Οι πρώτες 2 εβδομάδες του Νοεμβρίου αποδείχτηκαν λίγες για το κοινό της Θεσσαλονίκης, έγιναν γρήγορα sold out και έτσι οι ‘Γιοι και κόρες’, επιστρέφουν για 10 επιπλέον γιορτινές παραστάσεις στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς ‘Μελίνα Μερκούρη’.
Μια από τις πιο επιτυχημένες καλλιτεχνικά και εμπορικά παραστάσεις της χρονιάς και του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, μια παράσταση για τους καθημερινούς ανθρώπους που υπέστησαν και προχώρησαν την Ιστορία αυτής της χώρας, επιστρέφει στην Θεσσαλονίκη για 2 πενθήμερα και με πρεμιέρα την ημέρα των Χριστουγέννων.
Το κείμενο της παράστασης βασίστηκε σε 85 μαγνητοσκοπημένες συνεντεύξεις ηλικιωμένων από όλη την Ελλάδα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Κομοτηνή, Βόλο, Πάτρα, Κιλκίς, Κοζάνη, Δράμα, Αμοργό, Κεφαλονιά, Κέρκυρα, Τρίκαλα, Χαλκιδική, Ιθάκη, Λευκωσία κ.λ.π.) και την Κύπρο, από τους οποίους ζητήθηκε να θυμηθούν την ξεχωριστή ιστορία που σημάδεψε τη ζωή τους. Από αυτές τις προσωπικές ιστορίες επελέγησαν 12, οι οποίες διαδραματίστηκαν παράλληλα με γνωστά ιστορικά γεγονότα, φτιάχνοντας έτσι ένα μωσαϊκό των άγνωστων ιστοριών της ζωής στην Ελλάδα, που διαδραματίστηκαν παράλληλα με την επίσημα καταγεγραμμένη Ιστορία της χώρας.
Προηγούμενες εκδοχές της παράστασης έχουν φιλοξενηθεί στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής, Καβάλας, Πάτρας και Λάρισας, την Νάξο, την Τήνο, την Πάρο, το Αρχαίο Θέατρο Ηφαιστίας στη Λήμνο, το Bios, τη Λευκωσία, την Ιταλία και τη Θεσσαλονίκη. Τον Φεβρουάριο η παράσταση θα είναι η επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου του Σεράγεβο, Serajevo Winter Festival 2014.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Σύνοψη
Το κείμενο της παράστασης βασίζεται σε αφηγήσεις αληθινών περιστατικών, τα οποία διαδραματίστηκαν τα τελευταία 100 χρόνια της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και παράλληλα με μεγάλα ιστορικά γεγονότα. Από τα χρόνια του πρώτου κύματος της μετανάστευσης στην Αμερική, τις άγνωστες ιστορίες της Κατοχής, τους βομβαρδισμούς της Θεσσαλονίκης, τις εκατέρωθεν απώλειες του Εμφυλίου, τους σεισμούς των Επτανήσων, τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 με τον κόσμο στα γήπεδα, την ανέγερση του Τείχους στο Βερολίνο, τον αναγκαστικό επαναπατρισμό των Αιγυπτιωτών, τον έρωτα στα χρόνια της Χούντας και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ως τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, οι άνθρωποι ζούνε τις μικρές τους ιστορίες κάτω από τη σκιά της επίσημης Ιστορίας της χώρας. Για να καταλήξουμε στην πολύ εύστοχη απορία μιας από τις κυρίες που αφηγήθηκαν τη ζωή τους: «Δεν θα μεγαλώσει μια γενιά σ’ αυτόν τον τόπο, που να μην έχει το βουλοκέρι της ιστορίας πάνω της;»
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Η ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο να προχωράει.
Αφορμή για αυτή την παράσταση ήταν η πρόσφατη απώλεια του παππού μου. Για να προλάβουν να ειπωθούν οι ιστορίες, που κατά κάποιον τρόπο έφτιαξαν αυτό που είμαστε σήμερα. Οι συναντήσεις με ηλικιωμένους έγιναν σε δύο φάσεις. Η πρώτη κράτησε 13 μήνες μέχρι την άνοιξη του 2012 και η δεύτερη, από τη μέρα της πρώτης παράστασης και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας έχουν –τις περισσότερες φορές– μια ακόρεστη ανάγκη να μιλήσουν. Αντί οποιουδήποτε άλλου σημειώματος θα διαλέξω ορισμένες από τις φράσεις που μας είπαν, πίνοντας καφέδες, τρώγοντας τσουρέκι ή παίζοντας φλογέρα σε ένα ΚΑΠΗ: «Η ζωή είναι μια στιγμή, άμα την πάρεις έτσι, ποοοοπ και τελείωσε!», «Είχαμε όλο τα πολιτικά, όχι θα μπει αυτός, θα μπει ο άλλος, μια ζωή αυτό…», «Εγώ θέλω αγάπη», «Δεν είναι η ύλη που σε κάνει ευτυχισμένο», «Οι άνθρωποι ξοδεύουν τη μισή τους ζωή…μιλώντας για την άλλη μισή», «Το παρελθόν είναι το πώς το λέμε, το πώς το αφηγούμαστε», «Ακόμη και σε αυτή την ηλικία, ψάχνω έναν άνθρωπο να με ερωτευθεί πραγματικά, γιατί εγώ έχω ρίξει πολύ κλάμα για τον έρωτα» Τους ευχαριστούμε όλους πολύ.
Γιάννης Καλαβριανός
