Ατομικό ή ομαδικό, αυθόρμητο ή κατευθυνόμενο, το παιχνίδι ανέκαθεν σε όλες τις κοινωνίες κάλυπτε τις ανάγκες του παιδιού για κίνηση, κοινωνικοποίηση, αυτονομία, καθώς και τις συναισθηματικές του ανάγκες. Σύμφωνα με τον θεμελιωτή της θεωρίας της μάθησης Jean Piaget, μέσα από το παιχνίδι το παιδί αφομοιώνει στη σκέψη του το υλικό της εμπειρίας που προέρχεται από τη γνώση των αντικειμένων και των καταστάσεων. Έτσι, μεταβάλλει την πραγματικότητα, εκφράζει τα συναισθήματά του και αναπτύσσει τη σχέση του με το περιβάλλον.
Αρχαιολογικά ευρήματα όπως αθύρματα και πλαγγόνες της αρχαίας Ελλάδας, κούκλες από την Αφρική ή την Άπω Ανατολή, επιτραπέζια παιχνίδια της αρχαίας Αιγύπτου, αλλά και βώλοι, μπάλες, σκοινάκια και στεφάνια που είτε βρέθηκαν αυτούσια είτε απεικονίζονται σε παραστάσεις σε όλους τους πολιτισμούς, ως και σήμερα, αναδεικνύουν το παιχνίδι διαχρονικά και παγκόσμια ως πηγή διασκέδασης και ψυχαγωγίας, ως μέσο άθλησης και διαπαιδαγώγησης και ως κεντρικό παράγοντα στην ανατροφή του ανθρώπου. Ο Πλάτωνας στους Νόμους τονίζει την ανάγκη να επιτρέπεται τα παιδιά να παίζουν όπως θέλουν, ως τα έξι τους χρόνια, οπότε και αρχίζει η συστηματική εκπαίδευση. Την πιο όμορφη δε εικόνα, με φιλοσοφική και υπαρξιακή διάσταση, την δίνει ο Ηράκλειτος με την φράση Αἰὼν παῖς ἐστι παίζων πεσσεύων· παιδὸς ἡ βασιληίη.
Τριάντα οκτώ σύγχρονοι καλλιτέχνες ανακαλούν μνημονικά ίχνη πρώιμων αλληλεπιδράσεων, για να τα μεταμορφώσουν, ακολούθως, σε εικαστική πράξη. Πρωτόπειρες αισθητηριακές εντυπώσεις αναδύονται, φέρουσες κάτι από τον ναρκισσισμό, την ανυποκρισία, αλλά και τη ντανταϊστική ασυναρτησία της παιδικής ηλικίας, μίας περιόδου παράδοξης, όσο και μικρογραφικά ρεαλιστικής, θελκτικής, όσο και ενίοτε απωστικής, σαν τις διαδράσεις που εγγράφονται στην αλληγορική ρωπογραφία του Μπρέγκελ.
Αληθινό στοίχημα για τους καλλιτέχνες η απόδοση της παιδικότητας όχι σε βάρος της αλήθειας και της δύναμης, αλλά προς επίρρωσή της. Στόχος της έκθεσης, σε μια περίοδο γιορτινή, που ανήκει σε μεγάλο μέρος στα παιδιά, είναι να εικονοποιηθεί η διαρκής αυτή σχέση τους με το παιχνίδι ως μέσου εξερεύνησης του πραγματικού κόσμου ή της δημιουργίας του δικού τους ονειρικού μικρόκοσμου.
Γιάντες, λοιπόν. ‘Ένα προσωπικό στοίχημα με τον χαμένο μας εαυτό, ένα συνειδησιακό διακύβευμα που φαντασιακά τίθεται, όταν ανύποπτα κοιτάμε το φαουστικό είδωλό μας στον καθρέφτη, για να πάρουμε απροσχημάτιστα την απάντηση: «Δεν θέλω ρεαλισμό. θέλω μαγεία», κατά το πρόσταγμα της Μπλανς.. –Ευαγγελία Καϊράκη & Μαρία-Μόσχα Καρατζόγλου
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Συντελεστές
Οργάνωση-Επιμέλεια: Ευαγγελία Καϊράκη & Μαρία-Μόσχα Καρατζόγλου, Ιστορικοί Τέχνης, Μέλη της ΕΕΙΤ
Συμμετέχουν οι καλλιτέχες: Lee Joeun, Αδριανός, Σωτηρία Αλεβίζου, Αντώνης Αντζουλίδης, Κάτια Βαρβάκη, Μαργαρίτα Βασιλάκου, Φανή Βλαντωνοπούλου, Ανδρέας Γαβριλιάδης, Δημοσθένης Δαββέτας, Γεράσιμος Θωμάς, Παναγιώτης Καμπύλης, Ειρήνη Κανά, Χριστίνα Κοντογεώργου, Μαρία Κτιστοπούλου, Δήμητρα Λαουτάρη, Αντωνία Μαντζούκα, Λυδία Μαργαρώνη, Βιβή Μεντζελοπούλου, Πηνελόπη Μερκούρη, Ιωάννα Μιχοπούλου, Δήμητρα Μπακογιαννάκη, Ντιάνα Νασιοπούλου, Χρυσούλα Ξυνέλη, Δέσποινα Πανταζή, Γιώργος Παπασταθόπουλος, Κωνσταντίνα Παρασκευοπούλου, Αφροδίτη Σεζένια, Έφη Σούτογλου, Σοφία Σταύρου, Γιάννης Στεφανάκις, Γιάννης Τζομάκας, Κερασιά Τουλιάτου, Αμαλία Φερεντίνου, Κατερίνα Χατζή, Μυρτιά Χέλλνερ, Νίκος Χιωτίνης, Κατερίνα Χορταριά, Ιωάννα Χριστάκου
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Μαρία Κτιστοπούλου
