Χαρτοπόλεμος. Googlαρα να δω τη διατύπωση. «Μικρά στρογγυλά κομματάκια από χαρτί. Χρησιμοποιούνται σε πάρτι, στο καρναβάλι και σε κάθε είδους διασκεδαστικών εκδηλώσεων. Τα πετάμε χούφτες χούφτες στον αέρα και πέφτουν σαν τις νιφάδες του χιονιού, γεμίζοντας τον τόπο όλο.»
Έτσι λέει το ίντερνετ. Πριν από δύο χρόνια περίπου είπα στον κολλητό μου φίλο και συνάδελφο Βαγγέλη- γνωρίζοντας πως καταπιάνεται και με τη θεατρική γραφή- «Γράψε τίποτα να παίξουμε ρε…». Το έργο γράφτηκε και ξαναγράφτηκε και ξαναγράφτηκε. Μετά από 78 draft, «Χαρτοπόλεμος» μου λέει. Δεν ήξερα καν τι είναι -Κύπριος γαρ, γνώριζα μόνο το ιταλικό «κομφετί». Ούτε είχα φανταστεί ότι για να το παίξουμε θα πρέπει να κοπούμε κομματάκια, να τιναχτούμε στον αέρα και μετά να γεμίσουμε μια σκηνή. Κι ακόμη πως αυτό το καρναβάλι του τρόμου θα πρέπει να γίνεται σε κάθε παράσταση, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς που θα σκάσουν τα κομματάκια μας κάθε φορά.
Και μετά τον τίτλο και τις πρόβες και τα περάσματα: καινούριο πρόβλημα. Μας ρωτάνε στα δελτία τύπου και στις καταχωρήσεις: «Τι είναι το έργο; Κωμωδία; Δράμα;». Έλα ντέ! Όταν κάτι είναι τόσο κοντά στην πραγματικότητα που ζούμε, το να το καταχωρήσεις συμπίπτει με το ονομάσεις την πραγματικότητα που βιώνεις κάθε μέρα, εσύ, ο διπλανός σου και παρέα καμιά δεκαριά εκατομμύρια άνθρωποι. «Κωμικοτραγικό!» Σίγουρα. Με ανατροπές και απόλυτη αστάθεια. Ετοιμόρροπες καταστάσεις. Πολλά θαμμένα «πτώματα», καλά κρυμμένα τραύματα… Λοιπόν: «Κωμικοτραγικό Θρίλερ» το είπαμε, κι ο Θεός βοηθός.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πέντε άνθρωποι, σε κάθε περίπτωση, επί σκηνής παλεύουν να επιβιώσουν, να επικοινωνήσουν και να βγουν από το λάκκο με τα φίδια. Να σωθούν από την απόλυτη καταστροφή. Ο λάκκος όμως είναι βαθύς και ζεστός. Μπορεί και να τον έχουν συνηθίσει. Μπορεί και αυτό να τους αξίζει, και τίποτα περισσότερο. Δεν έχω ιδέα τελικά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι στο δίλημμα συντήρηση ή επανάσταση, δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Η γενιά των τριαντάρηδων στην Ελλάδα του σήμερα χάσκει μπροστά στην ενηλικίωση. Οι ισόβιοι γιοί και κόρες, τα αιώνια εξαρτημένα μέλη, οι πίσω στο πατρικό μετακομίσαντες, οι τα άχρηστα πτυχία στους τοίχους κρεμάσαντες. Οι τις πρώτες άσπρες τρίχες παρατηρήσαντες. Όλοι εμείς, οι εκκρεμείς… Ο καθένας μας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί, και στο τέλος κάνει ταμείο τα κομμάτια της ζωής του.
Χαρτοπόλεμος το λοιπόν, στο Ιλίσια – Βολανάκης. Μάιο μήνα. Η αίθουσα κλιματίζεται και εγκληματίζεται. Γέλιο πέφτει, κλάμα πέφτει, ξύλο πέφτει (εντέχνως πάντα)… Αξίζει νομίζω.
Info: Ο Γιωργής Τσουρής γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1986. Είναι αριστούχος απόφοιτος της Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου. Σπούδασε πιάνο, κλασσικό τραγούδι, ανώτερα θεωρητικά και κλαρινέτο.
Εργάστηκε ως ηθοποιός και τραγουδιστής στο Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας, σε 17 συνολικά παραγωγές, δουλεύοντας με σημαντικούς σκηνοθέτες (Γιάννης Χουβαρδάς, Νίκος Μαστοράκης, Γιάννης Κακλέας, Γιάννης Μπέζος, Σπύρος Ευαγγελάτος, Βασίλης Παπαβασιλείου, Δημήτρης Λιγνάδης, Έφη Θεοδώρου, Γιώργος Παλούμπης, Λίλυ Μελεμέ, Γιάννης Καλαβριανός κ.α.) Συμμετείχε επίσης σε παραστάσεις στο ελεύθερο θέατρο (Θέατρο Πάνθεον, Θησείον: Ένα θέατρο για τις τέχνες, Θέατρο του Νέου Κόσμου, Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης κ.α.). Το καλοκαίρι του 2016 συμμετείχε για έβδομη φορά στο Φεστιβάλ της Επιδαύρου στον «Πλούτο» σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη, ενώ το φετινό καλοκαίρι πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο Αλαβροστοισειώτης» σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου για το Ελληνικό Φεστιβάλ.
Τον Φλεβάρη του 2016 κυκλοφόρησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο «Καμένα τοστ και καλημέρες» στον οποίο υπογράφει τους στίχους, την μουσική και την ερμηνεία των τραγουδιών.
Διαβάστε επίσης: Χαρτοπόλεμος, του Βαγγέλη Ρωμνιού στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης | 25 Απριλίου – 23 Μαΐου 2017