Επιπλέον, μας αναλύει την ιδιαίτερη σχέση του με τον καφέ, μιλά για το σπίτι που αποτέλεσε έμπνευση για το βιβλίο, τα παιδικά του χρόνια πίσω στη δεκαετία του πενήντα και την ερωτικά επιθετική αίσθηση του θανάτου.
«Ο καφές είναι μια ξεχωριστή γεύση της ψυχής…οπότε δεν τον μπερδεύω με άλλες καταστάσεις. Ειδικά από τα χρόνια που τον πίνω σκέτο.»
– Ο Μπαχ του αφιέρωσε μια κοσμική καντάντα, ο Μπαλζάκ κατανάλωνε αμέτρητα φλιτζάνια από τα διεγερτικά του χαρμάνια. Τι σχέση έχει ο συγγραφέας Ξανθούλης με τον καφέ;
Για μένα ο καφές αποτελεί την πιο διεγερτική καθημερινή παρηγοριά μου. Τον απολαμβάνω συνήθως μοναχικά κάθε πρωί στο γραφείο μου και μες στα χρόνια – σήμερα είμαι εβδομήντα ενός μόνο – κατάλαβα ότι είναι μια ανιδιοτελής συντροφιά που ελπίζω να κρατήσει ως το τέλος. Το 1992 που έγραψα την Εποχή των καφέδων ο καφές ήταν απόλυτο «νηπενθές» ρόφημα γιατί είχαμε πολλά πένθη στην οικογένεια.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
– Τι προτιμάτε; Την εποχή των λιγοστών σωμάτων ή την εποχή των καφέδων ;
Ο καφές είναι μια ξεχωριστή γεύση άλλες ψυχής…οπότε δεν τον μπερδεύω με άλλες καταστάσεις. Ειδικά από τα χρόνια που τον πίνω σκέτο.
– Μια επανέκδοση γεννά σίγουρα ποικίλα συναισθήματα στον δημιουργό. Μετά από κάτι περισσότερο από δύο δεκαετίες που βγήκε από την πένα σας Η εποχή των καφέδων πώς νιώθετε για το βιβλίο;
Πάντα το συγκεκριμένο βιβλίο το θεωρούσα αυτοβιογραφικό για πολλούς λόγους. Όσο για το γεωγραφικό στίγμα του είναι απολύτως αληθινό αφού για τέσσερα χρόνια νοίκιαζα ένα απόμερο μυστηριώδες σπίτι δίπλα στη θάλασσα του Μαραθώνα.
– Τα εξωραϊσμένα χρόνια της αθωότητας, τότε που όλα ήταν πρωτόγνωρα, κρύβουν πάντα έναν Ερμή Παπαδόπουλο; Ως πηγή έμπνευσης κι ανάκλησης αισθήσεων πόσο σημαντικά είναι για έναν λογοτέχνη;
Στη δεκαετία του πενήντα, που ήμουν μαθητής στο δημοτικό, οι δάσκαλοι μας παρότρυναν να αλληλογραφούμε με άλλους συνομηλίκους μέσω του περιοδικού του Ερυθρού Σταυρού. Έτσι δημιούργησα φίλους… που δεν συνάντησα ποτέ…. Ομολογώ πως αυτό μου άφησε ένα πικρό κενό… Εκείνα τα χρόνια δεν ήταν εύκολη η επικοινωνία. Όσο για την «ανάκληση αισθήσεων» και τραυμάτων, στον βαθμό που μπορώ να τα ανακαλέσω, σίγουρα είναι πηγή έμπνευσης με τις όποιες συνέπειες.
– Ο θάνατος με διάφορες μορφές πλανάται πάνω από το αργό, κολλώδες καλοκαίρι στο Πεσμένο 12 θωπεύοντας τους ήρωες επίμονα. Τι σημαίνει για σας ο θάνατος;
Ο θάνατος είναι πολύ συνεργάσιμος στα βιβλία αλλά και στη ζωή μου. Έτσι και στο μυθιστόρημα των καφέδων συμπορεύεται με την καθημερινότητα των ηρώων. Φυσικά το 1992 ήμουν πολύ νεότερος αλλά, όπως σας είπα, η γεύση της απώλειας ήταν έντονη απλώνοντας μια κρούστα μελαγχολίας, που κάποιες στιγμές με την βοήθεια του υγρού καλοκαιριού γινόταν ερωτικά επιθετική.
Φωτογραφία: © Γιώργος Οικονομόπουλος
