξής. Πως θα έχουμε λοιπόν ένα όμορφο και υγιές μέλλον για την φύση και κατ’επέκταση για μας τους ίδιους αν δεν μεριμνούμε για το παρελθόν και το παρόν που χτίζουμε κάθε στιγμή; Αισθάνομαι ευλογημένος που γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα χωριό μέσα στη φύση. Την αναζητώ κάθε στιγμή και κυριολεκτικά αλλά και πνευματικά. Μου δίνει δύναμη και ζωή. Φορτίζει της μπαταρίες μου και μέχρι την επόμενη φορά που θα την συναντήσω την χαιρετώ όπως χαιρετώ την μάνα που με γέννησε.
-Οι Mapuche, μάχονται για Γή και Ελευθερία. Αντίστοιχα κινήματα έχουν αναπτυχθεί και στην Ελλάδα, απέναντι στις εξορύξεις χρυσού και στην καύση σκουπιδιών. Προσωπικά, τι κοινά θα λέγατε πως εντοπίζεται σε αυτούς τους αγώνες;
Συζητούσαμε την ομάδα για αυτό που με ρωτάς και κάπως πάντα λίγο πολύ καταλήγαμε στο ίδιο μονοπάτι. Ο αγώνας του ανθρώπου πάντα είναι ένας. Η βοηθός του Κώστα και αγαπημένη μας Νατάσα Φαίη Κοσμίδου αναφέρθηκε σε ένα ποίημα. Θα δανειστώ λοιπόν τα λόγια του Τάσου Λειβαδίτη για να περιγράψω αυτόν τον αγώνα : ” Ναι, αγαπημένη μου Εμείς γι αυτά τα λίγα και απλά πράγματα πολεμάμε για να μπορούμε νά’χουμε μιά πόρτα, έν΄άστρο, ένα σκαμνί ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ. Για να΄χουμε έναν έρωτα, που να μη μας τον λερώνουν ένα τραγούδι, που να μπορούμε να το τραγουδάμε ! … ” Αυτό το τραγούδι είναι το νόημα όλης της παράστασης μας. Αυτό το τραγούδι ψιθυρίζουμε , χορεύουμε , φωνάζουμε. Με αυτό το τραγούδι γεμίζουμε δάκρυα και χαμόγελα. Το τραγούδι της Μάνας μας της Γης , το τραγούδι κάθε κατατρεγμένου , το τραγούδι κάθε ανθρώπου που αγωνίζεται για δικαιοσύνη.
-Η παράσταση είναι ένας φόρος τιμής στον εκλιπόντα συγγραφέα Λούις Σεπούλβεδα. Κατά την γνώμη σας, μέσω της παρουσίασης του έργου “Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό” στην σκηνή του Θεάτρου Άλφα συντελείτε στο να κρατηθεί η μνήμη του ζωντανή;
Ασφαλώς πιστεύω πως συντελούμε στο να κρατηθεί η μνήμη αυτού του τεράστιου αγωνιστή άσβεστη. Αλώστε αυτό ήταν ένα από τα πολλά κίνητρα του Κώστα να κάνει αυτό το κείμενο,παράσταση. Πάντα με την δική του αισθητική που συνδυάσει την μουσική του, τα απολύτως απαραίτητα σκηνικά αντικείμενα και την τρομερή και βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να πει μια ιστορία που αφορά όλους σαν ένας αυθεντικός θεατρίνος, μια αισθητική που και εγώ αγάπησα και ασπάστηκα από την πρώτη στιγμή. Επίσης ο στόχος της παράστασης δεν είναι μόνο να κρατηθεί μνήμη του Λουίς Σεπούλβεδα ζωντανή αλλά και να βάλει τον θεατή στη θέση, του να σκεφτεί, να μάθει και να ξεβολευτεί. Καθημερινά δίνονται τεράστιοι αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δυστυχώς πολλοί από εμάς απλά τα διαβάζουμε στο διαδίκτυο από την βολή μας και δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο τρομακτικό είναι να πολεμάς για κάτι που σου παίρνουν με το ζόρι ή για κάτι που είσαι και απλά δεν το αποδέχονται.
-Φωτιές, πλημμύρες και ακραία καιρικά φαινόμενα μαστίζουν κάθε γωνιά της γής. Πολλές φωνές ακτιβιστών υποστηρίζουν πως για τα περιβαλλοντικά δεινά, ευθύνεται ο καπιταλισμός. Θα θέλαμε το σχόλιο σας.
Όπως λέει και ο σοφός γέροντας της φυλής μας στην παράσταση, Ο Βεντσουλάφ. Ο πόλεμος είναι το πιο άσχημο πράγμα στον κόσμο. Οι άνθρωποι πολεμούν γιατί πάντα ζητούν κάτι παραπάνω από όσα έχουν.
Όσο λοιπόν οι άνθρωποι ζητούν πάντα κάτι παραπάνω απ’ όσα έχουν φτάνουν σε σημείο να ζητούν και πράγματα τα οποία ανήκουν σε άλλους. Και αν αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να τα αποκτήσουν με το χρήμα ή με την θέληση των ιδιοκτητών αρχίζουν να λειτουργούν υποχθόνια έτσι ώστε κάποια στιγμή να φτάσουν στα χέρια τους. Τότε αρχίζουν οι ξαφνικές πυρκαγιές. Αυτές οι ξαφνικές πυρκαγιές θα φέρουν ως αποτέλεσμα την αποψίλωση σημαντικών τμημάτων δασικών περιοχών. Αυτή η αποψίλωση θα φέρει κι αυτή με τη σειρά της ως αποτέλεσμα τις πλημμύρες την έλλειψη οξυγόνου κι άλλα πολλά. Αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν είναι ότι η φύση κάνει τη δουλειά της. Δεν ενδιαφέρεται αν πάνω στη γη ζουν άνθρωποι. Δεν τρέφει συναισθήματα λύπης και συμπόνιας. Η φύση θα φερθεί όπως της φερθείς. Αν λοιπόν εμείς δεν την αγαπάμε και δεν την φροντίζουμε αυτή θα μας σκοτώσει, όχι για λόγους δικαιοσύνης αλλά για λόγους φυσικής εξέλιξης. Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός. Η παράσταση μας πραγματοποιείται με την υποστήριξη των : Διεθνής αμνηστία, WWF και Φίλοι της φύσης. Η διεθνής αμνηστία αυτή την στιγμή είναι στο παρατηρητήριο της πιο σημαντικής δικής, των ανθρώπων που ευθύνονται για την δολοφονία του Ζακ , ενός άλλου κατατρεγμένου…
-Το θέατρο, πιστεύετε πως μπορεί να αλλάξει την οπτική των ανθρώπων για τον κόσμο;
Αυτός είναι ο σκοπός του θεάτρου κατά τη γνώμη μου. Τουλάχιστον του θεάτρου που θέλω να κάνω εγώ στη ζωή μου. Το να έχει μια παράσταση ακριβά σκηνικά, φανταχτερά κουστούμια, τους καλύτερους ηθοποιούς του κόσμου και να έχει πάρει όλα τα βραβεία που υπάρχουν αλλά μην έχει να μου πει κάτι βαθύτερο, δεν μου λέει κάτι. Προτιμώ να παίξω σε μια παράσταση σαν την Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό μπροστά σε 20 ανθρώπους που θα καθίσουν μετά την παράσταση να γνωριστούμε και να συζητήσουμε και θα αναλογιστούμε τι συμβαίνει γύρο μας, δίπλα μας, μέσα στο σπίτι μας. Προτιμώ λοιπόν αυτό παρά να παίξω σε μια παράσταση μπροστά σε 5 χιλιάδες άτομα τα οποία θα γυρίσουν σπίτι τους και δεν θα τους έχει μείνει τίποτα από ο,τι είδαν. Για να μην παρεξηγηθώ, το θέατρο και η τέχνη είναι για όλους δεν συζητώ κάτι τέτοιο. Μιλάω για την περίπτωση που θα έπρεπε να επιλέξω ένα από τα δύο.
Διαβάστε επίσης:
Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό, σε σκηνοθεσία Kώστα Γάκη στο Θέατρο Άλφα