Ο ηθοποιός Γιωργής Τσαμπουράκης ξέρει να κερδίζει ενδιαφέροντα επαγγελματικά στοιχήματα. Με μεγάλο του όπλο το αισθητικό κριτήριο, εκτός φυσικά από το ταλέντο, έχει χτίσει μια πορεία που περιλαμβάνει αξιοζήλευτες συνεργασίες και συμμετοχές σε αλησμόνητες παραστάσεις. Κάτι που δικαιολογημένα τον καθιστά επιτυχημένο καλλιτέχνη.
Αυτό το διάστημα, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Δημήτρη Μπογδάνου, με τον οποίο είχε ξανασυνεργαστεί στον “Μικρό Πρίγκιπα”, παρακολουθεί “Ένα μάθημα χορού” στο Θέατρο Θησείον, με παρτενέρ την Βίκυ Παπαδοπούλου. Με αυτήν την αφορμή, μας μιλά για τις ευαίσθητες κοινωνικές προεκτάσεις του έργου, αλλά και την ιδιαίτερη προσωπική του διαδρομή στο θέατρο.
– Φέτος, «Ένα μάθημα χορού» «παραδίδεται» στο Θησείον. Μιλήστε μας αρχικά για το κείμενο και το τι αυτό αφορά.
Θα σας πω μια φράση του George Carlin που υπάρχει στο έργο: «Όσοι δεν έχουν αφτιά για να ακούσουν τη μουσική, λένε πως είναι τρελοί όσοι χορεύουν». Οι ήρωες του δικού μας έργου παραδίδουν και τους παραδίνονται εκτός από μαθήματα χορού και μαθήματα θάρρους, για να μπορέσουν να ερωτευτούν και να επικοινωνήσουν. Άκουσαν τη μουσική και χόρεψαν, άκουσαν την καρδιά τους και αισθάνθηκαν.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
– Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις και δυσκολίες του δικού σας ρόλου; Πώς προσεγγίσατε ερμηνευτικά έναν ήρωα που πάσχει από σύνδρομο Άσπεργκερ;
Παρακολουθώ, μελετάω, διαβάζω, προς Θεού όχι για να παραστήσω έναν τύπο αλλά για να έρθω αντιμέτωπος με τις πραγματικές ψυχικές του ελλείψεις. Ψάχνω στον εαυτό μου μήπως ανακαλύψω τι παθολογικό έχω όταν τόσες –μα τόσες– φορές μού λείπει το θάρρος…
– Θεωρείτε πως ζούμε στην εποχή μιας γενικευμένης «κοινωνικής αναπηρίας» και «συναισθηματικής αγκύλωσης»; Είναι οι ήρωες του έργου αντικαθρέφτισμα των σύγχρονων αδυναμιών μας;
Ναι, και με τα δύο συμφωνώ. Ευτυχώς τουλάχιστον που οι ήρωες του έργου μάς γεμίζουν ελπίδες ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Θα ξεπεράσουμε τις αγκυλώσεις μας και θα πάμε ένα βήμα μπροστά.
– Πείτε μας λίγα λόγια για τη σκηνική επικοινωνία με τη Βίκυ Παπαδοπούλου, αλλά και τον σκηνοθέτη Δημήτρη Μπογδάνο.
Είναι μια συνεργασία με δύο εξαιρετικά ταλαντούχους ανθρώπους. Μια «μαθητεία» θα την έλεγα, χαριτολογώντας. Ο Δημήτρης είναι ικανότατος δάσκαλος και η Βίκυ ιδανική παρτενέρ. Θεάτρου και χορού…
– Στο βιογραφικό σας βρίσκει κανείς αρκετές “σπάνιες” συνεργασίες. Ποιες από αυτές θεωρείτε πολυτιμότερες ως προς εκείνα που σας πρόσφεραν ως επαγγελματία;
Δεν ξεχνώ τη συνεργασία μου με τον Μπομπ Γουίλσον, τον Ανατόλι Βασίλιεφ, τη Λυδία Κονιόρδου, τον Σπύρο Ευαγγελάτο, τον Στάθη Λιβαθινό. Η συνεργασία μου με τον Δημήτρη Μπογδάνο στον Μικρό πρίγκιπα ήταν μια ευτυχία, επίσης. Αλλά για μένα πολύτιμες συνεργασίες είναι πάντα αυτές που έπονται. Θέλω να πω ότι ανυπομονώ για τις επικείμενες συνεργασίες μου με τη Μαρία Μαγκανάρη, τον Βασίλη Μαυρογεωργίου και την Έφη Θεοδώρου, πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους της γενιάς τους.
– Από την εμπειρία σας, τι θα λέγατε ότι μπορεί να προσελκύσει περισσότερο έναν θεατή στην Αθήνα της θεατρικής υπερπροσφοράς; Ένα έργο λιγότερο γνωστό, το βασικό καστ των συντελεστών ή η δυναμική μιας σκηνής με το δικό της κοινό;
Θεωρώ ότι μια σύγχρονη δραματουργική και σκηνοθετική ανάγνωση, αν υπάρχει σεβασμός και αγάπη, είναι εκείνη που θα κάνει ένα έργο παλιό να μοιάζει με νέο. Όπως επίσης και μια λανθασμένη και ανεπίκαιρη ανάγνωση θα κάνει ακόμα κι ένα έργο σύγχρονο να φαίνεται ότι ανήκει σε παλαιά εποχή. Αυτό πρέπει να αναζητούμε είτε στο κλασικό είτε στο σύγχρονο έργο, αν θέλουμε ενεργό θεατρόφιλο κοινό.
– Πώς ονειρεύεστε ιδανικά τη συνέχεια; Υπάρχουν επιθυμίες και συγκεκριμένοι στόχοι που επιθυμείτε να κατακτήσετε;
Υπάρχουν πολλά σχέδια, καλλιτεχνικά και προσωπικά. Αλλά αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι να ζω την καθημερινότητα με αγαπημένους ανθρώπους και να έχω χρόνο για τον εαυτό μου. Αυτό για μένα είναι το ιδανικό.
– Κλείνοντας θα θέλατε να μας πείτε τι σας έχει «διδάξει» προσωπικά το «Μάθημα χορού»;
Ότι χρειαζόμαστε μαθήματα απλώς ως στοιχειώδη εκπαίδευση. Ότι χρειαζόμαστε τον χορό απλώς για να βαδίζουμε.
Διαβάστε επίσης:
Ένα Μάθημα Χορού, από τον Δημήτρη Μπογδάνο στο Θέατρο Θησείον